Marian Mudder: 'Ik heb mijn best gedaan om normaal te zijn, daar ben ik mee opgehouden'

Exclusief interview met dit multitalent!

Een succesvol boek, een vervullende levensmissie, liefde waar ze niet van had durven dromen… Therapeut, schrijven en actrice Marian Mudder (64) heeft de jaren van worsteling voorgoed achter zich gelaten en omarmt nieuw geluk.

Alles komt bij elkaar in het leven van Marian Mudder. Haar werk als coach/the­rapeut, EFT-behandelaar en mindfulnesstrainer, auteur – en actrice, dat vak dat door studie en de jarenlange zoektocht naar innerlijke rust een beetje op de achtergrond raakte.

Maar haar acteerervaring kwam mooi van pas toen ze voor de camera stond voor haar online therapiesessies. Ze werkt ook aan een traject voor bij haar meest recente boek Wat ik eerder had willen weten, over angst, zelfliefde en acceptatie. De jaren van zelfafwijzing zijn voorbij en het is tijd voor liefde.

Ze is geen geitenwollensokkentherapeut, ze drinkt cappuccino

Die is er volop, al ziet die er totaal anders uit dan ze zich ooit had voorgesteld. De puzzelstukjes vallen op hun plaats in het leven van deze vrouw, die één en al rust uitstraalt als ik haar ontmoet. Rust, mind you, geen saaiheid. Ze is geen geitenwollensokkentherapeut, ze drinkt cappuccino – hoera, geen zweefthee – en lacht graag. Ook om haar eigen leed, maar dat heeft ze dan ook al zo’n tien jaar geleden achter zich gelaten.

Niet zéggen dat je goed genoeg bent, maar vóélen dat dat zo is, dat is wat Marian Mudder na jaren zelfonder­zoek uiteindelijk heeft bereikt. Ze heeft het tot haar levensmissie gemaakt ook anderen die ervaring te bezorgen. Dat doet ze middels EFT-behandelingen en met haar boek, dat ze zichzelf zo van harte had gegund in het verleden, zoals de titel al aangeeft.

Geeft je werk als therapeut je de voldoening die je voorheen niet vond in het acteren?

‘Ja, daarin heb ik echt iets gevonden dat ik heel belangrijk vind om te doen. Dat neemt niet weg dat ik acteren nog steeds heel erg leuk vind. Mijn huidige werk als therapeut is heel serieus, maar in acteren kan ik ook mijn speelse, cre­atieve kant kwijt. Zoals vorig jaar toen ik net mijn boek had ingeleverd bij de uitgever en begon aan de repetities voor de theatervoorstelling Kaap Liefde. Dat was heerlijk. Eerst die kleine bubbel van werken aan een boek en dan weer intensief de wereld in. Die afwisseling is fantastisch.’

Je boek is toe aan een zesde druk. Doet het wat je had verwacht?

‘Het doet precies wat ik hoopte dat het zou doen. Het is gelukt. Ik krijg heel vaak reacties waaruit blijkt dat mensen dingen eindelijk begrijpen. En dat snap ik, omdat ik met dezelfde vragen heb geworsteld. Omdat ik honderdduizend boeken heb gelezen waarin altijd een paar schakels ontbraken.

'Een mooie reactie vond ik: ‘Jouw boek is de winnende hoekschop in de laatste minuut'

Ik heb gepro­beerd om alle begrippen die in zelfhulp­boeken worden behandeld aan elkaar te rijgen tot een begrijpelijk verhaal dat je op jezelf kunt betrekken. Een heel mooie reactie vond ik: ‘Jouw boek is de winnende hoekschop in de laatste minuut’.’

Er staan veel eyeopeners in, zoals het gegeven dat mensen pijn verdoe­zelen met allerlei verslavingen. Was acteren voor jou een verslaving, een roep om aandacht?

‘Acteren was een geweldige afleiding van al mijn ongemak, om het maar zo te noemen. Je kunt verslaafd raken aan alles: erkenning, succes, pijn, sporten, seks, eten, drama, aandacht, relaties, angst, piekeren, stress. Als het op dat moment maar je onrust en ongeluk overstemt. Tijdens mijn helingsproces ben ik tot het inzicht gekomen dat ver­liefdheden in mijn leven, mijn zucht naar succes, erkenning en veel thera­pieën die ik heb gevolgd, in feite drugs waren om niet aan te hoeven gaan hoe waardeloos en onbetekenend ik me diep vanbinnen voelde.’

