Wies blogt: "Hoe kan het toch dat ik niet meer het broekie op de afdeling ben?"

Ik kan me nog goed mijn eerste stage herinneren bij een reclamebureau. Er werkten allemaal hippe intelligente, ervaren mensen tegen wie ik opkeek. Ik was zo onzeker dat ik regelmatig naar de wc vluchtte om even bij te komen en om wat te doen aan het angstzweet onder mijn armen. Ik was bang om dingen fout te doen en vooral om door de mand te vallen.

Soms deed ik opdrachten die me al twee keer waren uitgelegd verkeerd, puur door de stress. Na een paar maanden was de grootste onzekerheid wel weg, maar ik bleef natuurlijk wel een jong meisje dat voor spek en bonen meedeed.

Jongere garde

Mijn eerste échte baan was bij een televisieproducent. Ik kwam er binnen als onervaren, onzeker kippetje. Ze waren allemaal ouder dan ik. Natuurlijk namen ze mij niet echt serieus, althans daar ging ik vanuit. Niet dat ze onaardig tegen me waren, maar wat had ik nou toe te voegen? In vergaderingen hield ik wijs mijn mond en deed ik braaf wat er van mij gevraagd werd.

Ik keek op tegen mijn bazen die echt veel konden en alles wisten. En zo ging ik als broekie van de ene naar de andere baan. Altijd behoorde ik tot de jongere garde die nog een hele carrière voor zich had.

Nét ingewerkt

Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat ik nu opeens de oudste ben op de werkvloer? Wat is er gebeurd? Het lijkt wel of ik vorig jaar nog tot de broekies behoorde.

Heus, ik merk echt wel dat ik veel meer ervaring heb, dat ik niet meer onzeker ben, dat ik nergens meer bang voor ben en dat er naar mij geluisterd wordt, maar om nou meteen tot de oudere werknemers te behoren, gaat mij echt te snel. Dit kan toch niet?

Ik ben net lekker ingewerkt! Gelukkig ben ik tevreden over de stappen die ik heb genomen en hoe ik opgeklommen ben, ik heb echt niet stilgezeten, maar ergens klopt er iets niet.

Toen ik vandaag hoorde dat de moeder van onze nieuwe stagiaire 46 was, sloeg ik helemaal steil achterover. Gisteren was ik zelf nog die stagiaire. Ik heb het gevoel dat ik nog maar net kom kijken. En weet je, 53 of niet met dat gevoel ga ik ook gewoon verder. Er vallen nog zoveel carrièrestappen te nemen.

Ik kijk er erg naar uit en dit keer zonder angstzweet.