Ben je echt zo zen of interesseert het je gewoon geen ruk?

Erewoord, ik ben niet jaloers aangelegd, maar heel soms springt er ineens zo’n driekoppig-groen-monster op mijn schouder, namelijk wanneer ik in gesprek ben met iemand die ‘verlicht’ is. Iemand die ‘lichtelijk-irritante-tot-ronduit-verschrikkelijke-dingen’ briljant kan relativeren.



Yogaweekend

Dat vind ik nog tot daaraan toe als het mijn yogajuf is, of als ik een yoga-weekend met andere yogi’s heb, want dan weet ik waar ik naar toe ga en wat ik kan verwachten: één of twee (of drie, dat is direct ook het omslagpunt voor mijn incasseringsvermogen) van ‘dat soort mensen’. Maar dat kan ik hebben: ik hou me Oost-Indisch doof, doe een extra ademhalingsoefening et voilà.



Collega’s zijn irritant

Anders wordt het met collega’s: iets is kwijt, een pakje is niet aangekomen, een afspraak is dubbel gepland, you name it. Allemaal niet heel wereldschokkend, allemaal wel heel irritant. En als degene aan wie ik vraag: “Weet jij waar het pakketje/mijn afspraak is?” übervrolijk antwoordt met ‘Nee!’ en onverstoorbaar doorgaat met wat hij/zij dan ook aan het doen was, dan krijg ik serieus jeuk.



Want ben je zen, of interesseert het je gewoon geen ruk? Door dat spreekwoordelijke schouderophalen wek je bij mij de indruk van het laatste. En daar krijg ik nog veel meer jeuk van.



Als je erover praat, krijg je als antwoord dat negatieve energie tijdverspilling is. Waar ik het an sich wel mee eens ben. Maar betrokkenheid en commitment zijn geen tijdverspilling. Ik maak me wél druk als dingen niet goed gaan. Enkel ‘nee!’ roepen zonder zelfs maar één seconde mee te denken over een oplossing komt niet heel erg betrokken over. Maar dat is niet belangrijk. Dat mag ik denken, want: wat ik denk is aan mij. (En dat is ook waar.)



Vrienden zijn nog erger

Maar vrienden die alles kapot relativeren? Die zijn pas écht erg. Het maakt niet uit waar je het over hebt: ontslag, een moeizame relatie, heftige ziektes of zelfs het overlijden van iemand, zij reageren met één of andere dooddoener waaruit ik dan blijkbaar moet opmaken dat het heus allemaal niet zo erg is. Alleen: je kunt niet van elke olifant een mug maken.



Serieuze vraag

Wat valt er nog met elkaar te praten als alles wordt afgedaan met onverstoorbare relativiteitsleer? Soms wil ik gewoon mijn hart luchten, en als ik als enige reactie krijg dat het vergeleken bij X of Y heus wel meevalt, kan ik net zo goed met mezelf in gesprek gaan. Ook leuk, maar toch anders.



Zen mensen zijn een beetje eng

En om het allemaal nog een graadje erger te maken, voel ik me dan ook nog slecht, en oppervlakkig.  Ik word namelijk wel boos, geïrriteerd, verdrietig of gefrustreerd. Of alles tegelijk. Gebeurtenissen raken mij. Ik heb daarom bedacht dat ik zen-mensen een beetje eng vind. Dat mag best, want in al hun verlichtheid hebben ze dat vast al gerelativeerd voor ik het goed en wel heb uitgesproken ;)  

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in