Dat gevoel was er al vroeg in je leven, je ging ook jong in therapie.

‘Ja, op mijn zesentwintigste. Als je jezelf nooit goed genoeg vindt en rondloopt met het gevoel dat je er niet mag zijn, en denkt dat je lelijk en stom bent, schaam je je daarvoor. En dan ga je aan jezelf sleutelen. Ik ben in therapie gegaan. Daar leerde ik dat het allemaal aan mijn ouders lag.

Mijn moeder was een eersteklas stresskip die zich obses­sief zorgen maakte over werkelijk álles. Mijn vader had last van depressies. Dui­delijk dus. Ik had niet geleerd gezonde relaties aan te gaan, van mezelf te houden, mijn grenzen aan te geven of mezelf te respecteren, om de dood­eenvoudige reden dat mijn ouders dat ook niet deden, en kinderen nemen onbewust de patronen van hun ouders over. Maar weten waar het probleem vandaan komt, betekent nog niet dat het weg is.’

In je boek Sofasessies vertel je hoe al die therapieën je niets oplever­den. Wat heb je eraan gehad om te weten dat je door je ouders in emo­tionele en psychische problemen bent geraakt?

‘Bij mij heeft het aanvankelijk alleen maar averechts gewerkt. Ik werd woedend op mijn ouders en als je je ouders afwijst, wijs je ook een deel van jezelf af. Wat me wel enorm heeft geholpen, is dat ik met mijn moeder ben gaan praten over haar leven. Maar dat was pas jaren later.’

Wat leverden die gesprekken op?

‘Het was voor ons allebei een openbaring. Het heeft me ook heel veel goed gedaan. Ik zeg weleens dat ik psycho­loog ben geworden door de gesprekken met mijn moeder. Ze was helemaal niet gewend over zichzelf te praten, dus ik moest alles uit haar trekken.

'Door de gesprekken met mijn moeder werd mij duidelijk dat ze zelf ook ontzettend veel te kort is gekomen'

Maar ze heeft op hoge leeftijd nog geleerd om over haar gevoelens te praten. Ze heeft mij dingen verteld die ze nooit aan iemand had verteld. Ook niet aan mijn vader. Ik denk dat ze het heel fijn vond om dingen te kunnen vertellen. Door de gesprekken met mijn moeder werd mij duidelijk dat ze zelf ook ontzettend veel te kort is gekomen in haar jeugd. Ze kon mij en mijn broer en zus niet geven wat ze zelf ook nooit heeft gekregen.’

Je moeder overleed terwijl je aan je boek bezig was. Kon je door jullie gesprekken en toenadering vrede hebben met haar dood?‘

Ja, ze was drieënnegentig en kraakhel­der toen ze stierf en ik ben blij dat we samen nog veel leuke dingen hebben gedaan. Van kaartspelletjes tot naar de film en uit eten gaan. Na al die jaren kwam ik er zelfs nog achter dat ze een geweldig gevoel voor humor had.’

Je vader overleed jaren eerder, ben je hem ook anders gaan zien?

‘Ik heb met hem niet kunnen praten zoals met mijn moeder, maar als kind was ik dol op hem. Wat ik weet, is dat mijn ouders heel goede mensen waren. Ze waren gemankeerd en beschadigd door een heel harde opvoeding. Ze wilden het beter voor ons, maar vooral in materiële zin. Ze wisten niet dat de winst juist te behalen valt op emotio­neel en spiritueel niveau. Nu, terwijl we zoveel weten, ligt de focus in onze maatschappij gek genoeg nog altijd op het materiële.’

Wat is het fijnste dat je voor jezelf bereikt heb na die lange zoektocht?

‘Dat ik niet meer bang ben.’

En wat geeft dat je?

‘Vrijheid, geluk. Als je je angst oplost, ben je jezelf, dan ben je vrij om te zeggen en te denken wat je echt wil. Ik noem het geluk. Ik ben heel vaak gelukkig, maar dat was ik ook toen ik nog bang was, alleen was ik toen ook vaak paniekerig of depressief en dat ben ik nu niet meer en dat is fantastisch.

