Acteurs Ellen Pieters & Han Oldigs waren op slag gebiologeerd: 'Maar ik had een vriendin en een kind'

Wat is nou dat ene bepalende moment waarop je weet: met jou wil ik mijn leven delen? En wat is na jaren van samenzijn de kracht van een relatie? We vroegen het aan theaterartiesten Ellen Pieters en Han Oldigs, die bijna probleemloos complementair zijn.

ELLEN - DE LIEFDE VOOR HAN “Han zag ik voor het eerst in 1992, bij een uitzending van het radioprogramma Spijkers met Koppen. Ik werkte daar en hij zat in de band The Shooting Party, die geboekt was als muzikale act. Toen Han het podium opklom, samen met de andere bandleden Theo Nijland en Coen van Vrijberghe de Coningh, was ik op slag gebiologeerd. Ik vond hem heel aantrekkelijk en had ook onmiddellijk een diep, instinctief gevoel: hij hoort bij mij. Al stopte ik dat weer even snel weg, denkend: die man is vast al gesetteld. Of ik zelf vrij was, weet ik niet precies. In die tijd had ik zo veel vriendjes.

En toen een hele tijd niks. Tot ik halverwege 2000 Hans naam tegenkwam op de castlijst van The Mystery of Edwin Drude, een Dickens-voorstelling waarin ik ook een rol had. Niet lang daarna zag ik hem het repetitielokaal binnenlopen en weer werd ik totaal van mijn sokken geblazen. Ik vroeg me nog af hoe dat verder moest in de maanden die komen gingen, maar het werd alleen maar leuker tussen ons. Het grappige was dat ik een man speelde die met Hans personage vocht om een vrouw. Er was één scène waarin we op stoelen stonden en elkaar te lijf gingen met houten zwaardjes. We hebben gegierd van de lach.

Ik vond het prettig dat Han niet zo’n praatjesmaker was. Zo’n mannetjesman. Hij bleef relaxed, deed zijn ding. Maar toen er een decorstuk van een stellage afviel, had hij het wel als eerste beet en voorkwam hij dat het op iemands hoofd belandde. Zo kon hij dus ook zijn als het erop aankwam: alert en doelmatig. Dat voelde goed. Veilig ook. Toen ik hoorde dat Hans relatie eigenlijk al op was, wilde ik hem helemaal."

       Lees ook: Modemakers Puck & Hans: 'We zijn allebei verliefd geweest op een ander, maar kozen voor elkaar'

HAN - DE LIEFDE VOOR ELLEN “Toen Ellen aan het begin van de uitzending van Spijkers met Koppen opkwam om het Spijkerlied te zingen, was ik helemaal onder de indruk. Tegen Coen, de medehetero in de band, zei ik: ‘Kijk, wat een leuke vrouw!’ Ik voelde een sterke klik, zonder dat we een woord hadden gewisseld. En ook al was ik in die tijd helemaal niet bezig met andere vrouwen. Ik had een vriendin en een heel jong kind.

'Ik heb mijn vader begeleid op zijn sterfbed, een vreselijk proces dat twee maanden heeft geduurd. Ellen was in die tijd een soort lichtbaken'

Acht jaar later herkende ik meteen Ellens naam op die castlijst. Ik was verheugd dat we gingen samenwerken en merkte dat er geleidelijk een spanning tussen ons groeide. Of nee, eigenlijk was alles al duidelijk toen we elkaar terugzagen in het repetitielokaal, alleen hielden we het allebei nog een beetje tegen. Zo heb ik ’t tenminste beleefd. Als Ellen al haar zinnen op mij had gezet, dan was dat zeker niet onverhuld. Ze is er heel goed in om zoiets te doseren.

