Zit er soms slagroom in mijn ruggegraat?

Want echt, ik word soms simpel van mezelf. Serieus, hoe moeilijk is het om liefst twee, maar minimaal één, keer per week te gaan hardlopen?

Ik heb het even gecheckt en op 12 juni van dit jaar zei ik dat ik voor het laatst opnieuw begonnen was met hardlopen. Uiteraard vergezeld van een sportieve foto en minstens zo sportieve hashtags als #StopQuitting enzo.

Inmiddels leven we bijna in oktober en sinds die tijd ben ik nog twee, misschien drie, keer geweest. En ik báál daarvan. Helemaal als ik bedenk dat ik hardlopen an sich echt heel leuk vind. Lekker buiten, frisse lucht, heerlijk!

Maar ja...

Ik heb een broertje dood aan hardlopen in de regen. Als het gaat regenen wanneer ik al een kilometer of drie onderweg ben, soit, maar als het al regent als ik nog moet beginnen, geloof me, dan heb ik legio redenen, ook wel bekend onder de naam ‘excuses’, om niet te gaan. Vervolgens loop ik de rest van de dag wel gewoon in mijn hardloopkloffie. Ook heel sportief.

Een net zo grote hekel heb ik aan meerdere keren omkleden per dag. En dat moet toch als je bent wezen rennen. Ik wil niet rennen als ik net mijn haar gewassen heb. Maar van geen sport zweet ik na afloop zó erg als hardlopen dus haarwassen is verplicht. Eén keer ging ik met m’n blonde hoofd én zweetkont zo op onze mooie parketvloer zitten. Je ziet mijn kont nog steeds in het hout. Not kidding. Gelukkig is het een soort van hartvormige vlek…

In totaal kost het me met douchen en klaarmaken voor de rest van de dag dus veel meer tijd dan alleen maar dat uurtje rennen. Daarom had ik bedacht om aan het einde van de dag te gaan rennen. Kan ik overdag nog wat nuttige dingen doen, maar feit is dat ik dan heel zelden nog puf heb. Of zin. Ik doe het domweg beter op ochtendsport. Personal Training, oftewel PT, is ook altijd om 10 uur ‘s morgens. Super fijn.

Ik moét ook eerst naar de w.c. om te poepen. Iedereen die hardloopt weet waar ik het over heb. Plassen is nog niet zo erg, dat kun je wel een poosje ophouden, maar echt, voelen dat je moet poepen terwijl je aan het rennen bent is gewoon drama. Je kúnt dan niet meer rennen. Bij mij betekent het dat ik na een poosje stop met rennen, stukje loop, weer even probeer te rennen, dan weer loop, en uiteindelijk zo snel mogelijk thuis probeer te komen om daar met een zucht van opluchting op de w.c. te gaan zitten. Om vervolgens van mezelf te balen dat ik alwéér geen 7,5 kilometer heb gerend.

Wat ik wel overwogen heb om beter te worden in dat vermaledijde hardlopen, is intrekken bij mijn al-eeuwenlang-lieve-vriendin M. Zij zou me wel meeslepen. Desnoods sleurt ze me letterlijk van de bank. Ze loopt namelijk een keer of veel per week, minimaal 10 kilometer, gaat tegenwoordig zelfs voor de lol op ‘hardloopweekend’(ja, die bestaan echt) en mán, dat LIJF! Elke keer als ik haar zie (te weinig) denk ik  ‘wow!’ en dat motiveert natuurlijk wel. En dan zit er ook nog een mooie snoet bovenop. Het is dat ze zo lief is, anders had ik ‘n hekel aan haar gehad. Ik bedoel, een mens hoeft niet álles te hebben toch? Ik heb expres altijd een paar kilo te veel zodat niet alles aan mij perfect is…

Ik moet nog wel even checken wat haar man van het idee vindt. Voor het geval hij ‘neen’ zegt, ben ik begonnen met het maken van een schema. Overzichtelijkheid maakt alles makkelijker. En wat blijkt: op maandag heb ik yogales, en op dinsdag en donderdag PT. ‘Rustdagen’ zijn ook heel belangrijk dus blijft alleen het weekend over en dan zitten we meestal vol met van alles en nog wat. Leuke dingen, allemaal zelf gepland, maar wánneer moet ik dan gaan rennen?

En dan heb ik het lastigste nog niet genoemd, een bijwerking van de PT: spierpijn. Jaja, spierpijn is fijn, maar dinsdag heb ik les gehad, waardoor ik gisteren al zoveel spierpijn had dat het vooruitzicht om van de woonkamer naar de slaapkamer lopen niet heel erg aanlokkelijk was, en vandaag mocht ik weer. Op dit moment denk ik niet dat ik morgen nog normaal kan lopen want opstaan van m’n bureaustoel om naar de keuken te lopen? Mwah...liever niet. Dus het idee dat ik vaart moet gaan maken en tegen heuvels op rennen is niet heel fijn.

Overigens is het echt niet zo dat ik helemáál geen ruggegraat heb. Weinig mensen kunnen zo gedisciplineerd wijn drinken en Netflix kijken als ik… dus hé, het ligt niet compleet aan mij. En het gáát me lukken om regelmatig te gaan rennen. Heus. Als ik de methode gevonden heb, laat ik het je weten.

(nog een ‘p.s.’ aan mede-taaluilen: ik heb het gecheckt en zowel ruggé, als ruggeN graat is goed, en aangezien één niet- functionerend lichaamsdeel wel genoeg is, beperk ik me in dit specifieke geval dus tot ruggégraat).