/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fnouveau2024%2F3%2F3%2F223306833.jpg "Willemijn (52): 'Ik vind het erg lastig dat mijn nieuwe vriend geen geld heeft'")
Na haar scheiding vindt Willemijn (52) tot haar grote geluk een man die alles heeft wat haar ex niet had. Maar wat haar ex in overvloed had, heeft hij niet: geld. En dat begint te wringen.
‘Ik heb het lang ontkend. Nee hoor, die luxe etentjes en snoepreisjes miste ik totaal niet. En ik vond het juist wel geruststellend dat hij in zo’n klein oud autootje reed, zo wist ik tenminste dat hij niet een of ander egoprobleem te verdoezelen had.
Een man zonder geld, ik vond het wel verfrissend, zei ik. Het had me extra doen beseffen hoe geprivilegieerd ik altijd was geweest en dat het leven om heel andere dingen gaat dan materiële zaken. En dat laatste meende ik echt. Daarom zit ik nu met het schaamrood op mijn kaken. Toegeven dat Barts beperkte budget een serieus obstakel in onze relatie is geworden, voelt als een nederlaag.
Toen ik na de scheiding weer een beetje om me heen begon te kijken, waren inkomen en vermogen totaal geen criterium. Ik dacht er niet eens over na. Tot dan toe hadden de mannen met wie ik omging altijd goed in de slappe was gezeten. Ik geloof dat ik dat iets vanzelfsprekends vond.
Op de datingsites was ik vooral geïnteresseerd in de uitspraken die de mannen over zichzelf deden. Of die een beetje oprecht waren. En of er enige zelfspot in te ontwaren was. Ik zocht namelijk een man die op geen enkele manier op mijn ex leek. Mijn ex had altijd een verborgen agenda en deed niet aan zelfreflectie, laat staan dat hij om zichzelf kon lachen. Nee, hij lachte liever om anderen...
Dat deed hij dus ook smalend toen ik hem bij de wekelijkse overdracht van onze zoon over mijn nieuwe vriend vertelde. ‘Jij? Een parttime leraar én kunstenaar?! Die kan zich een vrouw als jij toch helemaal niet veroorloven?!’ Hij bleef er bijna in. Voor de verandering was ik een keer blij dat onze zoon al met zijn koptelefoon op zat te gamen. Hoe pijnlijk is het om te horen hoe minachtend je vader tegen je moeder doet?
Ik was natuurlijk tot op het bot beledigd. Een vrouw als ik? Wat bedoelde hij daarmee? Met al het venijn dat hij in zich draagt, zette hij me weg als een oppervlakkig luxepoppetje dat onderhoud nodig heeft, in plaats van liefde en verbinding. Zó cynisch, ik werd er naar van.
Het was me wel meteen weer heel duidelijk waarom ik bij Bernd was weggegaan. Hij is zo geobsedeerd door bezit en geld dat hij zich totaal niet kan indenken dat je van iemand kunt houden om wie die persoon is en niet om wat die heeft of heeft bereikt. Arme man, dacht ik, met een prettig gevoel van morele superioriteit, zou hij ooit nog eens ervaren wat échte liefde is?
Ik vond het ineens heel goed van mezelf dat ik me, al was dat dan nauwelijks bewust, had opengesteld voor een man met andere ambities en maatstaven. En daarvoor was ik geweldig beloond. Bart was alles wat ik zocht: zacht, vriendelijk, geïnteresseerd in de ander, creatief. Ja, hij had niet zoveel te besteden, maar wat zou dat? Hij had zoveel andere dingen te geven: liefde, aandacht, tijd, warmte, complimentjes, grapjes, zijn kennis van kunst en geschiedenis, zijn grote gezellige familie, allemaal dingen die niet in geld waren uit te drukken, maar eindeloos meer waard waren.
Klinkt goed hè? Ja, ik had mezelf ook bijna overtuigd. Een jaar lang heb ik er ook totaal niet om gemaald dat Bart en ik samen niet de dingen konden doen die ik vroeger zo veel en graag met Bernd deed. Ik was zo vreselijk verliefd, dat ik alles de hemel vond – een lange wandeling door het bos, een pasta met goedkope wijn op zijn dakterras of languit op de bank een film kijken – zolang het maar met hem was.
