Maria Goos ontmoet Isa Hoes & Medina Schuurman: ‘We zorgen heel goed voor elkaar’

In haar serie ontmoetingen voor Nouveau sprak Maria Goos met actrices en hartsvriendinnen Isa Hoes en Medina Schuurman. Over burn-out, rouw en de vastberadenheid om weer te genieten. Liefst samen. Isa: "Ik voelde me een soort puppy bij haar."

Een dubbelinterview. Dat heb ik nog nooit eerder gedaan. Maar nu gaat het gebeuren, met Isa Hoes en Medina Schuurman; actrices, hartsvriendinnen, schrijfsters, moeders. We ontmoeten elkaar in het Pulitzer-hotel waar 's ochtends de fotoshoot plaatsvindt en we 's middags het interview doen.

Wijntje erbij!

Tussendoor lunchen we met z’n drieën. Isa en Medina willen een maand niet drinken, maar als ze besluiten om vanmiddag een uitzondering te maken, klapt Isa in haar handen en roept ze: “Wat fijn! Ik vind het zo tof dat we dit doen!” De wijn wordt ingeschonken en daar gaan we. 

Medina, wat denk jij dat Isa zegt als ik haar vraag wat ze in het interview wil?

Medina: “Ik denk dat zij dan zegt, dat ze andere vrouwen wil inspireren. Want die brug wil zij altijd slaan, dat is een terug­kerend thema in haar leven.”

Isa: “Mag ik het aanvullen? Want het is waar wat Medina zegt. Ik kan heel moeilijk in het zware blijven hangen, terwijl dat misschien best eens goed zou zijn. Maar ik zie altijd allerlei dingen om vrolijk van te worden. Ik heb lange tijd gedacht dat alle vrouwen zo in elkaar zitten, maar dat is niet zo.”

Sinds wanneer ben je erachter dat dat niet zo is?

Isa: “Na Antonie’s dood kwam ik erachter dat er twee soorten mensen zijn. De ene soort begrijpt helemaal niets van een zelfmoord en de andere soort zegt: ‘Ik ken het, ik begrijp het.’ Zeg maar als ik het niet mag zeggen Medina, maar zij heeft het best zwaar gehad. En volgens mij ziet ze nu pas welke mogelijkheden ze heeft en daar geniet ik heel erg van.”

Wat voor mogelijkheden zie jij voor je vriendin?

Isa: “Ze kan zo veel...”

Medina: “Misschien komt er een theatershow. Wat we onderzocht hebben aan feministische geschiedenis voor het boek Te Lijf, dat we samen hebben geschreven, heeft enorm veel materiaal opgeleverd. Dat had ik nooit verwacht. Er valt nog zoveel te doen.”

Wat valt er dan te doen?

Medina: “Vrouwen zijn altijd tweederangs burgers geweest die zich dienstbaar opstellen en die geen ruimte durven in te nemen, want dan worden ze gezien als haaibaai. Maar nu is het tijd dat we, juist vanuit onze zachtheid als vrouw, onze plek gaan innemen.”

Hoe brengen jullie dat in praktijk?

Medina: “Ik zie dat wij vrouwen door het feminisme iets van dat mannelijke hebben over­genomen: grote ambities, hard werken… En dan zijn we ook nog moeder; we zijn behoorlijk veeleisend voor onszelf geworden. Wat wij nu doen, is ons afvragen: fijn, dat mannelijke, maar wat heeft onze vrouwelijke kant eigenlijk te bieden?”

Isa: “Ik ken nog heel veel vrouwen die gaan werken, maar die van hun man wel de oppas moeten regelen. We zitten nog behoorlijk vast in een oud en scheef patroon.”

Hoe was dat in jullie huwelijken?

Isa: “Ik had, ook wat dat betreft, een unieke man, denk ik. Een halfjaar na de geboorte van ons eerste kind Merlijn, die nu achttien is, zat ik te huilen omdat ik dacht dat ik nooit meer zou kunnen werken. Ik vond de zwangerschap geweldig en Merlijn krijgen ook. Maar blijkbaar zat er in mij toch de angst dat het met mijn werk gedaan was. Totdat Antonie zei: ‘Doe niet zo raar, het is toch ook mijn kind? Natuurlijk ga je weer werken.’ Hij was daar heel makkelijk in, nam later allebei de kinderen overal mee naar toe, ook naar de set. Dat wilde ik niet, want dan kon ik het op de set niet loslaten, maar hij kon dat. De angst en de problemen zaten in mij.

