/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fnouveau2024%2F7%2F5%2F221074957.jpg "Anita Witzier blogt voor Nouveau: 'Heerlijk om niet perfect te (hoeven) zijn'")
Ter ere van Internationale Vrouwendag vroegen wij Anita als gasthoofdredacteur voor Nouveau online. En dat leek haar hartstikke leuk. Daarom lees je vandaag alles over haar favorieten én heeft ze een paar goede adviezen. Elke twee uur vind je op Nouveau.nl iets nieuws waar Anita haar mening over geeft. Fijne Internationale Vrouwendag allemaal!
Anita: "Als ik ’s morgens in de spiegel kijk en me afvraag waarom ik mezelf niet zie… of… hé, wacht… ben ík dat?! Met die hangende oogleden, die rode- en ouderdomsvlekken, de diepe lijnen die de mondhoeken naar beneden trekken? Ben ik dát?’
In dat geval moet ik even heel hard nadenken waarom deze levensfase ook alweer zo geweldig is. Dat vraagt om geduld, het is immers nog vroeg en niet alles werkt meteen op volle sterkte. Dat geldt voor zowel het buiten- als het binnenwerk.
Meer bewegingsvrijheid, in mijn hoofd dan...
Ondanks alles wat is veranderd, en nog gaat veranderen, zit ik beter in mijn vel dan ooit, al biedt dat vel opvallend meer ruimte dan voorheen. Iets wat de bewegingsvrijheid ten goede zou moeten komen maar wat precies het tegenovergestelde effect heeft.
Een onwillige knie, een zeurend duimgewricht, een ongehoorzaam bekken… Gek toch hoe dat werkt.
In mijn hoofd echter gaat het juist andersom, daar ontstaat méér bewegingsvrijheid.
Oja, natuurlijk! Dát was het wisselgeld voor toegenomen stijfheid, rimpels en weifelende kaaklijn: emmers aan verworven inzichten en zelfvertrouwen.
Wisselgeld dat ook nog eens in waarde toeneemt als je het op de juiste waarde weet te schatten.
Dat inzicht had ik tien jaar geleden heel goed kunnen gebruiken
Het is gewoon heel relaxt om te weten wie je bent en waar je voor staat. Jezelf te accepteren, inclusief de ruwe randjes en alle, echt álle onvolkomenheden.
Daarom durfde ik het ook aan om al ruim een jaar in columns op Laatzien.nl over mijn ouder worden te schrijven, en deze blog met de lezers van Nouveau te delen.
Heerlijk om niet perfect te (hoeven) zijn
Dat gaat mij een stuk makkelijker af in de wetenschap dat helemaal niemand volmaakt is én dat er niemand is die dat van míj verwacht. Ikzelf legde die lat idioot hoog. Dat laatste is een inzicht dat ik tien jaar geleden al heel goed had kunnen gebruiken.
Toen ik het nog belangrijk vond om door iedereen áárdig gevonden te worden en het dus onbestaanbaar was om zonder schuldgevoel ‘Nee’ te zeggen, terwijl dat wel was wat ik bedoelde. ‘Stel je voor dat ik iemand teleurstel, voor het hoofd stoot, in de steek laat, kwets, etc.' Herkenbaar?
Sla dat onhaalbare ideaalbeeld maar lekker aan gruzelementen, want het is heerlijk om niet perfect te (hoeven) zijn. Ik geniet er iedere dag van.
Ik ben zoals ik ben en daar doe ik het mee. Het grappige is, mijn dierbaren en naasten ook en zij hebben daar geen enkele moeite mee.
Nou ja, meestal niet…
Het licht schijnt er op
Het wisselgeld is wat mij betreft ook oog hebben voor de tientallen, wat zeg ik, honderden momenten die de moeite van het opmerken waard zijn. Momenten waaraan ik vroeger te vaak te haastig voorbijging wegens ‘druk druk druk’.
Nu, het is de laatste tien jaar heus niet minder druk geworden, maar dankzij die rekbare ruimte in de bovenkamer vallen die momenten me nu wél op.
Dan gaat het over het uitbotten van de takken in de tuin en de eerste sneeuwklokjes. Of de hond die vol overgave een knuffel sloopt, een leuke avond met mijn kinderen, een goed gelukte tarte tatin…
Echt niks nieuws onder de zon. Maar nu schijnt het licht er voluit op, en zijn er ruimte en rust om er volop van te genieten."