/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fnouveau2024%2F2%2F8%2F223306682.jpg "Elisa (53): 'Niet eerder was ik zo hevig verliefd op een vrouw'")
De 'zomerzotheid' van Elisa lijkt nog niet voorbij en dat is héél verwarrend.
Hoewel Elisa (53) zich vaker aangetrokken voelt tot vrouwen, is ze al jaren gelukkig getrouwd met haar man. Dat geluk wordt nu bedreigd door wel heel heftige gevoelens
‘Eigenlijk valt er niet zo heel veel te vertellen. Want wat is er nu helemaal gebeurd tussen Rebecca en mij? Wat geflirt onder invloed van een fles bourgogne en één spannend moment in de doucheruimte, that’s all. Maar toen kwam dat appje: ‘Ik moet veel aan je denken. Zullen we afspreken?’
En al die gevoelens die ik de afgelopen weken zo beslist had weggeduwd en afgedekt, kwamen terug – heviger dan toen, en onontkoombaar. Sindsdien ben ik op van de zenuwen. Ik slaap bijna niet meer, krijg geen hap door mijn keel en ben ontzettend emotioneel. Bij het minste geringste begin ik te huilen of te schreeuwen.
Mijn man snapt er niets van. Hij denkt dat het iets met de overgang te maken heeft. Dat laat ik maar zo, want wat moet ik zeggen? Dat ik het angstige gevoel heb dat mijn leven, óns leven, op het punt staat voorgoed te veranderen?
Ik heb eerder gevoelens voor een vrouw gehad, dat is het punt niet. Vrouwen kunnen nu eenmaal zó mooi en intelligent zijn, dat ik soms vanuit pure bewondering verliefd op ze word. Daar schaam ik me niet voor en ik maak er ook nooit een geheim van.
Hoeft ook niet, want zo’n verliefdheid heeft mijn huwelijk nooit in de weg gezeten. Integendeel, zou ik bijna willen zeggen. Ralph, mijn man, vindt het wel spannend als ik me tot een vrouw aangetrokken voel. En ik vind het heel fijn en intiem dat ik er zo vrijelijk met hem over kan praten.
In het verleden heb ik ook wel met vrouwen gezoend. Ik vond het leuk, zag het als een spel, maar het zette me nooit echt in vuur en vlam. Als ik al opwinding voelde, was die nooit zo groot dat ik aan mijn seksuele voorkeur begon te twijfelen.
Nu ben ik een en al twijfel. Want wat Rebecca in mij losmaakt, is overweldigend. Alles in mij slaat op tilt als ik alleen maar aan haar denk. Het is een combinatie van hevige verliefdheid, woeste lichamelijke aantrekkingskracht, totale verwarring en blinde paniek. Alles in mij zegt dat dit niet zomaar een woman crush is. Het gaat veel verder, en veel dieper.
Er is iets in mij aangeraakt, wat ik nog niet kende. En dat voelt als gevaar. Ik sta op het randje van een ravijn en zou het allerliefst heel hard naar vertrouwd terrein terug willen rennen. Maar de terugweg is geblokkeerd, door haar – en ze komt steeds dichterbij. Zal ik vallen? Zal ik springen? Maar wat als er niets is wat me opvangt? Wat als ik alles kwijtraak? Wat als ik mezelf kwijtraak?
Dat dus. Mijn fijne, comfortabele en overzichtelijke leven wordt bedreigd. En dit keer kan ik niet bij mijn man terecht. Aan dit verhaal zal hij geen plezier beleven. Dit is een verhaal dat, vooral als het eenmaal is verteld, niet zonder gevolgen kan blijven. Zo veel hartstocht, zo’n oerverlangen, daar moet je wat mee, toch?
Het begon al zodra ik dat knalgele volkswagenbusje de camping op zag rijden. Er zaten twee vrouwen van ongeveer mijn leeftijd in. Een vreemd soort opwinding kwam over me. Het was precies het soort busje waar ik als twintiger een moord voor zou hebben gedaan. Hippie-achtig en romantisch. Ik geneerde me plotseling voor onze grote luxe camper. Wat een saai, burgerlijk stel moesten wij in de ogen van die vrouwen zijn.
Maar dat viel alles mee. Ze begroetten ons enthousiast – ‘ha, gezellig, Nederlanders!’ – en al net zo enthousiast accepteerden ze de uitnodiging van mijn man om een biertje te komen drinken. Rebecca en Martine vertelden dat ze er net een maandenlange roadtrip langs de Middellandse-Zeekust op hadden zitten.
