/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fnouveau2024%2F0%2F8%2F221122980.jpg "Colette (55): 'Mijn man is zo saai, ik ben liever bij mijn vriendinnen'")
Wat als je eigenlijk niets meer te zoeken hebt bij je echtgenoot?
'Soms moet ik er echt even aan herinnerd worden dat ik een man heb. Zoals laatst, toen ik aan het wandelen was met mijn vriendinnen. We waren fanatiek aan het discussiëren over het coronabeleid, vaccins, leven en dood… Echt zo'n discussie waarin ik me helemaal kan verliezen.
Door wat er gezegd wordt – die vriendinnen van mij kunnen echt ongelofelijk origineel uit de hoek komen – en ook door de manier waarop; de levendigheid, de urgentie in de stemmen, de glinsterende ogen, de rode konen, heerlijk!
Maar toen voelde ik mijn telefoon trillen. Verstoord keek ik wie het waagde mij op mijn vrije zaterdag te sms'en. Het was Robert. “Shit! We zouden vanavond samen eten…” Mijn goede stemming sloeg abrupt om. Eten met Robert, dat was wel het laatste waar ik zin in had.
'Mijn huwelijk is verre van inspirerend'
Mijn vriendinnen keken me meewarig aan. Zij weten wel hoe de vlag erbij hangt. Mijn huwelijk is niet slecht hoor – Robert en ik maken zelden ruzie, we geven elkaar de ruimte, we gunnen elkaar het beste – maar het is verre van inspirerend. Een avond met Robert voelt voor mij als een verplicht familiebezoek: soms pakt het gezellig uit, maar meestal is het vooral een kwestie van beleefd converseren en de tijd uitzitten. Zelden verrast Robert mij nog. Bij alles wat ik zeg of doe, weet ik precies wat zijn reactie zal zijn. Sommige vrouwen vinden de voorspelbaarheid van hun man prettig, ik vind het geestdodend.
Ken je die film met Brad Pitt, The Curious Case of Benjamin Button? Terwijl iedereen om hem heen ouder wordt, wordt de hoofdpersoon telkens een jaar jonger. Een omgekeerd evenredige ontwikkeling… Zoiets is er bij mij en Robert ook aan de hand. Alleen gaat het bij ons natuurlijk niet om leeftijd – helaas kan ik niet zeggen dat mijn huid steeds gladder en mijn haar steeds voller en blonder wordt – maar meer om energie, kracht.
'Hij wist precies wat hij wilde en hij ging recht op zijn doel af'
Toen ik Robert leerde kennen, was hij opvallend zelfverzekerd, energiek en ambitieus. We zijn even oud, maar ik vond hem in vergelijking met mezelf enorm volwassen. Hij wist precies wat hij wilde en hij ging recht op zijn doel af. Ik was het tegenovergestelde; onzeker, zoekend, snel uit balans en bang voor de vele beren die ik op mijn pad zag. Voor een man als Robert was ik een ideale vrouw, en vice versa. Hij bood mij veiligheid en houvast, ik was zijn bevestiging.
Lange tijd was dat de status quo binnen onze relatie. Hij ging op volle kracht vooruit, ik struikelde over elke hindernis die ik tegenkwam. Dankzij zijn soepele carrièremoves kon hij al snel rekenen op een topsalaris, waardoor hij bij elk werkprobleem waarmee ik thuis kwam, kon zeggen: “Ach schat, als het daar zo vervelend is, dan stop je toch gewoon? Voor het geld hoef je daar niet te blijven.”
Gelukkig ben ik nooit in die val getrapt. Waarschijnlijk was ik dan alleen maar labieler geworden. Ik voelde me zo niksig, er zo niet toe doen; als ik thuis was gaan zitten, was dat gevoel alleen maar sterker geworden.
'Ik ging mijn werk waarderen zoals ik het nog nooit had gewaardeerd'
Na de geboorte van de kinderen ging ik wel parttime werken. Ik dacht dat het me goed zou doen om op die manier wat afstand te nemen van mijn werk. Maar een hele dag alleen thuis met mijn schatjes… al rond de lunch kon je me wegdragen. Het werk waar ik eerst nog zo onzeker van werd, waarin ik al die tijd mijn draai maar niet had kunnen vinden, werd mijn reddingsboei. Het was de enige plek waar ik alleen kon zijn met mijn gedachten, waar ik me urenlang kon concentreren op mijn taken en plannen uit kon voeren zonder voortdurend gestoord te worden door gehuil, gekibbel, gedrein en gegil. Ik ging mijn werk waarderen zoals ik het nog nooit had gewaardeerd.
