Paulien Huizinga: 'Ik heb wel een beetje ruzie met ouder worden'

Vrouw van de wereld over fotograferen en lange mouwen.

Laatbloeier Paulien Huizinga (49) ontdekte de fotografie en vangt nu de kwetsbaarheid van vrouwen in krachtige portretten. 

Pas toen Paulien 43 was, wist ze wat ze wilde worden: fotograaf. Ze zegt het met een brede glim­lach; ja, ze is een laatbloeier. Ze had toen al wel een hele car­rière achter de rug. Op haar negentiende was ze Vice Miss Universe en daarna pre­senteerde ze tv-programma’s.

Die miss-verkiezingen en tv-programma’s waren toevallig op haar pad gekomen. Ze is er niet bijzonder trots op: ze greep de kansen des­tijds aan omdat ze openstond voor nieuwe uitdagingen, maar van een bewuste keuze was nooit sprake. ‘Het overkwam me alle­maal. Heel leuk, maar het nadeel was dat ik heel lang niet goed wist wie ik écht was, wat ik kon en wat ik wilde.

'Ik heb dingen nooit zo gestructureerd voor elkaar en ik plan slecht'

Uiteindelijk gaf televisie me ook niet genoeg voldoening. Ik heb dingen nooit zo gestructureerd voor elkaar en ik plan slecht; dingen zijn dan al gebeurd voordat ik er goed over nagedacht heb. Maar toen ik ging fotograferen, gebeur­de er iets met mij; ik ontdekte waar mijn ware passie lag.’

Zeven jaar geleden bouw­de ze een ongebruikte kamer om tot studio; eigenlijk ook voor haar oudste zoon, die hem wilde gebruiken voor zijn filmprojec­ten. Om het ook zelf goed aan te pakken, begon ze met de vooropleiding van de foto-academie. ‘Dat was geen succes, veel te technisch: ik ben beter met beeld.’ Het tv-programma Het Perfecte Plaatje bleek een belangrijke stap voor Pauliens fotografiecar­rière, want toen ontdekte ze wat haar het beste ligt: portretten, naakt en fashionach­tige foto’s.

VUURWERK MAKEN

Wanneer Paulien in haar studio werkt, lijkt ze te ontvlammen, een ervaring die ze niet kende in eerder werk. ‘Tijdens fotoshoots krijg ik enorm veel energie, alsof ik hele­maal “aan” ga. Ik krijg het ook warm, alles moet uit. En als ik voel dat ik met iets bezig ben wat ik heel mooi ga vinden, dan krijg ik een huppeltje in mijn buik, een ver­liefd gevoel. En zeker nu ik met heel professionele modellen werk, die precies weten wat ze doen, kan ik me volledig focussen op mijn creatieve proces. Dan maak je samen vuurwerk. Ik word daar zó intens gelukkig van.’

Pauliens foto’s worden omschreven als krachtige portretten van vrouwen in hun kwetsbaarheid. Zelf denkt ze dat die kracht ook komt doordat de vrouwen meegaan in haar grote enthousiasme. Ze vindt alles leuk van fotografie en doet dan ook alles zelf: de moodboards maken, de styling, de nabewerking en de verkoop. ‘Na afloop van zo’n shoot zit ik tot ’s avonds laat alle beelden te bekij­ken en te bewerken: ongelooflijk leuk. Ik kan dan bijna niet stoppen met wer­ken.’

JEZELF OPPAKKEN

Paulien heeft drie kinderen - 22, 18 en 15 - van twee inmiddels ex-echtgenoten. De oudste twee kinderen zijn min of meer uit huis. Met beide exen heeft ze goed contact en de kinderen gaan om de week naar hun vaders. In díe weken plant ze haar shoots, dan kan ze zo lang werken als ze wil.

‘Dan ben ik even geen mama, maar Paulien, en geniet ik ook van mijn vrijheid. De scheidingen heb­ben mij veel verdriet gedaan. Vooral het  kapot gaan van het gezin. Ik had mijn kin­deren die veiligheid enorm gegund.