Ik was zwaar onder de indruk van die twee vrouwen. Ze zagen er zo vrij en gelukkig uit. Vooral Rebecca vond ik een wereldwonder. Sterk en gespierd, supergrappig, en ze had zo’n air van ‘take it or leave it’, waarmee ze op een heel vanzelfsprekende manier respect afdwong.
Ze hadden zich overal op hun gemak gevoeld, vertelde ze, en waren overal hartelijk ontvangen, zelfs in de meest conservatieve gehuchten, waar homoseksualiteit niet bepaald geaccepteerd was - en dat verbaasde me niets.
Mijn bewonderende blikken ontgingen Rebecca niet. In eerste instantie beantwoordde ze die met vriendelijke glimlachjes.’ Maar de dagen erna kreeg ik andere signalen van haar, vooral ’s avonds, wanneer we bij het schaarse licht van enkele kaarsen van een wijntje zaten te genieten. Ze hield mijn blikken steeds langer vast, en ook als ik niet naar haar keek, voelde ik haar ogen, waarin de kalmte had plaatsgemaakt voor een bepaalde broeierigheid, lust…
Het idee dat haar ogen mij voortdurend volgden, vond ik bijzonder erotisch. Ik werd één brok sensualiteit. Ik begon me anders te bewegen, me anders te kleden. Wat me bevreemdde, was dat ik geen enkele aandrang voelde om het Ralph te vertellen. Ik hield het voor mezelf en genoot in stilte. Ik vertelde mezelf dat er weinig aan de hand was en dat het geen kwaad kon – we zaten per slot van rekening allebei veilig in een vaste relatie.
Het was niet meer dan een vakantieflirt, misschien zelfs alleen maar fantasie. En bovendien, ik mocht in gedachten dan vreemdgaan, Ralph plukte er flink de vruchten van, want ik had enorm veel zin in seks. Op de gekste momenten sleurde ik hem de camper in. Zelfs tijdens onze wandelingen kon ik me vaak niet bedwingen. Een win-winsituatie, dacht ik.
Ik maakte me dus geen zorgen – tot de laatste avond. Ik was in de doucheruimte, om me op te frissen voor het avondeten, toen ik Rebecca in de spiegel zag opdoemen. Ik schrok me wezenloos. Ineens bevonden we ons samen en onbespied in een kleine, afsluitbare ruimte.
Mijn knieën begonnen zo erg te trillen dat ik niet zeker wist of ze me wel zouden houden. Het was deels opwinding, maar angst en paniek voerden absoluut de boventoon. Wilde ik wel wat er nu zou kunnen gebeuren? Rebecca ging achter me staan en legde haar handen op mijn heupen, terwijl ze me indringend aankeek.
Je moest eens weten hoe vaak ik aan dat moment terugdenk en aan alles wat ik had kunnen doen: naar achteren leunen tegen haar sterke lichaam aan, me omdraaien en haar kussen, of alleen maar verleidelijk glimlachen en het initiatief aan haar laten… Maar niets van dat alles. Ik bevroor. Compleet. Niets aan mij reageerde nog.
Tja, dan houdt het op natuurlijk. Rebecca haalde haar handen weg en verdween in een van de douchehokjes. En ik liep zo snel als mijn knieën dat toelieten terug naar de camper en zei tegen Ralph dat ik even moest gaan liggen om een opkomende hoofdpijn te bestrijden.
De rest van de avond is in een waas aan me voorbijgegaan. Ik weet nog dat we met z’n vieren hebben gegeten – een maaltijd van de plaatselijke traiteur die schijnbaar heerlijk was – en dat we met het oog op de terugreis vroeg zijn gaan slapen. Maar als je me vraagt waar we over hebben gepraat; ik zou het je niet kunnen vertellen.
Als het aan mij had gelegen, waren we de volgende dag voor zonsondergang stilletjes van de camping weggereden. Maar met dat idee kon ik zonder uitleg natuurlijk niet bij Ralph aankomen, dus moest ik het uitgebreide afscheid lijdzaam ondergaan. Ik voelde me vreselijk in de war. En voor het eerst ook schuldig, wat alleen maar erger werd door Martine’s hartelijke omhelzing.
De terugreis heb ik gebruikt om na te denken, en alle gebeurtenissen en gevoelens te analyseren. Toen we onze straat inreden, was ik eruit: wat in Frankrijk was gebeurd, moest in Frankrijk blijven. Rebecca was een zomerzotheid. Wat zij in mij had losgemaakt, had niets maar dan ook niets met het echte leven te maken. Ralph was mijn partner en dit was mijn leven. Punt.
Drie weken lang ben ik bij deze comfortabele slotsom gebleven. Rebecca begon zelfs al een beetje een herinnering te worden. Totdat dat appje kwam…’.
De naam in dit artikel is gefingeerd.
Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in