'Wil je een bikini body? Trek een bikini aan, klaar!' (En laat je vooral niet gek maken)

Alle randvoorwaarden om helemaal tevreden te zijn, zijn aanwezig. Ik tik deze blog heerlijk relaxed thuis. Ik heb een kop verse hete koffie voor me staan, Spotify laat me naar m’n favoriete playlist luisteren, ik ben vanmorgen voor de tweede keer deze week wezen sporten (uiteraard met mijn PT want anders wordt het per definitie niks) én ik ga vanavond sushi eten met mijn Lief.

Los van het feit dat ik geen bal begrijp van het weer, omdat ik de ene dag in een polo’tje buiten loop en vandaag een vest van merinowol aan heb, klaag ik dus ook niet. Maar, omdat het bijna mei is, lees: de zomer is in aantocht, ben ik, zoals elk jaar, toch ook wel weer bezig met dat andere woord dat vaak in één adem genoemd wordt met de zomer: bikini. Al dan niet met het woord ‘body’ eraan vastgeplakt. En daardoor stiekem toch niet helemaal tevreden. Als ik zo eens om me heen kijk, lees en luister, ben ik niet de enige. Het lijkt wel of minimaal half vrouwelijk Nederland ermee behept is. Linda, dé Linda, is aan het lijnen en als ik het goed hoorde, doen er een paar honderdduizend vrouwen (en vast ook een paar verdwaalde mannen) met haar mee. Paul de Leeuw doet, of deed, ook mee.

Lees ook: Sylvia: 'Wat maakt dat je als volwassene zó losgaat op iemand die je niet eens kent, hoogstens van tv?'

Zelf lees ik alleen maar mee. Ik ben er namelijk zo eentje die elke keer zeurt over die drie à vier kilo te veel. En omdat ik geen tien kilo of meer te zwaar ben, betekent dat ‘micro-managen’. Oftewel: écht goed nadenken bij wat ik eet. Maar zal ik een geheimpje verklappen? Daar zit het ‘m bij mij niet in. Bij mij zit de uitdaging in vloeistof. Je weet wel, die soms lichtgele, soms wat donkerder gele vloeistof. Met alcohol erin. Oftewel: witte wijn…

En dan helpt die wijncursus - waar ik nu halverwege mee ben - niet echt mee. Los van het feit dat je over wijnen hoort waarvan je denkt ‘daar wil ik een fles (of twee) van hebben!’ (glaasje Condrieu anyone?), leer je er ook nog iets over de verhouding van alcohol en suiker. Gemiddeld staat er op het etiket van een fles witte wijn iets van 12,5% alcohol vermeld. En wat nu als ik je vertel dat je voor 1% alcohol 17,5 gram suiker nodig hebt? Juist. Daar heb je je 80 à 100 kcal per glas. Dat wil zeggen: als we ons netjes aan die 200 ml houden. Maar, wees ‘ns eerlijk... doe jij dat? Ik niet. Nog een geheimpje: ik schenk mijn witte wijn met regelmaat in een glas voor rode wijn. En als je dan op een middag en avond drie glazen drinkt... Juist. Dat dus.

Kleine bijwerking van die alcohol is bovendien dat het erom bekendstaat dat het je, hoe zal ik dat eens aardig zeggen,‘wilskracht’ wat aantast. Je zelfbeheersing. Datgene wat maakt dat je normaal wel ‘nee’ zegt tegen die bitterbal, dat blokje kaas, chocolade of handje chips. Maar nu dus even niet. Heb je twee keer feest. Want vervolgens is je lijf beredruk met het afbreken en verwerken van die alcohol, waardoor die bitterbal-kaas-chocolade-en-chips-calorieën in alle rust een plekje op je heupen kunnen zoeken. Om daar vervolgens vrolijk de hele zomer te blijven. Tot zover het verhaal dat calorieën 'beestjes zijn die ‘s nachts je kleding een maat kleiner maken'. Dat is dus een fabel. Je doet het zelf. Jammer maar helaas.

Maar ik heb nog meer opgestoken tijdens mijn wijncursus:

* Na afloop kan ik de plek van Helga van Leur innemen bij het weerbericht, want dan weet ik meer dan ooit tevoren over klimaten, de evenaar, regen, zon, gebergten en is ook mijn topografische kennis weer helemaal up-to-date. En ik maar denken dat er romantiek bij kwam kijken ;)

* Het geluid van mensen die wijn proeven is net zo vies als ik dacht. Tijdens de proefrondes probeer ik onopvallend mijn oren dicht te houden, want al het geslurp en gespuug maakt dat ik iemand zijn glas wil afpakken of opstaan en ik ben bang dat geen van beiden echt een optie is. Thuis heb ik het wel een paar gedaan ‘zoals het heurt’. Toen er niemand in de buurt was.

* Je doet mij definitief geen plezier met een Pinotage. De lúcht die daarvan afkomt …

* En last but not least: sinds afgelopen zaterdag neem ik alles wat ik bij wijn meen te ruiken en te proeven met een flinke korrel zout. Die avond keek ik namelijk #Mindfuck (van Victor Mids) en daar gingen zogenaamde wijnkenners zó gruwelijk de boot in: men neme een witte en een rode wijn. Je vertelt wat je ruikt en proeft, plus wat je er dan bij zou willen eten. Wit: fruit, lekker licht, zuurtje, en fijn met zalm. Rood: veel hout, zwart fruit, volle body, mooi bij eendeborst. Kleine kanttekening: in beide glazen zat dezelfde witte wijn, alleen in die ene zat wat rode vloeistof. Dat was dus weer een mooi lesje om jezelf vooral niet te serieus te nemen.

Lees ook: Sylvia: 'Ik ben dól op mijn high heels, maar mijn omgeving denkt daar anders over'

Blijf ik nog een beetje zitten met dat bikinilijf. Op dit moment is er nog niks aan de hand, want alleen een pinguïn gaat nu in een bikini lopen, maar het wordt vanzelf warmer. Hoop ik. Dus ben ik een week of twee geleden maar gestart met het schrappen van chocolade en chips, en let ik goed op met alcohol en carbs. Tot nu toe werkt dat prima.

En laten we wel wezen: het zijn werkelijk ‘first world problems’. Ik vind zo’n quote met: ‘Wil je een bikini body? Doe een bikini aan. Klaar!’ daarom ook echt geweldig. Want het ís zo. Iedereen moet gewoon lekker van de zon en de zee kunnen genieten. (Wel minimaal met SPF30 smeren natuurlijk!) Heerlijk naar het strand gaan, zonder je zo bewust te zijn van die love handle, of die wat te ronde kont, én een ijsje eten ook nog.

Laat Fajah Lourens & Co. doen waar zij zich goed bij voelen, en jij en ik doen waar wij ons goed bij voelen. Zo zijn we fijn de beste versie van onszelf en die versie is helemaal prima!