Lekker lezen: Relatiegeheimen van Erik de Vogel en Caroline De Bruijn

Al twintig jaar vormen ze voor én achter de schermen een liefdeskoppel. Acteurs en producers Caroline De Bruijn en Erik de Vogel zijn minnaars, beste vrienden en collega’s. Kibbelen kunnen ze ook, maar beschaafd. ‘Je moet elkaar blijven behandelen met alle egards van de eerste week.’

Caroline – de liefde voor Erik

‘Mensen denken vaak dat ik Erik ontmoet heb toen hij begon bij Goede Tijden, Slechte Tijden, maar het echte “Toen ik je zag-moment” was al zo’n drie jaar eerder.

Ik stond in theatercafé De Smoeshaan in Amsterdam aan de bar om een biertje te bestellen. Ik kijk opzij, zie daar een mij totaal onbekende persoon staan en tot mijn verbijstering schiet er een krankzinnige gedachte door me heen: “Ah, daar heb je mijn man!”

Het was alsof ik Erik na lange tijd terugvond, een raar soort herkenning die diepe indruk op me maakte.

De chemie in ons spel was voor iedereen overduidelijk

Gewoonlijk ben ik een zeef als het gaat om namen en gezichten, maar toen Erik in 1995 met nog een stuk of tien andere acteurs auditie kwam doen voor de rol van Ludo, herinnerde ik me hem meteen. Ik mocht met alle kandidaten scènes spelen en commentaar geven.

Na mijn scène met Erik zie ik mezelf opschrijven: “Hier kan ik niet veel over zeggen, want ik ken hem te goed.” Bizar, want ik had hem nooit meer gezien. Maar de chemie in ons spel was voor iedereen overduidelijk.

We hebben maanden ons best gedaan om elkaar met rust te laten

Ik was in die tijd heel gelukkig met iemand anders en ik hoorde ook al snel dat Erik getrouwd was en kinderen had. Iets met hém beginnen was dus sowieso niet aan de orde.

Maar mijn gevoel voor Erik werd zo overweldigend dat ik hem uiteindelijk toch schoorvoetend heb verteld wat er aan de hand was. Dat bleek wederzijds. We hebben nog maanden enorm ons best gedaan om elkaar met rust te laten, tot dat niet meer houdbaar was.’      

Erik – de liefde voor Caroline

‘Ik herinner me dat ik De Smoeshaan binnenliep en een vrouw zag staan aan de bar, naast iemand die ik kende. Zij draaide haar hoofd om en ik keek haar in de ogen zoals ik nog nooit iemand in de ogen had gekeken. En zo had ook nog nooit iemand naar mij gekeken.

Een diep gevoel van herkenning was het, totaal ongerijmd, niet aan de orde ook. We hebben maar kort gepraat, geen idee waarover, en daarna ben ik eigenlijk weggevlucht voor de impact die Caroline’s blik op me had.

Natuurlijk wist ik drie jaar later nog wie ze was. Tijdens de auditie voelde ze al wonderlijk vertrouwd en dat bleef zo toen ik de rol van Ludo had gekregen. Het duurde niet lang of die rare magie van de eerste ontmoeting kwam terug.

Ik had het gevoel dat ik van glas was

Ik heb me ertegen verzet, maar het was zo onontkoombaar dat ik Caroline móest zeggen wat ik voelde, en bij haar bleek dat precies zo te zijn. Een heel emotioneel moment, gelukkig en pijnlijk tegelijk, omdat we allebei vonden dat het niet mocht en niet kon.

Dat ik dat hele eerste seizoen moest spelen dat ik verliefd op haar was, hielp niet echt. Ik had het gevoel dat ik van glas was, dat iedereen kon zien wat ik werkelijk voor haar voelde.

Uiteindelijk besefte ik dat ik niet verder wilde leven zonder Caroline. Als redenen kan ik aanvoeren dat ze beeldschoon is, bijzonder intelligent en doortastend en ook nog eens verschrikkelijk stoer. Maar het was meer een totaalgevoel, een verliefdheid die nooit over is gegaan.

Zij wás het gewoon.

Ik prijs me gelukkig met het begrip van mijn ex-vrouw. Dankzij de wijsheid van haar, Caroline en de kinderen is er een enorm liefdevol uitgebreid gezin ontstaan, waarvan ook onze dochter Solane nu alweer zeventien jaar deel uitmaakt.’   

Was jij bang in het begin, Caroline? 

Caroline: ‘Bang niet. Daarvoor was de liefde tussen Erik en mij te groot en te vanzelfsprekend. Maar het was een waanzinnige opluchting – voor Erik én mij – dat zijn ex-vrouw en ik al heel snel een goed contact hadden. We zijn dikke vriendinnen geworden.