En als ik al de onbedwingbare behoefte aan luxe voelde, dan ging ik met een vriendin uit. Kreeft eten, cocktails drinken, heerlijk! Want het is niet zo dat ík het niet kan betalen. Ik ben goed getrouwd en gelukkig ook goed gescheiden, ik heb een aanzienlijk bedrag van mijn ouders geërfd en ik werk, dus ik hoef echt niet op een houtje te bijten.
Alleen is Bart een trotse man. Hij wil niet dat iemand ook maar het geringste vermoeden krijgt dat hij van mij profiteert. Als we een terrasje pakken of uit eten gaan, wil hij betalen – of hooguit splitten – wat betekent dat we ons dus nooit eens lekker kunnen laten gaan.
Voordat we ergens gaan zitten, maakt hij een enorme studie van de prijzen op de menukaart, maar zelfs als die binnen zijn budget passen, durf ik niet te bestellen waar ik zin in heb, omdat ik toch bang ben dat het te duur voor hem wordt. Daarbij is de wijn in dergelijke restaurants meestal bocht en de kwaliteit van de gerechten zelden om over naar huis te schrijven. Dus ja, alles bij elkaar genomen, eet ik met Bart liever thuis.
Een héél enkele keer krijg ik er bij hem door dat ik mag trakteren. Op mijn eigen verjaardag bijvoorbeeld, of als ik vind dat we iets speciaals te vieren hebben. Maar dan lijkt hij zich toch nooit helemaal op zijn gemak te voelen, waardoor er voor mij eigenlijk ook geen lol meer aan is.
Zoals al ik zei, vond ik dit in het begin allemaal geen probleem. Ongeacht wat we samen deden, Bart en ik hadden het zo fijn samen dat de hoogteverschillen tussen onze bankrekeningen er niet toe deden. Maar er kwam een omslagpunt.
Op een lome zondagochtend zaten we samen heel vredig van een homemade ontbijt te genieten, toen ik het stomme idee kreeg om over een winterzonvakantie te beginnen. Ik wist natuurlijk best dat zo’n reis ontzettend duur is, zeker als je alleen maar in de schoolvakanties kunt gaan. Maar voor mij is een winterbreak een soort eerste levensbehoefte. Die extra injectie zon en zee helpt mij echt door de grauwe, koude maanden heen te komen. Klinkt verwend, ik weet het, maar zo werkt het voor mij nu eenmaal.
In eerste instantie reageerde Bart begripvol en geduldig. Hij zei dat ik natuurlijk kon gaan, maar dat hij het zich niet kon permitteren. Dat vond hij niet erg, want hij is sowieso niet zo van de verre reizen. Ik had het erbij moeten laten. Maar ik had in mijn hoofd gezet dat ik dit samen met hem wilde doen en ik vond ineens dat ik al meer dan genoeg water bij de wijn had gedaan en dat hij mij nu maar eens tegemoet moest komen.
‘Hoe dan?’ reageerde hij kregelig, ‘je weet dat ik er geen geld voor heb en je weet ook dat ik nooit op jouw kosten mee zal gaan.’ Toen opperde ik het onvergeeflijke: ‘Misschien kun je wat meer uren gaan draaien? Of solliciteren op een functie als schoolleider of iets dergelijks?’ Hij ontplofte gewoon. Hoe kon ik dat van hem vragen?! Moest hij het schilderen dan maar opgeven? Zijn passie, zijn reden van bestaan? Alleen maar zodat ik mijn armzalige rijkeluisleventje voort kon zetten?
Er gaapte ineens een enorm gat tussen ons. We voelden het allebei. We hadden allebei ook meteen spijt en probeerden het snel weer goed te maken. Maar achteraf vroeg ik me af waarover hij eigenlijk spijt had. Realiseerde hij zich wel dat hij mij ook had gekwetst door mijn levensstijl zo genadeloos te veroordelen?
Toen ik hem dat vroeg, reageerde hij wat lacherig. Ik moest het niet persoonlijk nemen, zei hij. Hij had gewoon niets met die wereld waarin al die luxe normaal werd gevonden.
Die opmerking heeft het er niet beter op gemaakt. Want hoe je het ook wendt of keert, ik ben onderdeel van die wereld waar hij schijnbaar zo’n hekel aan heeft. Ik ben me daar nu zo van bewust dat de onbevangenheid van het begin van onze relatie helemaal weg is. Het gat tussen ons is reëel en zal nooit helemaal gedicht worden. Had Bernd dan toch een punt toen hij zei dat een man als Bart zich een vrouw als mij niet kan veroorloven? Hoe onuitstaanbaar!’
De namen in dit artikel zijn gefingeerd.
Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in