Laurien Meuter: 'Twee uur per dag alleen zijn vind ik een godsgeschenk'

Met haar organisatie Tiny Miracles helpt Laurien Meuter vrouwen in India de cirkel van armoede te doorbreken. 'Wat het mij geeft is avontuur, voldoening en mooie ontmoetingen.'

Een miljoen mensen uit de armoede helpen. Dat is het ambitieuze doel van Laurien Meuter (46). Met haar organisatie Tiny Miracles helpt ze straatarme vrouwen in India en hun gezinnen weer deel te nemen aan de samenleving.

Stef Nagel voor Nouveau

'Dat die vrouwen opstaan en voor zichzelf opkomen, dat is voor mij de ultieme successtory,' zegt ze. Ze zit op een witte Ikea-bank in haar zitkamer in Amsterdam-Zuid. Overal hangt kunst, er staan vazen die door Indiase vrouwen voor Tiny Miracles zijn gemaakt. Er is ook een klein altaartje waarop kaarsen branden.

Meuter werd geboren in het Gooi. Haar vader werkte voor een grote bank, en zonder er veel over na te denken, volgde zij zijn voorbeeld. Ze studeerde economie, liep stage bij diezelfde bank en bleef daar hangen.

'Ik groeide op in een best wel starre omgeving waar alles moet gaan zoals het hoort. Als je uit het Gooi komt en je gaat naar de lokale hockeyclub en naar de lokale kroeg, dan kom je in een vast patroon terecht. Ik was altijd wel op zoek naar de zin van het leven, maar ik had geen duidelijk idee. Het liep gewoon zo: ik kreeg een goede baan in corporate finance en had een leuke tijd.

Stef Nagel voor Nouveau

Maar in 2005 werd mijn team opgesplitst en zei mijn baas: moet je niet eens wat anders gaan doen? Spontaan zei ik: 'Ik wil naar India, iets doen met microkrediet.' Toen mocht ik een jaar naar Mumbai en één dag per week besteden aan microkrediet.

Ik was negenentwintig, helemaal alleen in die grote stad en ik vond het heerlijk. In mijn vrije tijd deed ik vrijwilligerswerk bij een dagopvang voor drugsverslaafde dakloze kinderen. Ik zat in een corporate wereld waar iedereen bezig was met nog meer bonussen en ik vond het een verademing om op straat te zitten en spelletjes te spelen met die kinderen.'

DESIGNWAARDE

'Na een jaar ging ik terug naar Nederland en zat ik weer op de Zuidas. Maar het zaadje was geplant. In 2008 kreeg ik een ongeluk. Ik zat op de fiets en werd aangereden door een busje. Ik had hersenletsel en de neuroloog zei: 'Dit gaat minimaal twee jaar duren, geef je er maar aan over.'

Stef Nagel voor Nouveau

Toen werd mijn wereld heel klein. Ik zat in een revalidatietraject met twee andere mensen en we konden alle drie niets meer. Carrière, achtergrond, het maakte niets uit: we moesten alle drie opnieuw beginnen. En toen dacht ik waar ben ik eigenlijk mee bezig?

In 2010 ging ik weer naar Mumbai. Ik vroeg vrij aan mijn baas bij de bank en googelde 'armste wijk van Mumbai'. Dat was de prostitutiebuurt. Een heel heftige wijk, maar wist ik veel. Als ik foto's van mezelf zie uit die begintijd, moet ik lachen. Ik liep rond met gouden oorringen, roodgelakte nagels en een veel te blote top. Ik had geen idee.

Ik zag daar een groep van zevenhon­derd mensen, met name vrouwen en kinderen, op straat zitten. Het waren mandenvlechtsters die geen werk meer hadden omdat er goedkopere plastic manden uit China kwamen. Die vrouwen zijn toen gaan schoonmaken in de bordelen.

Mijn idee was: als ik hun kinderen naar school kan krijgen, hebben die in ieder geval een toekomst. Dat was niet makkelijk, want vaak haalden de ouders de kinderen weer van school om te werken. Toen begreep ik dat ik die ouders aan werk moest helpen en dat het hen zelfvertrouwen zou geven als ze hun toekomst in eigen hand konden nemen. Dan zou er pas iets wezenlijks veranderen.

