Geen zang, geen dans, wel aangrijpend.
Bij Les Misérables (de film won een César en kreeg een Oscarnominatie) denk je meteen aan de beroemde musical naar de klassieker van Victor Hugo uit 1862, maar de nieuwste verfilming heeft er slechts zijdelings mee te maken.
Het verhaal speelt zich weliswaar af in Montfermeil, dezelfde buitenwijk als in het origineel en het gaat ook over arme working class bewoners. Maar daar houden de gelijkenissen op: deze versie is een politiedrama geïnspireerd op de jeugd die regisseur en co-screenwriter Ladj Ly doorbracht in de wijk.
Het is geen gezellige film over olijk Frankrijk. Maar het biedt wel een aangrijpende kijk op het leven in een Franse banlieue en je hebt het gevoel dat je 105 minuten naar een kruitvat zit te kijken, waarin alles niet zo zwart-wit is als het lijkt.
Wat me nog het meeste trof was hoe als kijker mijn verlangen naar law & order vlot omsloeg in onbehagen toen het verhaal toonde hoe law & order is als je in je eigen leven nog nooit preventief gefouilleerd bent.
Tegelijk is het een film die zindert van de energie en prachtig begint met harmonieuze beelden van de WK-overwinning van 2018, met de Eiffeltoren en de Arc de Triomph op de achtergrond.
Die snel vervagen als de antihelden die de hoofdrol spelen – een groepje jongens van een jaar of twaalf met wie het nog alle kanten kan opgaan – terug naar Montfermeil keren.
Hoe vaak ik ook wilde wegkijken, ik kon niet anders dan de film afkijken en wilde er nog uren over napraten. Spannend, melancholiek, grimmig en kleurrijk – het is dat Oscar-concurrent Parasite ook zo'n geweldige film is, anders had Les Misérables de hoofdprijs beslist verdiend.
Les Misérables is te streamen via Amazon Prime.
Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in