'Mijn honger naar spanning en sensatie is weg'

Ik kan veel meer genieten van het leven. Mijn honger naar spanning en sensatie is weg, want als je je slecht voelt, is dat afleiding. Al die afleiding mondt uit in overmatig consumentengedrag en daar gaat uiteindelijk de aarde letterlijk aan kapot. Als we allemaal meer innerlijke vrede zouden hebben, boekten we op zoveel terreinen winst.’

Een onhaalbare wens: je kunt moei­lijk de hele wereld in behandeling nemen...

‘Ja, dat is zo. Maar ik heb op de een of andere manier deze missie of roeping en al is het een druppel op een gloeiende plaat, ik hou te veel van de wereld om het niet te proberen. Als je heel goed weet wat je eigen pijn is, zie je die pijn in iedereen en ik zie wat voor gevolgen het heeft voor het grote geheel. Ik kan niet anders dan proberen daar iets aan te doen.’

Is door alles wat je hebt meegemaakt ook je kijk op de liefde veranderd?

‘Zeker. Ik geloof niet meer in het romantische ideaal. Ik geloof nu in liefde. Niet ‘de’ liefde, want dan denken we meestal aan ‘die ene’, maar in liefde op zichzelf. Ik heb een rijk liefdesleven omdat ik voor zoveel dingen, mensen en dieren, liefde voel. De hele dag voel ik liefde voor van alles om me heen en daar word ik gelukkig van.’

Maar dat gaat dus niet over een partner in je leven?

‘Ik zou liegen als ik zei dat ik niet nog eens verliefd zou willen worden, maar het is niet iets wat enorm belangrijk voor me is. Wat veel belangrijker voor me is, is dat ik blij ben met mezelf zonder dat ik een relatie heb. Voor mij voelt dat als een bevrijding.

Ik mag van mezelf eindelijk de excentrieke vrouw zijn die ik altijd geweest ben. Ik ben blij met mezelf, heb vrede met mezelf en mijn leven. Daar heb ik geen relatie meer voor nodig. Ik realiseer me steeds meer dat ik me eigenlijk nooit zo thuis heb gevoeld in een traditionele relatie. Dat ik een cirkeltje was dat zich in een vierkantje probeerde te proppen.’

Je vond de traditionele relatievorm te beperkend?

‘Het benauwde me in elk geval heel snel, maar dat nam ik mezelf dan altijd weer kwalijk. Ik heb enorm mijn best gedaan ‘normaal’ te zijn. Daar ben ik mee opgehouden. Ik heb nu een heel bijzondere vriendschap met een jonge vrouw, ze is dertig jaar jonger dan ik. Onze relatie is heel close zonder dat er sprake is van een romantische ver­bintenis.

'Waarom zou je niet samenleven met iemand met wie je het leuk hebt, in plaats van dat grote romantische ideaal na te streven?'

We zijn gewoon heel graag bij elkaar omdat we vreselijk kunnen lachen samen en over alles kunnen praten. Vorig jaar heb ik een paar maanden bij haar gelogeerd, omdat haar huisgenoot op reis was en wij het zo enorm leuk bleken te hebben. Toen ben ik er wel over gaan nadenken waarom je niet gewoon zou samenleven met iemand met wie je het leuk hebt, in plaats van dat grote romantische ideaal na te streven.’

Wat is of was voor jou dan dat grote romantische ideaal?

Lachend: ‘Ik wilde op een boerderij wonen, met een heel mooie man. Dat is in feite nog altijd mijn droom. Maar dat ideaalbeeld dat we hebben is er ook maar ingeplant. Ik kom steeds meer uit bij wat ik zelf echt fijn vindt en wat goed voor me is. Dat maakt me veel gelukkiger dan proberen te voldoen aan een maatschappelijk geaccepteerd idee. Ik merk dat ik bovendien veel meer heb met het matriarchaat: een samenleving waarin vrouwen de dienst uitmaken en de mannen er zijn voor de seks en het zware werk, haha.’

Je zegt dat je werk je gelukkig maakt, was dat vroeger ook zo bij acteren?