'Het komt niet goed als je in een hoekje gaat zitten met een reep Toblerone'

Saskia Noort bezwoer me na mijn tweede schei­ding, zo’n tien jaar geleden, dat het heus goed zou komen. Die opmerking heeft me vaak op de been gehouden en ze kreeg gelijk. Nu stuur ik zelf vaak briefjes naar vrouwen die net gescheiden zijn, ook als ik ze niet goed ken: “Het komt goed”. En nee, dat gebeurt niet als je in een hoekje gaat zitten met een reep Toblerone. Dat mag even, maar daarna moet je jezelf een schop onder je kont geven. Dat heb ik van mijn moeder geleerd. Je moet juist dan goed voor jezelf zorgen, gezond eten, sporten, op tijd slapen en jezelf oppakken.’

EIGEN HAARD

Sinds anderhalf jaar is er een nieuwe liefde: ze ‘lat’ met Ronald Goes (directeur interna­tionale tv-producties bij Warner Bros, BB). Door haar relatieverleden vindt Paulien het soms nog moeilijk om zich opnieuw te bin­den, dan krijgt ze het benauwd en wil ze wegrennen, maar ze houdt van Ronald en hij heeft geduld met haar.

'Ik ben voor Ro wel een pain in the ass, hoor'

‘Hij maakt me gelukkig, hij laat me lachen, we kunnen goed praten en ik vertrouw hem onvoor­waardelijk. Nooit gedacht dat ik dat ooit nog eens zou doen. Ik ben voor Ro wel een pain in the ass, hoor. Hij zegt van niet, maar ik ben ook kritisch, en verbaal sterk. Daarnaast zorg ik voor vertier en maak ik het graag gezellig.’

Haar sfeervolle huis helpt daar erg bij. Paulien woont in een voormalige bakkerij in Blaricum. De winkel is nu haar woonka­mer, die vol hangt met grote foto’s van haar hand. ‘Dat er twee houthaarden zijn, maak­te dat ik verliefd op dit huis werd. Heerlijk om hout te halen, om te pielen met het aan krijgen van vuur, het knapperende geluid en de geur.

'Ik denk dat hier heel veel fijne energieën hebben gewoond'

De tweede haard is in de keu­ken. Als ik daar dinertjes heb met vrienden, is dat een en al gezelligheid. Ik hou ook echt van koken. In het hele huis hangt een fijne, warme sfeer. Ik denk dat hier heel veel fijne energieën hebben gewoond.’

STIP AAN DE HORIZON

Paulien is een Happy Fifty: ‘Dat getal is geen probleem, maar ik heb wel een beetje ruzie met ouder worden. Ik verlies het uit­eindelijk van de zwaartekracht, ik word zwaarder, ik heb een leesbril en mijn vel wordt slap.

'Het is vechten tegen de bierkaai en dus worden mijn rok­ken en mouwen elk jaar langer'

Ik fitness drie keer per week, ik wandel en spin veel, maar het is vechten tegen de bierkaai en dus worden mijn rok­ken en mouwen elk jaar langer. Dat vind ik niet leuk, maar het is niet anders. Gezondheid is natuurlijk het belangrijkste, ik kan ook enorm genieten van de mensen van wie ik hou en ik heb mijn nieuwste passie, foto­graferen.

In het begin was het in Nederland nog moeilijk om voet aan de grond te krij­gen als fotograaf. Mensen kenden me van televisie en vonden dat ik me bij mijn leest moest houden. Daarom ben ik naar het bui­tenland gegaan; ik wilde weten hoe mijn werk werd ontvangen. Ik kreeg exposities in Venetië, Milaan, Parijs en Los Angeles. 

'Het is net als een kind dat vooral lief gevonden wil worden door haar eigen ouders'

Dat vind ik extra spannend, want dit is mijn thuis. Het is net als een kind dat vooral lief gevonden wil worden door haar eigen ouders. Toch zou de aller­grootste kroon op mijn werk zijn: werk verkopen op Art Basel, een fantastische, bruisende beurs. Maar ik hoop dat dat nog heel lang duurt, want het is zo leuk om daar­naartoe te werken, om een stip aan de hori­zon te hebben.’

Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan. 

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in