Van de weeromstuit kreeg ik zowaar ambitie. Mijn baan was een eerste levensbehoefte geworden. Die moest ik zien te behouden. Ik wilde iedereen laten zien wat ik waard was en veranderde van een muurbloempje in een van de meest gedreven medewerkers binnen onze organisatie, wat zich in de daarop volgende jaren uitbetaalde in een paar mooie promoties.
'Langzaam maar zeker werd ik een onafhankelijke, zelfbewuste vrouw'
Dankzij mijn mentale, maatschappelijke en financiële groei nam mijn behoefte aan de houvast en veiligheid die Robert mij bood, af. Langzaam maar zeker werd ik een onafhankelijke, zelfbewuste vrouw, die in energie en drive niet onderdeed voor haar partner.
Het punt waarop onze energiecurves elkaar kruisten, moet zo rond ons vijftigste levensjaar zijn geweest, toen wij allebei een zware teleurstelling te verwerken kregen. Robert werd keihard afgewezen voor een functie waar hij al jaren op aasde en waar hij volgens zichzelf ook recht op had. En ik raakte als gevolg van een fusie de baan kwijt waar ik jarenlang mijn ziel en zaligheid in had gestopt.
'Mijn bodem zat vol veerkracht, die van hem was van beton'
In eerste instantie reageerden we precies hetzelfde: boos en verdrietig. Maar al snel waren er grote verschillen te zien in de manier waarop wij met onze tegenslagen omgingen. Kort gezegd: ik beschouwde mijn ontslag als een nieuw begin, voor Robert leek de afwijzing een definitief einde te betekenen. Mijn bodem zat vol veren, die mij de toekomst in lanceerden. Die van hem was van beton, waarop hij verdwaasd achterbleef.
Het was een vreemde gewaarwording. Ineens was ik degene die vol plannen zat en niet kon wachten om die te realiseren en was Robert degene die er onthand bij stond te kijken. De rollen waren volledig omgedraaid.
Ik heb vaak getracht dat wezenlijke verschil te verklaren. Waar kwam mijn veerkracht vandaan? En waar was die van hem? Ja, zijn weg was doodgelopen, net als die van mij, maar hij was toch nog lang niet uitgerangeerd?
'Robert heeft het opgegeven en zich mokkend geschikt in de bijrol die hem is toebedeeld'
Ik heb er alles aan gedaan om hem weer op te peppen, om hem uit zijn lethargische toestand te trekken, maar het mocht allemaal niet baten. Robert heeft het opgegeven en zich mokkend geschikt in de bijrol die hem is toebedeeld. Ik kan er nog steeds boos om worden, maar dat heeft geen zin. Beter kan ik me richten mijn eigen bedrijf, en mijn vriendinnen.
In de loop der jaren heb ik echt een geweldige collectie vriendinnen bij elkaar verzameld. Uit elke fase heb ik er wel een overgehouden die ik koester, maar vooral de vriendinnen die ik heb gemaakt sinds mijn mentale groeispurt, zijn mij dierbaar. Met hen deel ik een visie op het leven, op het vrouw-zijn, op het ouder worden, waar ik ontzettend veel kracht uit put.
'Mijn vriendinnen diskwalificeren zich nooit op basis van hun leeftijd'
Ze zijn positief en geïnteresseerd in de wereld om hen heen. Ze lezen prikkelende boeken, kijken documentaires die tot nadenken stemmen, gaan naar de film, het theater, musea. En wat mij nog het meest aanstaat: ze hebben geen leeftijd. Daarmee bedoel ik niet dat ze jong proberen te doen of dat hun lichaam niet af en toe dienst weigert, maar dat ze zichzelf nooit diskwalificeren op basis van hun leeftijd. Robert doet dat, impliciet en expliciet, voortdurend.
Het is allemaal zo eindeloos veel interessanter dan het gescharrel in de marge van Robert, die alleen nog maar dingen doet die hij al jaren doet. Het is akelig om te zeggen over de man met wie ik al zo lang samen ben, maar bij Robert heb ik eigenlijk niets meer te zoeken. Ook de seks kan me gestolen worden.
'Om te scheiden ben ik toch niet ongelukkig genoeg met Robert'
Scheiden heb ik serieus overwogen. Maar een scheiding betekent vooral financiële en organisatorische rompslomp, wat zeker ten koste zal gaan van mijn leuke leven. Daarvoor ben ik toch niet ongelukkig genoeg met Robert. Want hoewel ik me aan hem stoor en me over hem verbaas, heb ik geen hekel aan hem. Met hem onder een dak wonen, is prima te doen, zolang hij maar niet tussen mij en mijn vriendinnen komt.
Deze aflevering van Openhartig heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan (c) DPG Media / Nouveau 2021
Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in