Ze is alweer jaren gelukkig met haar nieuwe partner en mijn ex-vriend heeft inmiddels ook een fijn gezin. En Erik en ik hebben nooit een seconde spijt gehad. We zijn minnaars en beste vrienden.

Wat ik leuk vind aan hem? Nou, bijvoorbeeld dat hij echt een man is, terwijl de meeste mannen in mijn ogen jongetjes zijn. Hij staat voor waar hij in gelooft, is niet bang en kan lang rustig blijven, maar als hij te veel tegen de haren in wordt gestreken, kan hij soms aardig knallen.

Dan laat hij niet los voor de zaken zijn kant op buigen. En ik? Ik vind mezelf helemáál niet explosief, al denkt Erik daar misschien anders over. Nou ja, vooruit: af en toe ben ik een door emoties overmand ongeleid projectiel, haha.’

Het kan dus flink knetteren tussen jullie? 

Caroline: ‘In onze begintijd konden we inderdaad heftige woordenwisselingen hebben. Maar we beginnen elkaar nu beter te leren kennen – moet je nagaan, na twintig jaar! – dus het loopt nooit meer zo hoog op. Al betekent dat niet dat het nooit meer voorkomt.’

Erik: ‘Hoe fel we verbaal ook kunnen zijn, we nemen altijd de fatsoensnormen in acht.’

Caroline: ‘Schelden en schreeuwen doen we inderdaad nooit, laat staan dat we met dingen gaan gooien.’

Erik: ‘Om je relatie goed te houden, moet je elkaar blijven behandelen met alle egards van de eerste week. Daar geloof ik heilig in. We maken nogal eens mensen mee die hun partner en plein public afserveren. “Dat doet ie thuis altijd, hoor,” zeggen ze dan met zo’n zucht van: wat moet je ermee?

Behalve ongepast vind ik dat ook heel naar. Je kunt het ergens niet over eens zijn, maar de basis is toch dat je heel veel van elkaar houdt.’

Caroline: ‘We weten inmiddels ook dat je in je felheid dingen vaak erger maakt, waardoor je de ander onnodig triggert. En dat willen we allebei niet.’

Erik: ‘Wat heel goed werkt, is zo’n twistpunt even met rust laten. Als je een time-out neemt, heb je de volgende dag vaak al geen zin meer om erover te praten.’

Caroline: ‘Of je herinnert je nauwelijks nog waarover het ging.’

Erik: ‘Weet je nog die knallende ruzie, toen we in Vietnam waren voor ons programma Romancing the Globe? Aan het eind van een reis zijn we allebei vaak moe en lichtgeraakt, en ik foeterde op jou omdat we geen tijd meer hadden om de gebruikelijke home-video te maken. “Allemaal doordat jij zo lang in die badkamer bezig bent!”

Waarop jij geïrriteerd zei: “In de tijd dat jij loopt te zeuren, hadden we óók kunnen filmen.” “Nou, laten we dat dan gaan doen!” riep ik nijdig terug. Dat is een ontzettend leuke film geworden.’

Caroline: ‘Waarin we elkaar achterna zitten op de hotelkamer. We hebben vreselijk gelachen.’

Minnaars, beste vrienden én al ruim twintig jaar collega’s. Benauwt het weleens om alles te delen? 

Erik: ‘Nee, echt niet. Anders hadden we er nooit voor gekozen om ook nog samen reisprogramma’s te maken. Dat doen we ook alweer sinds 1999. Met elkaar allerlei avonturen beleven, is wat ons betreft de ideale manier om sleur te voorkomen.

Al hoef ik daar eigenlijk niets speciaals voor te doen. Met Caroline heb je never a dull moment.’

Caroline: ‘We hebben ook samen een huis laten bouwen. Zo’n onderneming is tot mislukken gedoemd als je niet op één lijn zit, maar bij ons ging het van een leien dakje.’

Erik: ‘Wat niet wil zeggen dat we het altijd eens zijn of op alles hetzelfde reageren. Jij bent bijvoorbeeld gelijkmatiger dan ik. Je houdt ook het overzicht, terwijl ik impulsiever ben en denk: ik sla hier gewoon linksaf en dan zie ik wel.’

Caroline: ‘Door mijn rechtenstudie ben ik waarschijnlijk gewend geraakt iets rationeler en strategischer te denken. Wat best geestig is, want in de ogen van de buitenwereld ben ík de impulsieve. Overigens vind ik jouw impulsiviteit juist best leuk. Met jou is het ook nooit saai.’