Terug in Nederland sprak ik met Raymond Cloosterman, de oprichter van Rituals. Hij zei: 'Ik geloof in jou, ik ga je financieel steunen. Kom twee keer per jaar koffiedrinken, ik hoor dan graag hoe het gaat.'

Ik kreeg ook nog een legaat van een rijke Amerikaan. Zo kon ik de tijd nemen om ter plekke uit te zoeken wat nou echt werkt. Het grote obstakel is daar de man- vrouwverhouding. Vrouwen hebben nul rechten. Ze mogen eigenlijk de deur niet uit. Het was een enorme klus om de mannen te laten inzien dat het goed was dat hun vrouwen gingen werken.

En dan moesten we ook nog een product bedenken dat ongetrainde mensen kunnen maken. Iets wat ook designwaarde heeft, want als je iets maakt wat iedereen maakt, gaan con­sumenten daar niet meer voor betalen. Slapeloze nachten had ik ervan.

Stef Nagel voor Nouveau

Uiteindelijk bedacht mijn neef Pepe Heykoop een papieren vaas die de vrouwen konden vouwen en waarvoor museumwinkels belangstelling hadden. Die vaas werd een hit. Maar ik wilde meer mensen aan het werk krijgen. In 2015 zei ik tegen Cloosterman: jij hebt vijfhonderd winkels, kunnen we geen producten voor jou maken? Toen zijn we voor Rituals armbanden en katoenen tassen gaan maken. Dat leverde honderden banen in Mumbai op.'

VAAK VAN HUIS'

We geven die mensen niet alleen werk, maar ook gezondheidszorg. We helpen ze hun leningen af te betalen. Hun kinderen gaan naar school, ze krijgen trainingen en we organiseren uitjes. Laatst hadden we een spoken-wordfestival. Toen kwamen de vrouwen hun verhaal vertellen op een podium in ons nieuwe productieatelier. Ze weten vaak niet eens dat ze een verhaal hébben.

Laurien Meuter

Het doel is hen zo te equiperen dat ze weer kunnen deelnemen aan de maat­schappij. Ze werken twee, drie jaar bij ons en dan moeten ze op eigen kracht verder kunnen. Ik ga elke zes weken een week naar India, dus ik ben vaak van huis. Vorig jaar ben ik er een halfjaar met het hele gezin geweest. Mijn dochter van tien en zoon van acht gingen naar de internationale school en mijn man zat tussen twee banen in. Hij werkt nu trouwens voor een Indiaas technologiebedrijf.

Wat ik doe, is onderdeel van het leven van mijn kinderen. Maar laatst schreef mijn dochter wel: 'Heel leuk dat mama mensen helpt, maar ik geloof niet dat ik Tiny Miracles wil overnemen.'

Mezelf opladen doe ik 's ochtends vroeg. Ik sta iedere dag om vier uur op. Dat zit ik hier op de bank, of ik ga wandelen. In stilte. Twee uur per dag alleen zijn vind ik een godsgeschenk.

Tiny Miracles geeft me avontuur, voldoening en mooie ontmoetingen. Mijn doel is niet dat het een groot bedrijf wordt, maar dat andere organisaties onze aanpak overnemen. We denken niet dat we het perfecte antwoord hebben, maar we zijn op de goede weg. We stropen de mouwen op en vragen: 'Wat is er nodig?' En dat gaan we dan doen.

Lauriens mooie dingen van het leven

Boek 'Love, Freedom and Aloneness van Osho. Die thema's zijn heel groot in mijn leven.'

Film 'Lion, over een vijfjarig Indiaas jongetje dat per ongeluk in een trein stapt en terechtkomt in Calcutta, ver weg van zijn familie, en moet zien te overleven. Dat verhaal herken ik helemaal.'

Reis 'De bergen. Zwitserland of Frankrijk. Skiën of wandelen. Die stilte is een verademing voor mij.'

Plek 'De bank in mijn zitkamer. Daar zit ik 's ochtends heel vroeg. Ik zit niet te mediteren hoor, ik lees of ik werk wat.'

Object 'Ik heb een prachtige tafel van ontwerper Dirk van der Kooij. Hij maakt met behulp van een 3D-printer meubels van oude ijskasten en oud plastic.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in