Claudia’s Blog: '5 X een bejaarden-zondagmiddag, and I loved it!'

Nouveau-hoofdredacteur Claudia wordt over 2 maanden & 1 dag 50 jaar, en vindt dit haar beste jaren ooit. “Neem nu gisteren. Man & kind waren naar een familiefeest in Friesland. Ik kon niet mee, mijn werk was nog niet af, maar plots snakte ik naar een verzetje."

"Gelukkig ben ik op een leeftijd dat elke vriendin instant te verleiden is tot een wandelronde. Vriendin B. geappt, een uur later stapten we samen in het Diemerbos. De grootste attractie van dit onbekende stukje Amsterdamse natuur? Er is niemand. Dus kunnen B. en ik lekker onszelf zijn. Met natte haren en uitgelopen make-up. Niemand die zou kunnen raden dat we vroeger hipperdepip front-row bij modeshows zaten."

De geneugten van je alvast gedragen als een vrouw van middelbare leeftijd:

1. 50 TINTEN GROEN. Niets zo fijn als de natuur. Wat knap ik daar toch altijd van op.

2. NO SEXAPPEAL. Natte haren, nauwelijks make-up, platte schoenen. Ik durf bijna te zeggen dat ik wel een beetje leek op Vera, die morsige Engelse detective (zo briljant gespeeld door Brenda Blethyn). Vera’s mind is haarscherp, maar haar kleding komt ergens onderuit de zak van Max. Alhoewel: mijn oude jas was afgestyled met een Chanel-tasje, zo vaak vind je dat niet in een oude vuilniszak.

Lees ook: Claudia wil een huid als een babykontje: 9 x dit denkt ze tijdens haar 'cold laser' behandeling

3. KNUFFELEN MET BOMEN. Wat een mooie print hebben sommige stammen. Vriendin B. zag er meteen ‘n Designers Guild-behang in. Waardoor we spontaan een Prinses Irene deden en de bomen omhelsden. Dankbaar voor hun schoonheid.

4. WEG MET DE GEBAANDE PADEN. Onder het mom: niemand kent, of beter: HERkent ons, glipten we achter een gesloten hek door. Daar leek de natuur nóg mooier. Verboden? Op onze leeftijd kom je daarmee weg. Gewoon de act opvoeren van: “Eeeeuuuhhh… leesbril vergeten” (for the record: ik heb geen leesbril, ben nog steeds in de ontkenningsfase).

5. APPELAART! En dan is het er opeens, dat moment, die blikseminslag, dat je voelt: appelaart, ik moet appelaart, NU! Het zal het verlies aan oestrogeen wel zijn, maar het beest in ons moet gevoed. Scrollend op de iPhone (atypisch bejaard) vonden we boerderij Langerlust. Gebeld en gesommeerd: “Houd jullie appeltaart vast, we komen eraan.” (Dwingend zijn, is wel weer een vrouw-op-leeftijd-trekje).

Om vervolgens bij Langerlust neer te ploffen onder het slaken van kreten als: “Nou. Nou. Poeh. Poeh. Ik zit.”

Maar niet voordat we om ons heen hadden gekeken of er toch geen bekenden in de zaal waren, en ik snel mijn lippen had gestift. Back to basics, heerlijk, maar de echte wereld betreed ik nog liever met gestifte lippen.