Dit hoop ik nooit meer mee te maken!

Dit weekend was ik op een feestje van een vriendin en voordat ik het wist was ik betrokken bij een gesprek dat ik eigenlijk niet wilde. Een andere gast sprak over haar dochter die een moeilijke tijd doormaakt. De dochter zit niet lekker in haar vel, heeft geen zin in het leven, geen relatie, geen werk, geen eigen huis, noem het maar op. De reacties van de andere aanwezigen waren luchtig. Niemand begreep dit klaarblijkelijk. Voor mij was het een flashback van ongeveer een jaar geleden. 

Zomer 2018

Zoonlief wilde met ons praten. Wij waren op alles voorbereid, maar niet op dit. Hij vertelde dat hij niet goed in zijn vel zat en eigenlijk rondliep met negatieve gedachten die hij niet met ons wilde delen, omdat hij ons geen verdriet wilde doen. Schokkend! Ik wist wel dat er iets aan de hand was, maar dacht dat het te maken had met een prille relatie die kort daarvoor was stukgelopen. Dit ging veel verder en veel dieper. Ik kan vertellen dat het een heel raar weekend werd waarin we veel met elkaar hebben gepraat en ontzettend blij waren dat hij dit met ons wilde delen. Hoe vaak hoor je niet dat ouders er pas achterkomen als het te laat is, ik moet er niet aan denken. Tijdens dit weekend vertelde mijn zoon dat hij dacht dat de oplossing voor problemen een grijze wijze man was met een bank in zijn werkkamer, waarop hij zijn problemen kon delen. Een soort Dr. Rossi uit Gooische Vrouwen dacht ik gelijk. Maar waar vind je die?

Desillusie

De volgende stap was een afspraak maken met de huisarts. Dit was een goed gesprek en zoonlief werd doorgestuurd naar de GGZ. Binnen drie dagen konden we hier terecht voor een intake. Heel hoopvol ging hij naar het eerste gesprek, maar kwam gedesillusioneerd thuis. Het gesprek was net op gang gekomen en toen was de beschikbare tijd alweer voorbij. Voor elke patiënt staat een half uur en daarna volgt een nieuwe afspraak. Na een week van heel veel praten en praten binnen ons gezin stond de tweede afspraak gepland bij de GGZ. Deze afspraak was misschien nog erger dan de eerste. Er was geen herkenning toen mijn zoon binnenkwam en de psycholoog moest eerst nog even in het dossier lezen waarvoor mijn zoon kwam. 'Oh, wij hebben elkaar eerder gesproken!' Tijdens dit gesprek werd ook verteld dat hij maximaal zes keer kon komen en als het dan niet over was, kon hij de volgende stap maken in de hulpverlening. Het kon maar beter gezegd zijn, maar niet geschikt voor iemand die hulp zoekt.

Vrienden

Maar wat ben ik blij met de vriendenkring van mijn zoon. Zij waren volledig op de hoogte van zijn toestand door zijn eerlijkheid. Een van zijn vrienden heeft mijn zoon in contact gebracht met een lifestylecoach. De eerste afspraak werd snel gemaakt. Het bleek een coach op leeftijd met grijs haar die veel wijsheid uitstraalde. Het vertrouwen was er gelijk.

Wil je weten hoe het verder is gegaan en hoe het nu met mijn zoon gaat, lees dan mijn blog over twee weken.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in