Ik zat in een roerige periode. Mijn relatie liep slecht en bovendien hoorde mijn vader kort na het begin van de repetities dat hij terminale longkanker had. Ik heb hem begeleid op zijn sterfbed, een vreselijk proces dat twee maanden heeft geduurd. Ellen was in die tijd een soort lichtbaken. Wat ze uitstraalde was zo positief en krachtig, dat ging door alles heen. Later besefte ik dat ik - heel klassiek - dingen van mijn moeder in haar herkende; zij had net zo’n ijzeren kern. Met Ellen kon ik ook praten over mijn vader, omdat zij haar eigen moeder bij haar sterven had begeleid, jaren eerder, toen ze pas 19 was. Dat schiep een extra band.

Mijn eerste afspraak met Ellen was de keer dat ik haar thuisbracht. Of afspraak… Die avond klopte alles ineens. Mijn relatie was inmiddels op een dieptepunt beland. Na de tournee, half januari, ben ik met Theo Nijland naar het Canarische eiland La Gomera gegaan om de dood van mijn vader te verwerken, tot rust te komen. En heel bizar: zodra ik weer op Schiphol landde, was het alsof er een glashelder scenario voor me lag. Ik ben naar huis gegaan, heb mijn koffer neergezet en gezegd: ‘Ik ga weg.’

Schuldgevoel heb ik nooit gehad. Ik wilde alles alleen wel zo goed mogelijk regelen voor mijn dochter van toen bijna tien. Ze heeft zelf het moment gekozen dat ze Ellen wilde ontmoeten.”

Jullie hebben samen geen kinderen gekregen.

ELLEN: “Nee, dat zat er niet in. Eind 2002 werd ik ziek: baarmoederhalskanker.”

HAN: “Het bericht kwam op mijn verjaardag. Maar goed, elk moment zou een rotmoment geweest zijn. Daarna begon het hele circus. Operatie, chemokuren, bestralingen... We zijn samen door een hel gegaan.”

ELLEN: “Al hebben we ons ook vaak gek gelachen op het balkon van het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Het was een snikhete zomer en ik had voortdurend honger door de chemo, dus jij haalde steeds heel lief rijsttafel bij de afhaal-Indonesiër. Die zaten we dan samen in de schaduw op te eten. Lachen betekende spanning kwijtraken, al vierden we ook het leven, of wat daarvan over was.”

HAN: “Jij mocht niet dood, dat stond vast.”

ELLEN: “Maar wat kinderen betreft was het einde verhaal. Het scheelde dat ik nooit een prangende kinderwens had gehad.”

HAN: “Al was het toch een bittere pil toen het lot voor ons besliste.”

ELLEN: “Dat is waar. Want met jou wilde ik wel een kind, tot mijn eigen verrassing. Ik was ook nieuwsgierig: wat zou daar uitkomen? Maar goed, ik ben ook weer blij dat ik die beslissing niet heb hoeven te nemen.”

HAN: “Ik denk dat je een geweldige moeder was geweest.”

ELLEN, met het Limburgse accent van juffrouw Corrie uit Jiskefets Debiteuren Crediteuren: “Da’s toch lief da’ je da’ zegt!”

Voelde je je gesteund door Han?

ELLEN: “Absoluut. In die tijd heb ik de onvoorwaardelijkheid van Hans liefde leren kennen. Hij is er gewoon voor mij en ik hoef er niet eens om te vragen.”

HAN: “Bij jou heb ik precies hetzelfde. Ik kan blind op je vertrouwen, altijd. Terwijl ik die staat van geluk binnen een relatie eigenlijk al had afgeschreven. Ineens bleek het ook mogelijk dingen met elkaar op te lossen, zonder conflict. Een totale openbaring.”

Lees het hele interview in de nieuwe Nouveau, die vanaf morgen in de winkel ligt.

Ellen Pieters (53) is t/m 18 mei te zien als Adèle Bloemendaal in de ­uitstekend ontvangen theatervoorstelling Adèle, Conny, Jasperina – De Grote Drie. Han Oldigs (58) speelt t/m 9 april in de succesvolle familievoorstelling Snorro van het Ro Theater.