Dat is toch zielig voor een kind?

‘Ik heb nooit huisdieren gehad.’

Toen mijn Lief me dat vertelde, was ik even sprakeloos. In die stilte volgde gelukkig een toevoeging: ‘Ja, een valkparkiet, toen was ik 12 ofzo, die heb ik zelf gekocht op een rommelmarkt. Gewoon mee naar huis genomen, mijn moeder wist van niks.’ Even voor de goede orde, we hebben het over ruim 35 jaar geleden en gelukkig mocht het gevederde vriendje blijven. Maar ik snap daar dus niks van: dat je als ouder je dreumes geen huisdier gunt.

Een beter en leuker mens

Ik vind het serieus treurig: opgroeien zonder huisdieren. Iedere ouder gunt zijn/haar kind toch een vriendje dat 100% oprecht, betrouwbaar en lief is? Bovendien is het ook nog eens goed voor je kroost. Onderzoek na onderzoek wijst uit dat een huisdier een aangenamer, sociaal competenter wezen maakt van je telg, want:

Positief zelfvertrouwen

Die hond, of dat konijn, moet natuurlijk verzorgd worden. Eten geven, borstelen, naar de dierenarts: het helpt een kind verantwoordelijkheidsgevoel te ontwikkelen en dat geeft een goed gevoel van eigenwaarde. Ook al ben jij als ouder/verzorger waarschijnlijk veel vaker ‘aan de beurt’ dan afgesproken ;)

Sneller vrienden

We zeggen het niet voor niks tegen vrijgezellen-die-geen-vrijgezel-willen-zijn: ‘Neem een pup!’, want pups zijn regelrechte magneten. Dat geldt ook voor kinderen: die lopen veel sneller op elkaar af als één van beiden met een dier rondwandelt. Drempels verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Geborgenheid

Wie wil er nu geen vriend die onvoorwaardelijk van je houdt? Waar je al je angsten, verdriet en vreugde bij kwijt kunt zonder dat je bang hoeft te zijn dat de halve buurt het morgen weet?

Minder online, meer offline

Die kat laat zichzelf wel uit, de hond daarentegen, daar moet je mee aan de wandel. Ergo: minder Fortnite, en meer buiten spelen. Sowieso vraagt een dier natuurlijk aandacht (knuffelen! spelen!) dus de ‘schermtijd’ wordt al snel minder. Ik zeg ‘win-win’.

Vooruitziende blik

Het moge duidelijk zijn: ik ben groot geworden met huisdieren en blijkbaar had er iemand een vooruitziende blik want zelfs op mijn geboortekaartje sta ik al met een viervoeter: een teckel.

Die teckel is er nooit gekomen, wel andere honden, en natuurlijk katten. En hamsters, en konijnen, en grasparkieten. Ik zou nu denk ik niet meer kiezen voor een dier in een kooi, maar dat is een ander onderwerp. 

Afscheid nemen

Mijn Lief heeft zijn achterstand ondertussen aardig ingehaald: met mij kreeg hij toentertijd twee poezenbeesten in zijn leven, het was een ‘package deal’. Net als ik, weet ook hij nu hoe het is om afscheid te moeten nemen van zo’n klein groot vriendje. Dat is gruwelijk verdrietig, maar het is net als met mensenliefde: zou je alle mooie momenten gemist willen hebben? Vast niet. Het zal ons er dus ook nooit van weerhouden om ons hart open te stellen voor een ander beestje.