Alsof zo'n filler je leven gelukkiger kan maken

Wies (52) zit in de trein naar Enschede en luistert een interessant gesprek af.

Ik zit in de trein naar Enschede, naast mij zitten drie vrouwen van een jaar of 45 druk te kletsen. Ik denk dat ze een reünie ergens van hebben. Uit de gesprekken kan ik in ieder geval opmaken dat ze elkaar lang niet meer hebben gezien.

Normaal luister ik nooit naar andermans verhalen, omdat ik meestal te druk ben met mezelf of mijn iPhone, maar nu lukt het me niet om níet te luisteren. ‘Heb je Marlou onlangs nog gezien?’ vraagt de een en vervolgt met: ‘die heeft toch veel aan haar gezicht laten doen! Ze staat strak van de botox.’ ‘O echt?’ vraagt de ander geamuseerd. ‘Ja,’ antwoordt de ene weer en ze begint een betoog over hoe stom ze het toch vindt dat vrouwen wat aan hun gezicht laten doen. ‘Zo krijgt iedereen hetzelfde hoofd, en het ziet er allemaal zo nep uit.’

‘Nou inderdaad,’ vult de ander aan: ‘en het is nog maar de vraag of het niet schadelijk is. Straks blijkt dat iedereen complicaties krijgt of een enge ziekte, omdat het toch allemaal gif is.’ De derde luistert het allemaal aan, maar zegt niet zoveel. De twee gaan door: ‘Weet je wat ik vooral lelijk vind? Vrouwen van vijftig met volgespoten lippen, die met zo’n verschrikkelijke duckface op Facebook jong proberen te doen.’ Ze moeten alle drie lachen en ik glimlach stiekem mee, omdat ik precies weet over wat voor vrouwen ze het heeft.

‘Weet je wat het is, ook al doe je hier en daar iets subtiels, het heeft gewoon iets sneus,’ gaat de eerste weer verder. ‘Alsof zo’n filler je leven gelukkiger kan maken. Als je er eenmaal aan begint, kan je nooit meer stoppen. Is net je voorhoofd glad, begint je kin te hangen.’ ‘Ja’, vult de ander aan. Mijn buurvouw heeft nog niet zo lang geleden een ooglift laten doen en nu klaagt ze dat ze zich zo stoort aan haar neus-lip-plooien. Het houdt nooit op. Ik zie altijd meteen aan iemand of ze iets heeft laten doen. Hoe klein het ook is. Het is gewoon niet natuurlijk meer.’

Lees ook: Wies heeft een haat-liefdeverhouding met de zon: 'Ik word bloednerveus van die zonschade-terreur'

Opeens valt de derde de twee in de rede en zegt: ‘Ik heb er niet zo moeite mee, waarom zou je niet wat aan je uiterlijk mogen veranderen als je daarvan opknapt? Ik zit er weleens over te denken hoor.’ ‘Nee, niet doen!’ roepen de twee bijna in koor. Als iemand het niet nodig heeft, ben jij het wel, het zou zo jammer zijn. Je ziet er zo goed uit.’

‘Weet je hoe dat komt?’ vraagt de derde. ‘Omdat ik regelmatig iets aan mijn gezicht laat doen. Twee keer per jaar botox en fillers en zo nu en dan een laserbehandeling. Daar blijft mijn huid mooi bij.’

De twee vallen stil en ik moet in mezelf zo ontzettend hard lachen. Heeft zij die twee mooi tuk. Ik moet de trein uit om over te stappen en baal dat ik het gesprek niet verder kan volgen. Eenmaal in de andere trein moet ik nog steeds aan het gesprek denken. Hoewel ik de gedachte dat je er meteen nep uitziet als je iets laat doen zo achterhaald en ouderwets vind, blijf ik gevoelig voor alle tegengeluiden. Ik ben blij dat die derde nog even om de hoek kwam zeilen met haar opmerking, anders had ik nu met een schuldgevoel en twijfels verder moeten reizen.