'Volschieten bij AH, dat overkomt me niet vaak'

Online redacteur Ella over deze vervreemdende tijd.

'Hoe gaat het met je? Hopelijk nog gezond?' Dat is de vraag die me deze week het meest is gesteld en die ook het vaakst over mijn eigen lippen kwam. Gezond proberen te blijven, daar gaat het nu om. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen.

Tot nu toe kan ik all things corona aardig handelen. Als schippersdochter heb ik altijd voorraden in huis (dat krijg je als je als kind je moeder voor een maand tegelijk boodschappen ziet doen) en ik leefde altijd al vrij solitair, dus thuis zijn is hier gewoon de orde van de dag. Bovendien werken online collega Claudia Witteveen en ik ons een slag in de rondte om je het leukste Nouveau-nieuws te blijven bezorgen, ook dát houdt me moeiteloos van de straat.

Maar een mens wil uiteindelijk toch weer eens een volkorenbrood halen en dat vroeg om een expeditie naar de supermarkt. En daar, van het ene moment op het andere, schoot ik vol.

Om de geplakte lijnen op de vloer, de ontsmettingsmiddelen bij de ingang, de jonge mensen die met een oranje hesje aan vragen om afstand te houden. Om de enkele eikel die dan toch te dicht bij zo'n vakkenvuller komt omdat hij blijkbaar ontzéttende haast heeft. En om de beklemmende sfeer.

Muzak op de achtergrond, maar niemand die iets zei. Iedereen liep bedrukt te improviseren met wat er nog in de schappen lag. Dit op de plek waar ik al ruim dertig jaar recepten en roddels uitwissel met buurtgenoten, waar mensen werken die ik nog als kleuter voor de deur heb gehad tijdens St. Maarten. Op die onschuldige plek, die een paar weken geleden nog stressvrij en vrolijk was, met als enige uitdaging bij de kassa komen zonder appeltaart in mijn karretje (waar ik veelvuldig in faalde).

De maatregelen waren echt geen verrassing voor me en ik begrijp ze stuk voor stuk, maar toch maakte het me even heel verdrietig. Dat we hierin beland zijn, dat de aardige middenstanders nu achter folie en plexiglas zitten en allang blij zijn dat ze nog open mogen zijn. Dat de arme kapper waar ik ook al dertig jaar kom dicht moest. Dat zoiets onschuldigs als even boodschappen doen nu een ontmenselijkende ervaring is geworden.

Het mooie is dan wel weer dat de ernst van de situatie een hoffelijkheid aanboort die ik niet achter de meeste mensen had gezocht. In de zin van meestal toch rustig kunnen wachten, elkaar even de ruimte gunnen en contactloos dingen regelen. En een openheid die in de hand wordt gewerkt door het feit dat we hier met zeventien miljoen mensen mee te maken hebben.

Het taboe van praten over je gevoel was er de afgelopen jaren al een beetje af, maar mij ontroert het, hoe openhartig mensen zijn. Ik mag gelukkig nog met mijn honden in een buitengebied lopen waar bekende baasjes elkaar ook steeds de eerder genoemde vraag stellen: 'Hoe gaat het met je? Hopelijk nog gezond?'

En dan komen de verhalen. Over moeten wennen en onzekerheid. Over zorgen over anderen, vooral ouder wordende ouders. Over hoe we vorige week, toen de beperkende maatregelen werden ingevoerd, nog draaiden op opwinding met een vleugje spanning. Over hoe die deze week zijn geweken voor het rap indalende besef dat het leven zoals we dat kenden voorbij is, en voorlopig nog even niet opnieuw op gang zal komen.

Het zijn bizarre, mooie, emotionele uitwisselingen. Die je normaal gesproken elkaar wat gedempt zou toevertrouwen, maar nu over zeker twee meter afstand en een stevig windje luidkeels de wereld ingaan. Stoere mannen, no nonsens vrouwen, het laat niemand onberoerd. Ik vertelde over mijn tranen bij de Appie en kreeg niets dan begrip en bijval. Mensen kunnen zó lief zijn.

Het is troostrijk om zo even je hart te kunnen luchten en te horen dat je niet de enige ben die dit een heftige week vond. Toch even menselijk contact te hebben, zij het dan op veilige afstand. Het helpt om diep adem te halen en te denken aan de goede dingen die er gebeuren. Dit was week twee en we zijn er nog. Dapper voorwaarts, op naar week drie. Heel veel sterkte voor ons allemaal – samen komen we er – op veilige afstand van elkaar – wel doorheen.

Foto (c) Eline Vergunst

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in