Dagboek van een corona-familie

'Die onvoorstelbare machteloosheid, zo graag iemands hand willen vast houden…'

In het gezin van lezeres Esther van Apeldoorn (50) komen veel 'corona-groepen' bij elkaar. Haar vriend werkt in de sector vitale beroepen, als ambulancemedewerker. Ze is zelf ZZP-er en behoort tot de risicogroepen met haar chronische longziekte. Eén van haar drie kinderen zou dit jaar eindexamen doen. En haar ouders zijn tegen de 80 en hebben een kwetsbare gezondheid.  Ze vertelt over de impact van corona, het virus dat haar gezin binnensluipt.

Wakker

Hij is nog niet wakker…..

Het is 12.30 uur, ik heb al een lange ochtend geprobeerd te werken. Met een toenemend onrustig gevoel. Waarom heb ik nog niks gehoord? Ik kan niet even om een hoekje kijken hoe het met hem gaat. Mijn vriend slaapt wel 20 uur per dag nu hij corona heeft.

We verblijven ieder in ons eigen huis, dat lijkt het beste om de regels van de RIVM goed in acht te nemen. Theoretisch en praktisch, ja, daar sta ik achter. Maar mijn gevoel roept steeds harder: ik wil bij je zijn! Voor je kunnen zorgen, je bed verschonen dat kletsnat is van het zweten, kunnen zien of je nog adem haalt. Meer en meer kan ik me inleven hoe ontzettend heftig het moet zijn voor familie en getroffenen op de Intensive Care. Die onvoorstelbare machteloosheid, zo graag iemands hand willen vast houden, de angst in de ogen van de ander met liefde proberen af te zwakken.

De eerste weken

De eerste weken was ik vooral bezig om een paar zich onkwetsbaar wanende jongeren in het NU te krijgen. De puberbreinen blokkeerden, hevig protest ontstond door de beperking in vrijheid. 'Kan niet, bestaat niet'. Plannen moesten doorgaan. Ik kon me ook wel eens ergeren: waar maken ze zich druk om? Er gaan mensen dood!

Intussen denk ik er wat genuanceerder over. Mijn dochter zit in 6 gymnasium, ze zal nooit in haar leven eindexamen doen. Geen examenstunt en ook haar examenreis gaat niet door. Al die jaren heeft ze hier naartoe toegewerkt. De afsluiting van 6 jaar verbondenheid. Een hechte groep jongeren die elkaar hebben getroost en gestimuleerd. Samen plezier en verdriet hebben gedeeld. Hierna valt de groep uit elkaar. Dat gaat nu heel abrupt. De impact voor hen is groot, realiseer ik me nu.

Onrust

Bij mij overheerste in eerste instantie ook de onrust. In mijn hoofd en in mijn hele lijf. Meestal pak ik dan mijn planner. Overzicht kan inzicht geven. De chaos in mijn hoofd wordt dan een lijst, die steevast zo lang wordt dat er ter plekke weer iets van paniek ontstaat. Grote problemen opdelen in kleine stapjes. Het is een effectieve manier om makkelijker in actie te komen en rust te krijgen. Deze keer werkte het niet.

Ik ben gewend thuis te werken, maar nu liepen er continu pubers om me heen, het lukte me niet mijn ruimte en structuur te pakken. Mijn vriend werkte meer dan normaal en kwam na inspannende diensten even zijn verhaal vertellen voordat hij naar zijn eigen huis ging. Ondanks zijn bak aan ervaring, zag ik dat het veel van hem vergde. Vooral de confrontatie van de angst en paniek bij patiënten hakte erin: 'Heb ik 'hèt'?'

De onrust werd vooral veroorzaakt door de praktische gevolgen van het virus en de maatregelen. Door gebrek aan concentratie en focus ging ik opruimen in huis. En gelukkig was de tuin mijn escape om me in mijn eigen wereld terug te trekken. De spanning in mijn lijf beteugelde ik door kuilen te graven en planten te verzetten. Is dit waarom ik opeens zoveel mensen zag hardlopen, wandelen, fietsen en skaten? 

Boodschap

'Er zijn voor elkaar' is toch de boodschap waar de natuur ons keihard mee om de oren slaat. We worden geconfronteerd met alles wat we normaal gesproken móeten van onszelf. De aandacht werd opgeslokt door doelen behalen, de wereld zien, sporten, etentjes en netwerken. Waardoor er minder aandacht was voor je naaste en jezelf . De maakbare wereld van gelukkig moeten zijn, is veranderd in een wereld met een virus waar we geen grip op hebben. Waarin we elkaar nu heel vaak gezondheid en 'stay safe' wensen. Veiligheid, gezondheid en financiële rust zijn echt de pilaren van een fijn leven.

