/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fnouveau2024%2F2%2F8%2F221128882.png "Wat 50+ vrouwen van Sander Schimmelpenninck kunnen leren")
Eens in de zoveel tijd komt het onderwerp weer tevoorschijn: Nederlandse vrouwen werken (te) veel parttime en dat is niet goed en verwend. Deeltijddecadentie, noemt columnist Sander Schimmelpenninck het. Nouveau's online redacteur Caroline had er ook een mening over. Dacht ze.
Misschien klinkt het een beetje vreemd uit de mond van een vrouw van 55 die nooit een andere keuze heeft gehad dan veel werken, maar mijn mening over wel of niet parttime was nooit zo uitgesproken. Alle jaren op het schoolplein van mijn inmiddels volwassen dochter leerden me hoe gloeiendheet dat hangijzer tussen moeders kan zijn en ik brandde me daar bij voorkeur niet aan.
Laten we vooral doen wat we denken dat goed is en elkaar er niet om veroordelen, was meer mijn idee. Er kunnen zoveel redenen zijn om niet vol aan de bak te gaan, ik wil begrip hebben voor ieders omstandigheden.
Bloemetjesfiets
Dit weekend las ik in de Volkskrant een column van Sander Schimmelpenninck over dit onderwerp. Met gestrekt been schoffelt hij het heilige huisje van onze, zoals hij het noemt, deeltijddecadentie overhoop. Bijvoorbeeld met de opmerking: 'Van bloemetjesfiets tot bloemetjesprofiel, de Nederlandse vrouw zegt niet te willen werken om de kinderopvang te kunnen betalen.' Hoezo begrip voor ieders omstandigheden?
Een van de redenen dat ik Schimmelpenninck graag volg is dat hij twintig jaar jonger is en met andere ogen naar de wereld kijkt dan ik met mijn leesbril. Bovendien formuleert hij scherp, helder en vaak ook geestig, waardoor ik mijn varifocale visie nog weleens bijstel.
Heilig huisje
Naar aanleiding van de discussie over de loonkloof tussen mannen en vrouwen brengt hij maar weer eens ter sprake dat Nederlandse vrouwen het minste aantal uren werken van de gehele Europese Unie. Wanneer vrouwen één uur in de week méér werken zijn alle tekorten in de zorg en het onderwijs opgelost, zegt hij. En: als Nederlandse vrouwen net zoveel zouden werken als in de rest van West-Europa, zou dat de economie 114 miljard euro per jaar extra opleveren. Helemaal duidelijk wordt me niet waar die laatste twee beweringen precies vandaan komen, maar zo diep zit ik ook niet in dit onderwerp. Dus voor nu neem ik het van hem aan.
Privilege
Hij heeft er duidelijk geen boodschap aan dat het leven zich lang niet altijd laat uitstippelen als een succesvolle loopbaan. In zijn woorden is 'parttimen een diepgekoesterd privilege, 75 jaar welvaart, een historische voorsprong, geografische mazzel en lage kosten zorgden er in Nederland voor dat ieder gezin met het salaris van alleen manlief, van bankier tot metselaar, rondkwam.' Lijkt mij dat iedere (50+) vrouw dit zal herkennen, of je het nu zo hebt gedaan/doet of niet. Was dus eigenlijk niet oké, begrijp ik nu.
Well-to-do
Voor onze nabije toekomst ziet Schimmelpenninck dit: ‘Door de vergrijzing en lasten die harder stijgen dan lonen, zal de hierboven beschreven tijd spoedig voorbij zijn. Nederland staat de komende tijd voor een simpele keuze: meer werken of welvaart inleveren. Voor de hoge inkomens en well-to-do zal dat allemaal geen probleem zijn: die hebben vermogen en meer werken is voor die groep eenvoudig te regelen. De ontnuchtering zal, hoe kan het ook anders, vooral de middenklasse treffen. Voor die groep zal het geliefde kostwinner- en anderhalfverdienersmodel onhoudbaar blijken. Iedereen in de politiek weet het, maar niemand durft het te zeggen.’
Terugverlangen
Uiteraard durft hij dat wel: ‘Kiezen voor zelfontplooiing en thuiszitten met kinderen wordt door vrouwen (en mannen) dikwijls gezien als een altruïstische keuze, als een morele overtoep. Terwijl het in werkelijkheid een egoïstische keuze is, die door anderen economisch gecompenseerd moet worden. En met anderen bedoel ik vooral mannen, van wie veel vrouwen direct én indirect financieel afhankelijk zijn. Mannen die korter leven dan vrouwen, maar wel grotendeels de AOW financieren. Mannen ook die, dankzij hun fulltime salaris, de alimentatie betalen voor hun parttime of niet-werkende exen.’ Om te besluiten: ‘Het lachertje van Europa zijn we al, maar als we niet snel wat gaan doen aan de dramatische economische bijdrage van vrouwen in Nederland, zullen we over een jaar of tien nog terugverlangen naar de tijd waarin we ons columns over de loonkloof konden permitteren.’
Economie of niet
Zo. Wat denk jij als je dit leest? Arrogant kereltje of misschien heeft-ie wel een punt? Heb jij bijvoorbeeld ooit bewust stilgestaan bij het belang van de economische bijdrage die je als vrouw wel of niet levert aan ons land? Ik niet. Nog geen seconde in de dertig jaar dat ik werk. Misschien mutsig, maar ik vind het spijtig dat onze dochters en kleindochters straks wellicht geen keuze meer hebben. Daarom neem ik me nu maar vast voor dat ik daar als (groot)moeder tegen die tijd alle respect voor ga hebben. Alleen even één ding, Sander: niet elke beslissing die we in het leven nemen kan gaan om het draaiend houden van de economie, maar dat weet je wel hè?
Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in