Claudia: "Waarom ik op mijn 51ste extra veel liefde voel voor die moeder aan de andere kant van de wereld"

Mijn dochter is geboren in Amerika. Inmiddels zit ze op de Middelbare. Elf jaar oud is ze. Eind oktober wordt ze 12.

Ik ben een zogenaamde ‘nu of nooit’ moeder. Op mijn 39ste werd ik moeder. Net voor de kritische 40-grens die de Nederlandse justitie streng en strak als adoptiewet hanteert.

Elf jaar en 332 dagen geleden mocht ik een 6 dagen oude baby in mijn armen sluiten. Ik werd meteen overstelpt door liefde, en dat is in die elf jaar en 332 dagen alleen maar gegroeid en gegroeid. En toch zit er ook een bitterzoet randje aan dit verhaal.

Mijn mooie dag is voor haar een moeilijke dag

Want er is ook die andere moeder. Ik weet, néé stérker, ik vóél dat die andere moeder - aan de andere kant van de wereld – in oktober met extra veel gevoel en emotie terugdenkt aan twaalf jaar geleden. Toen ze beviel in een ziekenhuis ergens in Florida, en wist dat ze niet zelf dit kindje, deze prachtige dochter, zou opvoeden.

Mijn mooie dag is voor haar een emotioneel moeilijke dag.

“Hoe weet je eigenlijk dat de biologische moeder daar ook mee bezig is?” vroeg laatst een collega.

Diepe verbondenheid

Amerika is een zogenaamd open-adoptieland. Vakjargon voor: moeder/ouders bekend, contact mogelijk. Ik heb wel foto’s van de Amerikaanse moeder gezien, maar haar nooit lijfelijk ontmoet. En toch heb ik een diepe, diepe verbondenheid met haar. Door het vertrouwen dat ze mij en mijn man gaf door in te stemmen met ons als wensouders. Een beslissing die ze maakte aan de hand van onze ‘Dear BirthMother Letter’.

Elk jaar in oktober hebben we weer even contact. Administratief weliswaar, want zo werkt de Amerikaanse wet. Maar al twaalf jaar lang krijg ik rond de verjaardag van Fardau een mail van de Amerikaanse advocaat: “Birthmother called, askes for an update”.

En elk jaar als dit verzoek komt, ben ik blij. Blij, omdat er zo veel van mijn meisje, pardon óns meisje, wordt gehouden.

O, wat lijkt ze dan op 'Mama Amerika'

Ik verzamel de mooiste foto’s. Die met de grootste schaterlachen. En o, wat lijkt ze dan op “mama Amerika”. De hard lachende foto’s, die met dat gelukkige snoetje, die gaan op de post. Alsof ik wil onderstrepen dat Birthmother zich, ondanks haar diepe verdriet, geen zorgen hoeft te maken. Dat Fardau een glorieuze toekomst voor zich heeft. Waarbij ze misschien wel ooit president van Amerika wordt.

En ik doe er die foto van Moederdag bij. Die waarop Fardau twee eitjes had gebakken. “Een voor jou mama, en een voor mijn moeder in Amerika”.

Ooit hoop ik haar in het echt te zien

En ooit hoop ik haar, samen met onze dochter, in het echt te zien. Dit jaar waren we met ons gezinnetje daadwerkelijk in Amerika. Wens van mijn dochter. Ze wilde haar land van herkomst wel eens zien. Vooral dat wat ze kende van YouTube (“We móéten naar L.A. mama, daar woont Kim Kardashian”). Misschien volgend jaar wel Florida.

En voorlopig elk jaar in oktober én op Moederdag (én met de kerst, én als orkaan Florence over Florida raast) denken we aan ‘Mama Amerika’. Corrigeer, ik denk élke dag even aan haar.

Omdat ze mij het mooiste geschenk ooit gaf.

Het allermooiste.

Deze column verscheen eerder op Kekmama.nl. Omdat dit thema actueel blijft, en ik denk dat iedereen moederliefde herkent, plaats ik hem ook graag op Nouveau.nl.