De relatiegeheimen van Susan Smit en Onno Aerden

'We beginnen altijd met een lange, woordeloze omhelzing'

Dat schrijvers SUSAN SMIT (45) en ONNO AERDEN (52) verwante zielen zijn, betekent bijvoorbeeld dat ze kunnen kibbelen zonder dat het gevolgen heeft. En dat ze heel gelukkig samen zijn, maar in aparte huizen.

SUSAN – DE LIEFDE VOOR ONNO

‘Onno ontmoette ik achter de schermen bij het tv-programma Pauw. Ik was daar te gast en hij gaf communicatieadvies aan een van de andere gasten. Na afloop van de uitzending raakten we in gesprek. Ik kende Onno van zijn column in het weekendmagazine van Het Financieele Dagblad. Goed geschreven teksten over het betere leven, die mij de indruk gaven dat hij een buitenkantmannetje was. Bij Pauw dacht ik: je bent veel zachter, warmer en leuker in het echt. Zijn buitenkant klopte overigens ook; mooie lengte, goed haar en een mooi pak. Verder dacht ik niets, want ik zat in een relatie. Net als hij.

"Toen ik met hem aan een tafeltje zat, vond ik het ineens wél spannend"

Maar anderhalf jaar later waren we allebei single en kreeg ik van hem een verzoek via Twitter om een keer een hapje te eten. Nu zeg ik niet zo snel ja tegen mannen die me benaderen, maar bij hem had ik een goed gevoel. Al wilde ik de afspraak wel overzichtelijk houden: door de week, in de buurt en niet te laat. Mijn babyfoon voor mijn dochter en zoon – toen twee en vijf – was bij de buren, vertelde ik hem meteen. Niet heel spannend dus. Maar toen ik met hem aan een tafeltje zat, vond ik het ineens wél spannend.

In feite waren we allebei aan de kant gezet door onze vorige partners. Als je over zoiets praat, ga je meteen de diepte in. Ik vond het fijn om te merken dat Onno geen masker voorhield en goed in contact stond met zijn gevoel. En dat hij heel slim was. Ik dacht: hij kan mij dingen over de wereld leren. Na de tweede date wisten we: dit wordt niet zomaar een affaire.

Zo belandden we veel sneller dan we hadden gedacht in een serieuze relatie. Het ging zelfs zo goed dat we allebei voor het eerst de behoefte voelden onze liefde te bezegelen. Tijdens een romantisch weekend in Parijs, in februari vorig jaar, is Onno op zijn knieën gegaan op een vol terras, met de Eiffeltoren op de achtergrond. Onze bruiloft, eind augustus, zag er misschien uit als een sprookje, maar voelde vooral echt, bewust, volwassen. Al had ik, toen ik de trouwring aan zijn vinger schoof, even een kinderlijke opwelling, zo van: hij is van mij en iedereen mag dat zien!’

ONNO - DE LIEFDE VOOR SUSAN

‘Ik kende Susan als schrijver, vond haar altijd al een aantrekkelijke verschijning en bij Pauw hadden we een goede klik. Maar de reden waarom ik haar anderhalf jaar later via Twitter een dm stuurde, was dat zij op een manier die ik interessant vond over haar verbroken relatie publiceerde. Over wat dat met mensen kan doen en wat de liefde met mensen kan doen. Omdat ik in een vergelijkbaar schuitje zat, voelde ik me uitgedaagd om daar eens met haar over te praten.

Op dat eerste bericht kreeg ik overigens nul reactie. Ik had nog geen idee hoe vaak ze door mannen werd benaderd en dacht na een week: ik probeer het gewoon opnieuw. Dat leidde tot onze eerste afspraak. Zelf zei ze achteraf: “Dat was wel een heftig signaal, dat ik meteen over die babyfoon begon!” Maar ik heb zelf twee dochters van zestien en veertien en bovendien had ik geen versierplannen.

Al kan ik niet ontkennen dat ik eigenlijk al voor de bijl ging toen ze het restaurant binnenkwam. Ons gesprek was minstens zo overrompelend. We hadden het over oude en nieuwe pijn en over verlaten worden en jezelf hervinden. Susan droeg iets met korte mouwen en op een gegeven moment pakte ik instinctief haar blote arm. Dus zo zaten we daar, heel intiem. Het rare was dat het volkomen logisch voelde. We liepen samen terug naar haar huis en ze gaf me een exemplaar van haar

roman Gisèle, waar ze een opdracht in schreef en een grote X. Ik gaf haar drie kussen op de wang en appte later dat ik het een bijzondere avond vond. Dat vond zij ook. We hadden elkaar gevonden op een wezenlijk niveau.

