Wat is het hier een bende! Dit is geen ziekenhuis…

Het is zover: moeders gaat onder het mes in het Universitair Medisch Centrum Groningen. Zij is heel zenuwachtig en wij ook. Het is ook niet niks om dit op je 82e mee te moeten maken. Allereerst de schrik van een slecht sluitende aorta hartklep en dan ook nog naar een heel vreemd ziekenhuis om alles te bespoedigen. Als ik mijn moeder achterlaat in het ziekenhuis, pink ik een traantje weg en ik hoop dat alles snel achter de rug zal zijn.

Verlossend telefoontje

De volgende dag hang ik samen met man en zoon een beetje rond in ons vakantiehuisje in de buurt tot het verlossende telefoontje komt: we mogen op bezoek komen. Op de hartbewaking ziet alles er goed uit. Moeders is al redelijk helder en we krijgen zelfs te horen dat ze nog dezelfde avond terug zal gaan naar zaal. Veel sneller dan verwacht, wat een goed nieuws! De dag erna horen we dat de operatie geslaagd is en dat we nu kunnen gaan werken aan herstel. Fantastisch! Vrienden die mee zijn naar het ziekenhuis kunnen het ook bijna niet geloven: dit gaat wel heel snel. We besluiten om heerlijk uit eten te gaan, want we hebben wat te vieren. 

Verward

‘s Nachts om half een gaat mijn telefoon. Anoniem. Het zal toch niet… Het is een verpleegster. Ze stelt me gelijk gerust; er is niets ernstigs aan de hand, maar mijn moeder is verward en wil naar huis. Of ik kan komen. Zwijgzaam zitten we in de auto en er schieten diverse scenario’s door mijn hoofd. Zou er een stukje kalk van de oude klep zijn losgeschoten? Als ik binnen een half uur de afdeling op loop, zie ik mijn moeder bij de receptie staan. Vol overtuiging vertelt ze dat ze niet langer blijft. Ze gaat hier weg, want dit is niet een echt ziekenhuis en de verpleegsters zijn eigenlijk politieagenten. Ze is behoorlijk de weg kwijt.

Samenspannen

Ik neem haar mee naar de conversatiezaal. De verpleegster vertelt ondertussen aan mijn man dat dit vaker gebeurt na een narcose bij oudere mensen. De slaappil die ze heeft gekregen kan er ook aan bijdragen dat ze dingen ziet die er niet zijn. ‘Het is hier een gigantische troep en een oude bende. Dit kun je toch geen ziekenhuis noemen en jullie spannen allemaal samen. Ik ben overgebracht naar een andere plek en daar neem ik geen genoegen mee. Ik laat me niet wegstoppen in een gekkenhuis.’ 

Vergeten te filmen

Anderhalf uur later heb ik haar eindelijk zover dat ze terug wil naar haar bed. Haar bed staat ondertussen op een andere zaal om de overige patiënten niet tot last te zijn. Het bed ernaast is voor mij opgemaakt. Dat stelt haar gerust. Na enkele minuten hoor ik gelukkig een rustige ademhaling. Moeders slaapt. De volgende ochtend worden we samen wakker en ze weet zich niets meer te herinneren. Of toch wel? Ze vindt het namelijk heel normaal dat ik naast haar in een bed lig. Als manlief mij komt ophalen, moeten we er hartelijk om lachen en we vinden het jammer dat we vergeten zijn om e.e.a. te filmen. Hadden we het haar ook kunnen laten zien.

Twee dagen later wordt moeder ontslagen en inmiddels is ze weer lekker thuis om te herstellen. Over een maand nog een controle in het fantastische Universitair Medisch Centrum Groningen en dan kunnen we deze nare periode achter ons laten.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in