‘Ja, toch wel, maar als je rondloopt met zo’n diepe negatieve kernovertuiging dat je niet goed genoeg bent, maakt niets je echt gelukkig. Maar acteren is spelen, en dat heeft me ondanks alles wel gelukkig gemaakt. En af en toe word ik nog uit de mottenballen ge­haald.’

Zou je graag meer willen acteren?

‘Ik zou niet meer terugwillen naar hoe het vroeger was, toen ik depressief werd als ik even geen werk had. Maar ik ben gewoon te boeken.

Je werd altijd geroemd om je uiter­lijk, dat mooie rode haar. Was je ook onzeker over hoe je eruitzag?

‘Uiteraard. Als je jezelf nooit goed ge­noeg vindt, kun je nog zo mooi zijn, je ziet dan alleen wat er níét goed is. Dat hebben we in zekere zin allemaal, daarom laten zoveel mooie vrouwen zich zo verbouwen. Maar als je je niet mooi voelt, heb je daar niets aan. Ik heb mijn gezicht altijd wel goed gevon­den, maar ik had er last van dat ik een jongensachtig figuur had. Dat vond ik verschrikkelijk. Ik at broodjes tartaar met mayonaise voor het slapengaan. Omdat ik rondingen wilde. Man, ik heb gegeten als een bootwerker. Wat dat betreft heb ik wel geboft; ik kon eten wat ik wilde en toch paste ik in maat 36. Dat is nu trouwens niet meer zo, hoor.’

Heeft deze excentrieke en gelukkige vrouw nog een optimistische bood­schap tot slot?

‘Eh, ik zou even niets kunnen beden­ken...’

Jij geen optimistische boodschap?

Ze lacht en realiseert zich dat ze een optimistische boodschap ís. ‘Ja, natuur­lijk (lacht), dank je. Ja natuurlijk heb ik zo’n boodschap. Namelijk hoe beroerd je je ook voelt, hoe bang en onzeker je ook bent, er is altijd iets aan te doen. Dat gaat niet van het ene moment op het andere en je moet er wel iets voor doen, maar het kan. Daar ben ik zelf het wandelend bewijs van.’

Marian in 30 seconden

• Marian Mudder (Rotterdam, 1958) is actrice, auteur en EFT-therapeut. Ze studeerde psychologie en deed de toneelopleiding van het Conservatorium in Antwerpen.
• Brede bekendheid verwierf ze door haar rol als Vera Prins in de tv-serie Baantjer. Ook speelde ze in onder meer de series Medisch Centrum West, Vrouwenvleugel en Flikken Maastricht.
• Marian debuteerde in 2009 als auteur met Geluksblind en schreef daarna nog drie romans. In 2017 verscheen Sofasessies, hoe therapie mij niet heeft geholpen en vooral waarom niet, over haar jarenlange zoektocht naar de juiste therapie. Hiervan maakte ze vervolgens een solotheatervoorstelling.
• Dit jaar verscheen haar boek Wat ik eerder had willen weten: Over angst, liefde en zelfacceptatie.

Online therapie

Binnenkort kunnen mensen niet alleen persoonlijk, maar ook online bij Marian Mudder terecht. In de filmpjes voor de cursus EFT die ze heeft opgenomen, kwam het acteren haar geweldig van pas. Ze weet precies hoe ze haar lessen over het voetlicht moet brengen, zodat mensen er optimaal van profiteren.

‘Ik wil deze stresshanteringsmethode voor een groot publiek toegankelijk maken en goed uitleggen hoe het werkt, want EFT is een fantastisch zelfhulpmiddel. Verder heb ik nog heel veel ideeën. Het is de bedoeling dat mijn website uitgroeit tot een zelfhulpplatform. In het najaar kom ik met een traject bij het boek, met webinars en online opdrachten. Ik wil mensen motiveren om echt de diepte in te gaan en af te rekenen met hun negatieve gevoelens. Net als ik.’

marianmudder.nl

Wat is EFT?

Bij EFT (Emotional Freedom Techniques) klop je zachtjes op een aantal meridiaanpunten in je gezicht en op je romp. Dit, in combinatie met woorden die je uitspreekt, heeft een kalmerend effect op je brein en zenuwstelsel.

Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan © Nouveau / DPG Media 2022

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in