"Bij Susan klopte het zo ontzettend, op zielsniveau"

Daarna is onze liefde natuurlijk ook heel aards geworden en ook dat voelde goed en vanzelfsprekend. Net als de plannen voor een bruiloft die al vrij snel ontstonden. Terwijl ik daarvóór nooit gedacht had dat ik nog eens zou trouwen. Maar bij Susan klopte het zo ontzettend, op zielsniveau, dat alles in mij zei: ja. Gelukkig zei zij dat ook toen ik haar in Parijs een aanzoek deed. Sterker nog: toen een Parijse vriendin van mij haar diezelfde avond vroeg: “Had je het verwacht?” antwoordde ze: “Nou ja, niet helemaal natuurlijk, maar toch wel tachtig procent.”’

Onno, jij schreef ooit het handboek Succesvol samenwonen. Op dat terrein gaat het dus gesmeerd?

ONNO: ‘Het leven samen gaat uitstekend, maar samenwonen doen we niet. Ik zou het voortschrijdend inzicht willen noemen. De tips in mijn boek kwamen er eigenlijk al op neer dat je elkaar de ruimte moet geven, en nu blijkt dat je dat ook een stapje verder kunt trekken. In ons geval dan.’

SUSAN: ‘We wonen samen in twee huizen, zeg ik altijd. Natuurlijk is het leuk om dingen met z’n allen te doen, maar echt bij elkaar in een huis wonen trekt een te grote wissel op de kinderen. Ik vind dat je hen altijd centraal moet stellen: waar gedijen zij het beste bij?’

ONNO: ‘Het is ook gewoon praktisch. Mijn dochters zijn om het weekend bij mij en de jongste ook een doordeweekse avond. Dan breng ik haar de volgende ochtend naar school in Het Gooi, wat veel sneller gaat vanaf mijn huis in de Rivierenbuurt dan vanaf het jouwe in de Jordaan. Bovendien zijn mijn dochters volop bezig een eigen identiteit te ontwikkelen. Dan hoef je niet zo nodig in een nieuw huis, omdat je vader toevallig een nieuwe vrouw heeft. Zelf vind ik het soms ook heerlijk om alleen te zijn en de tijd aan mezelf te hebben.’

"Onno is een gezelligheidsdier, een sfeermaker, ook"

SUSAN KNIKT: ‘Het is ook dé manier om je relatie fris en sexy te houden. Al moest jij er wel even aan wennen. Van nature ben je nu eenmaal een gezelligheidsdier, een sfeermaker ook. Vanochtend had je bijvoorbeeld kaarsjes aangestoken bij het ontbijt. Fantastisch vind ik dat, maar ik heb ook een autonome kant. Op woensdag zijn mijn kinderen bij hun vader, dus dan zouden we samen kunnen zijn. Maar het is óók de enige dag dat ik ongestoord en onbeperktaan een nieuw boek kan werken. Meestal bak ik ’s avonds alleen een ei en schrijf dan tot diep in de nacht. Jij snapt het inmiddels als ik weer in mijn schrijfcocon zit en gelukkig geef je mij die ruimte. Al zie ik ons ooit wel gaan samenwonen, als jouw kinderen het huis uit zijn.’

ONNO: ‘Het belangrijkste is dat het nu goed voelt, in elke samenstelling. Toen we onlangs voorstelden om komende zomer met z’n zessen naar een Spaans eiland te gaan, waren mijn meiden direct enthousiast.’

Jullie schrijven allebei. Lezen jullie elkaars werk?

SUSAN, MET EEN ZUCHT: ‘Ik heb één keer de fout gemaakt de eerste versie van mijn boek aan Onno te laten lezen. Toen bleek ik op het creatieve vlak helemaal geen kritiek van hem aan te kunnen, laat staan aan te nemen.’

ONNO, ZONNIG: ‘Nu lees ik het als het zo goed als af is. En ik laat jou mijn columns lezen als ze over ons gaan.’

SUSAN: ‘Ik omgekeerd ook.’

ONNO: ‘Verder moet je elkaar vrij laten, vind ik. We zijn geen Nicci French. Al vind ik het wel bijzonder om meegesleurd te worden door jouw verhalen. Bij Tropenbruid voelde ik bewondering en trots.’

"Het was enorm bevrijdend om de jaloezie los  te laten"

Jullie hebben allebei ruime ervaring met relaties. Plukken jullie daar nu de vruchten van?

SUSAN: ‘Zeker. In de loop der jaren ben ik steeds dichter bij mezelf gekomen. Vroeger plooide ik me vaak naar de ander, terwijl ik nu uiting geef aan mijn eigen verlangens. Helaas voor Onno kan ik daar vrij hoekig in zijn. Al geeft hij mij altijd het gevoel dat ik goed ben zoals ik ben, met al mijn haken en ogen. Dus krijg ik wat ik het liefste wil: ruimte én hechte verbondenheid.’

