René van Kooten: ‘Ik was meteen verliefd op Tanya’

Toen ik je zag… was het of ik eindelijk thuiskwam. Wat is nou dat ene bepalende moment waarop je weet: met jou wil ik mijn leven delen? En wat is na jaren van samenzijn de kracht van een relatie? We vroegen het aan musicalacteur René van Kooten en danseres/choreografe Tanya van der Kooij. Zij vinden elkaars ‘anders zijn’ heel stimulerend.

René – de liefde voor Tanya

‘In mei 2004 was ik in een Amsterdams studiocomplex aan het repeteren voor Musicals in Ahoy. Op een dag liep ik daar op de gang een groep danseressen tegemoet en keek ik ineens recht in twee heel grote, mooie, vrolijke, donkere ogen. Zozo! dacht ik, en toen ik even later omkeek, dacht ik weer: zozo! Vlak daarna zat ik met een paar collega’s in het repetitielokaal te wachten tot ik op moest, terwijl die danseressen aan het repeteren waren. Op dat moment had ik alleen nog maar oog voor Tanya. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik in die tijd wel vaker dames leuk vond, maar achteraf denk ik dat ik meteen verliefd was op Tanya. Ik kwam met kulsmoezen haar kleedkamer binnen­lopen en zij liet duidelijk merken dat ze me doorhad. Helaas kreeg ik na de eerste try-out een zware bronchitis, dus ten tijde van de opvoeringen lag ik in bed. 

Op de laatste dag ging ik naar Ahoy om nog wat spullen op te halen. Toen zag ik Tanya weer. Ze stond in het trappenhuis te ­bellen. Ik dacht: als ik nu niets doe, zie ik je nooit meer, dus ik vroeg, weer met een of andere zwakke smoes, om haar telefoonnummer. Dat gaf ze, en niet veel later gingen we samen koffie­drinken. Heel braaf eigenlijk. Een complicerende factor was dat we allebei nog in een relatie zaten, al stelde die in beide gevallen niet zo veel meer voor. Tanya wist van mijn losse flodders, dus ze keek de kat uit de boom. Op een gegeven moment was daar toch die eerste zoen, waarna we allebei zeiden: “Nee, dit moeten we niet doen.” Maar na een tijdje spraken we toch weer af. Tanja verbrak haar relatie al vrij snel en ik stopte met de mijne, maar toch ook weer niet helemaal, en met de andere dames evenmin. Zo bleven we maandenlang knipperlichten, tot Tanya in juni 2005 zei dat ze er op die manier geen zin meer in had. Als een haas heb ik toen in twee weken tijd alle losse eindjes afgehecht. Het was mijn puberteit, denk ik altijd. Die had ik daarvóór nooit gehad.’

Lees het volledige interview in Nouveau 11-2017, ligt nu in de winkel.