Erik: ‘Toch is wat ik doe niet altijd handig. Neem Romancing the Globe. Dat produceren we zelf, wat betekent dat we allerlei contacten moeten leggen. Als ik iemand drie keer bel en niet word teruggebeld, heb ik er genoeg van. Ook al is zo’n contact veel waard. Op die manier schiet ik mezelf dus eerder in de voet. Maar ja, ik heb nu eenmaal een bloedhekel aan eindeloos slijmen.’

Caroline: ‘Mij kost het minder moeite om over mijn eigen trots heen te stappen. Misschien doordat ik me vaak kan verplaatsen in die ander, die zich verschanst uit onzekerheid of wat dan ook.

Je leeft ook gemakkelijker als je mensen te vriend houdt, al wordt dat soms bestempeld als schijnheiligheid.’ Erik: ‘Terwijl het uiterst verstandig is!’

Caroline: ‘Nou, ik kan ook weleens té lang doordenken over hoe iets misschien toch nog zou kunnen werken, terwijl die ander totaal niet meebeweegt. Dan is het alleen maar een opluchting als jij zegt: “Weg ermee!”’

Jullie delen ook de bekendheid. Hoe voelt dat? 

Erik: ‘Ik zie het als een groot voordeel. Gelukkig is de aandacht die we krijgen ook voor het overgrote deel positief. Soms zeggen we: nu even niet. In spelprogramma’s kom je ons bijvoorbeeld niet tegen.’

Caroline: ‘Er zijn natuurlijk ook mensen die badinerend doen over Goede Tijden. Dat vind ik weleens ergerlijk. De tijdsdruk is hoog bij het maken van een serie als deze, maar de kwaliteit is intussen zoveel beter dan in de beginjaren.’

Erik: ‘Het valt op dat de mensen met de meeste kritiek nooit kijken. Dan heb  je dus géén idee. Ach ja, vroeger was het not done om als acteur reclame te maken, en moet je nu eens zien’

Caroline: ‘Hoeveel acteurs hebben de luxe om elke dag met hun vak bezig te zijn? Dat neemt niemand ons af!’

Zijn er dingen in de ander waar jullie nog steeds om moeten lachen? 

Erik: ‘Genoeg! Caroline kan ontzettend grappig uit de hoek komen. Laatst nog in ons hotel op Sri Lanka, waar een butler ons zoals elke ochtend ontbijt op bed kwam brengen en ook deze keer weer vroeg: “You want milk in your coffee, ma’am?” Waarop Caroline uitriep: “No, of course not! Don’t you know by now?!” Ze maakte het meteen goed, hoor, maar ze kan het niet laten om even een grote kras te maken op het decorum.’

Caroline, verontschuldigend: ‘Die chique witte handschoentjes, daar kwam het door.’ Erik, plagerig: ‘Ik weet wel hoe ik jou morgen wakker ga maken!’

Caroline: ‘Op de set van Goede Tijden doe jij minstens zo gek. Als de cameraman vraagt of je niet dwars door zijn shot wil lopen, plak jij jezelf bloedserieus tegen de muur, klauterend over stoelen en tafels. De Ministery of Silly Walks-sketch van Monty Python is er niks bij. Dan kun je me wegdragen.’

Wat is de belangrijkste les die jullie van elkaar geleerd hebben?

Erik, aarzelend: ‘Dan kies ik toch voor het strategische.’

Caroline, gedecideerd: ‘Jij hebt me geleerd wat liefde is.’

Kunnen jullie elkaar vergelijken met een geur, een plant en een dier?

Caroline over Erik

Plant: ‘Een stevige sinaasappelboom, want ik hou erg van de geur en de smaak van sinaasappels.’

Dier: ‘Ik zie ons als een zwanenkoppel. Bij Erik past sowieso een vogel en zwanen blijven hun hele leven bij elkaar.’

Geur: ‘Erik kan ontzettend goed koken, vooral schaal- en schelpdieren, dus ik kies de geur van kreeft. Met iets van sinaasappel erbij.’

Erik over Caroline

Plant: ‘Een koraalboom, zoals we die zagen in de theevelden op Sri Lanka. Je kunt er niet omheen en hij draagt het hele jaar rode bloemen. Caroline staat ook altijd in bloei.’

Dier: ‘Een Aziatische goudkat, omdat Caroline fantastisch gedijt in de tropen. Ik zweet me gek, maar haar huid krijgt alleen extra glans.’

Geur: ‘Rose Oud van Yves Rocher. De zachtheid van rozenblaadjes, de onverzettelijkheid van tropisch hout en lekker spicy. Is Caroline ook.’

Tekst: Monique van de Sande / Fotografie: Mr. Mark Groenenveld