ONNO: ‘Ik was vroeger nogal jaloers, wat ongetwijfeld te maken had met verlatingsangst. Ontzettend vermoeiend en heilloos, besefte ik na mijn relatiebreuk. Het was een enorme bevrijding om die jaloezie los te laten, en met jou was er meteen zo’n diep vertrouwen dat er ook geen aanleiding voor is. Gelukkig maar, want als je jaloers bent en leeft met iemand als jij, ben je 24/7 bezig.’

SUSAN, LACHEND: ‘Dan ben je verloren!’

Jullie zijn verwante zielen, maar kunnen jullie ook botsen?

ONNO: ‘Natuurlijk wel.’

SUSAN: ‘Dan gaan we niet leuk uit elkaar en kan de relatie even een paar dagen in de ijskast belanden. Maar ik heb nooit het idee: dit is het begin van het einde. Al helemaal niet sinds we getrouwd zijn, want zo’n ritueel werkt toch door in je onderbewuste. Laat ik het zo zeggen: de taart smaakt nog even lekker, maar de bodem voelt steviger.’

ONNO: ‘Ik herken wat je zegt. Als ik nors de deur uit ga, meestal omdat we woorden hebben gehad over iets onbenulligs, heb ik diep van binnen toch het prettige gevoel dat het niet uitmaakt. Het duurt ook nooit langer dan twee dagen.’

SUSAN: ‘Kibbelen, meer is het niet. Eén van mijn geloften tijdens onze bruiloft was: “Ik beloof dat ik nooit méér met je zal kibbelen dan ik met je zal knuffelen.” We hebben nu ook bedacht dat we steeds als we elkaar weer zien, beginnen met een lange, woordeloze omhelzing. Daarna duiken we pas in het volle leven.’

ONNO: ‘De keerzijde van autonomie is dat je soms te makkelijk  denkt: ik kán de ander opzoeken, maar het hoeft niet. Daarom is die knuffel bedacht: eerst echt contact. En niet meteen puffen: “Jeetje, wat een dag!” Want dáár gaan ruzies vaak indirect over: dat je je thuis vooral nog zit te beklagen. Waardoor die ander denkt: hallo, waar ben ik in dit verhaal?’

SUSAN: ‘Door de afstand kunnen we elkaar ook enorm missen, echt naar elkaar hunkeren. Dan is die knuffel ook fijn.’

Wat hebben jullie van elkaar geleerd?

SUSAN: ‘Onno kan een druktemaker zijn, maar hij laat me ook zien dat rust geen stilstand is. Met hem kan ik gas terugnemen en genieten van urenlange wandelingen en baddersessies.’

ONNO: ‘Susan heeft mijn duistere wantrouwen in de bestendigheid van een relatie naar het rijk der fabelen verwezen – gewoon, door in alles wat ze doet een volstrekt vertrouwen uit te stralen. De zekerheid die dat geeft: geweldig.’

Kunnen jullie elkaar vergelijken met een plek, een muziekstuk en een gerecht?

SUSAN OVER ONNO

PLEK ‘Noord-Frankrijk, waar Onno een huisje heeft. Aards, huiselijk, waarachtig klein geluk.’

MUZIEKSTUK ‘Oude soul/disco met malle danspasjes en een flinke dosis sentimentaliteit.’

GERECHT ‘Een kruidige ovenschotel met laagjes. Onno is een gelaagde man, even jongensachtig als kalm.’

ONNO OVER SUSAN

PLEK ‘De bergen achter Reykjavik op een milde zomerdag: licht, ruim, stevig, en voorzien van een diepe, diepe energie.’

MUZIEKSTUK ‘A Thousand Years van Christina Perri, waarmee we de dans openden op ons huwelijksfeest. Tranen in onze ogen.’

GERECHT ‘Een lichte salade met knapperige groenten en vis. Géén vlees, want Susan is al haar halve leven vegetariër.’

Susan Smit (45) was internationaal fotomodel en studeerde Culturele Studies. Ze publiceerde twaalf non-fictieboeken, waaronder Hotel Hartzeer (met Marion Pauw), vijf romans, een verhalenbundel en een novelle. Ze schrijft columns voor Happinez (en happinez.nl) en is boekenrecensent bij Vijf Uur Live. Onlangs verscheen haar roman Tropenbruid.

Onno Aerden (52) studeerde Communicatiewetenschappen en was hoofdredacteur/uitgever van de tijdschriften Leven in Frankrijk, Man of all Seasons en Miljonair. Hij schreef drie non-fictieboeken, was columnist bij Het Financieele Dagblad en co-presentator van een actualiteitenprogramma op RTL-Z. Sinds 2011 is hij zelfstandig communicatieadviseur en publicist.

Dit artikel verscheen eerder in de printeditie van NOUVEAU. Fotografie (c) Astrid Zuideman / NOUVEAU

Geen nieuwe NOUVEAU meer te koop in de winkel? Geen nood, je kunt het nieuwste nummer ook los bestellen, nu tijdelijk zonder verzendkosten!