Worden we met elkaar wakker? Of gaan we na de coronatijd weer verder op dezelfde weg, steeds verder af van de natuur, van ons zelf en elkaar?

Dichtbij mezelf blijven is wel wat ik mee krijg, in deze tijd van afstand houden. Wat wil ik? Wat doe ik met alle informatie en meningen over corona? Mijn eerst zo ontspannen houding tegenover het virus is wel wat veranderd, nu het ons leven in alle facetten is binnen gevlogen. Mijn inkomen staat stil en ik weet al uit ervaring hoe ingrijpend financiële nood is. Het zorgt voor stress, verdriet en onzekerheid.

Rust en angst

En dan opeens… lijken de praktische gevolgen minder belangrijk, want we ontmoeten het virus persoonlijk. Mijn vriend heeft koorts. Na de positieve uitslag van de test gaat hij naar zijn eigen huis en ik bel de kinderen die op dat moment bij hun vader zijn. En waar ze nu dus 14 dagen moeten blijven.

Na het inlichten van mijn ouders, vrienden en buren begint mijn quarantaine. Heel lief leeft iedereen mee, er staan opeens bloemen en plantjes bij de voordeur. Is het raar dat ik het helemaal niet erg vind om alleen te zijn? Zelfs nu het me opgelegd wordt, vind ik het heerlijk. Maakt me dat asociaal? Wat zegt dat over mij? Eindelijk kom ik tot mijzelf. De appjes en het video bellen, zelfs dat kan ik af en toe als storend ervaren. Ik wil me nog meer terug trekken in mijn bubbel. De dagelijkse ongerustheid, of het goed gaat met mijn vriend, wisselt zich af met uren waarin ik meer en meer rust ervaar.

Wat gebeurt hier, in welke mate laat ik mij normaal gesproken beïnvloeden door mensen om me heen? In wat ik voel, wat ik denk en vind dat ik moet doen. Het overheersende gevoel van 'ik moet nuttig bezig zijn' begint wat af te zwakken.

Er is nu stilte om meer naar mezelf te luisteren. Ik voel me opeens moe worden, krijg wat meer last van mijn longen. Het voelt surrealistisch, de hele dag wachten of je ziek wordt. Stel je voor dat ik het krijg? Vanuit mijn vak weet ik dat de dingen die ik denk, mijn  gevoel kunnen beïnvloeden. Mijn angst en onrust kunnen zorgen voor een sneeuwbal van negatieve gedachten die de berg afrolt en steeds groter wordt. Ik probeer mijn gedachten om te buigen door af leiding te zoeken en dingen te gaan doen waar ik van ontspan. En door minder coronanieuws te volgen. Het helpt.

Ingrijpend

Ongerust hoor ik van mijn oudste dochter, die werkzaam is in de horeca, dat ze door het missen van de fooien bang is dat ze haar huur niet meer kan betalen. Enkele vrienden van haar moeten hun huis al uit. Geen regeling van de overheid die hierbij helpt.

De behandelend arts van mijn moeder vertelt haar dat zij, met haar chronische leukemie, niet naar de IC gaat als ze corona krijgt. Die komt binnen! Woedend word ik, haar leven is toch net zoveel waard als dat van een ander? Ze leeft gezond, heeft geen overgewicht en voelt zich momenteel erg goed. Vol adrenaline stort ik mij in de discussie wie wel of niet recht heeft op een plek met intensieve zorg. Waarna het vraagstuk ontstaat welke kwaliteit van leven er is òp en na de IC.

Met name de gevolgen van Corona, op onze financiële rust en gezondheid, zijn zo ingrijpend dat het me af en toe letterlijk benauwd kan maken. Stress werkt bij mij op mijn longen. Gelukkig het virus nog niet.

Het alleen thuis zijn leerde me mijn eigen ritme te volgen en niet dat van de mensen om me heen. Die to-do -lijst is er nog steeds…. Het heeft even geduurd, maar ik kon minder streng voor mezelf worden na verloop van tijd.

Dan komt het berichtje binnen waar ik op wacht. Hij is wakker. Ondanks zijn sterke weerstand is hij nu al drie weken ziek en uitgeput. Hij typt dat hij zich iets beter voelt. Gelukkig!

Ik kan me weer even ontspannen.

Esther van Apeldoorn houdt zich met Feelz Coaching onder andere bezig met Verlies & Veerkracht