Medina, jij bent gescheiden. Had jij ook een feministische man?

Medina: “Ik denk het wel, maar ik ben een beetje een apart geval. Mijn man had al een kind uit een ander huwelijk en wij kregen ook heel snel een kind. Ik werd bedolven onder het gezinsleven. Ik stikte. Van de afwas, boodschappen doen, kinderen naar bed. Het was allemaal in mijn huis: dan komt het wel allemaal in jouw territorium. En ik ging alles regelen. Dat het gezellig was, dat het er leuk uitzag en opgeruimd was en toen dacht ik: ik ben niet geschikt voor het gezinsleven.”

Isa: “De vraag was of je een feministische man had.”

Medina: “Dat denk ik wel, maar hij kreeg de kans niet om dat te uiten, want ik deed alles al.”

Is het voor jullie niet vanzelfsprekend geweest dat je de opvoeding samen doet?

Medina: “Ik vind dat het zwaartepunt de eerste jaren na de geboorte vooral bij de moeder ligt. Je trekt de zorg automatisch naar je toe. Dat kwam in mijn geval ook, doordat ik een huilbaby had die nauwelijks sliep. Mijn gezinsleven was nogal heftig.”

Maar je zorgt toch samen voor een kind?

Medina: “Dat is mij niet gelukt. Maar waarom het tussen ons niet is gelukt, dat wil ik niet delen, sorry. Uit respect voor mijn ex ben ik daar voorzichtig mee.

Isa: “Je kunt het natuurlijk ook positief benaderen en dan was het antwoord heel kort geweest: ‘Ja, mijn ex was een feministische man’.”

Medina: “Ja. Dat is waar. Dat was dus zo.”

Hoe lang zijn jullie bevriend?

Isa: “Zestien jaar. We hebben elkaar ontmoet bij Rozengeur & Wodka Lime. Dat was meteen bingo. Ik had haar nog nooit daarvoor gezien.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Wat gaf de klik?

Isa: “Het was iets heel intuïtiefs. ‘Verliefd’ is het woord niet, maar ik vond haar zo leuk. We waren ergens begin dertig, maar bij elkaar werden we kleine meisjes. Ik voelde me een soort puppy bij haar. Totdat ik voelde dat ze zich terugtrok…”

Medina: “O ja. Ik schrok heel erg van wat er tussen ons gebeurde. Dat ik ineens kreeg wat ik eigenlijk  al heel lang wilde. In principe ben ik een behoorlijk blij ei, maar dat is overschaduwd door mijn verleden. Isa is de eerste in mijn leven geweest die dat weer aansprak: blij zijn. Met die energie die zij had…”

Isa: “Ik kreeg er hartkloppingen van, dat zij zich zo terugtrok. Dus ik naar haar kleedkamer. Daar heb ik haar uitgelegd dat ik in mijn leven nog nooit vol voor vriendschap was gegaan en dat ik dat bij haar voor het eerst wel deed. Waarop Medina zei: ‘Ik vind het eigenlijk heel leuk maar je bent zovéél, in je enthousiasme en je liefde, dat ik ervan schrik. En toen was het weer helemaal goed.”

Isa: “Zij kwam in het voorlaatste seizoen van Rozengeur bij Antonie en mij langs op de boerderij waar we toen woonden; ik was toen hoogzwanger. ‘Zal ik even komen poetsen bij jullie?’ vroeg ze.”

Medina: “Als je bevalt, dan moet je huis schoon zijn. Ik ging de ramen zemen, enzo.”

Isa: “Het was een heel warm, mooi voorjaar en het was zo gezellig dat ze er was.”

Medina: “Antonie zag wat er tussen ons gebeurde en dat vond hij wel interessant; daardoor klikte het tussen hem en mij ook meteen.”

Isa: “En toen bleef ze en bleef ze maar en stelde Antonie voor: ‘Zullen we vragen of ze bij de bevalling blijft?’”

Medina: “Dat was super. Dat was met Vlinder, nu twaalf jaar geleden. Een heel intens moment."

Lees het gehele interview in de nieuwe Nouveau, die vanaf vandaag in de winkel ligt.