'Waarom ik vanavond weer kreten van ongeloof slaak'

Elke dinsdagavond om 20.30 uur zit Nouveau-hoofdredacteur Claudia voor de buis met haar tienjarige dochter. ‘Vier Handen op een Buik’ is hun favoriete programma om zich bij te verwonderen, te verbazen en geïrriteerd te zuchten. “Het lijkt het Songfestival wel. We kunnen niet stoppen met roepen. “

“Na ja zeg, die mevrouw rookt gewoon. Dat is toch zielig voor de baby?” Het is dinsdagavond en ik kijk samen met mijn dochter naar Vier Handen op een Buik, een van de weinige programma’s die we beiden leuk vinden. Komt ook door het hoge Songfestival-gehalte: lekker commentaar geven.

Wil ik eigenlijk niet. Ik vind het namelijk dapper dat deze tienermoeders met hun gezicht én buik op tv gaan (ook al vrees ik dat deze meisjes zijn gezwicht voor een financiële beloning en de consequenties van kermis-tv niet kunnen overzien). En toch kan ik het loeren niet laten. Ik voel me net prinses Beatrix, die volgens de overlevering bij onwaarschijnlijk wereldnieuws riep: “Dat kan niet waar zijn! Dat geloof je toch gewoon niet.”

Lees ook: 'Sta ik toch zomaar in een Top 10 met mijn adoptieverhaal'

En ‘Vier Handen’ is een aaneenschakeling van Kan Niet Waar Zijn / Geloof Je Toch Niet. De ingrediënten die er altijd in zitten: de hoofdpersoon is een tiener. Rookt. Drinkt de godganse dag energiedrank. Heeft veelal schulden. Woont in een bezemkast. En er is vaak geen vader in beeld. Of het is "een vriend van de familie” - wat je maar familievriend noemt als iemand van vijfendertig je 16-jarige dochter zwanger maakt.

De tienermoeders worden gecoacht door een BN’er, die hen stevig achter de broek aan zit om de boel weer op de rit te krijgen. Of zoals Monique Smit het zo treffend verwoordde in de uitzending van vorige week: “Ik wil de moeder laten zien dat er ‘n toekomst is, want dat is ook de toekomst van de baby."

En dit programma kijk ik dus samen met mijn dochter van tien. Mijn sprankelende, energieke dochter. Geboren in Amerika, geadopteerd door ons toen ze vijf daagjes was. Maar voordat het zo ver was, zaten we drie lange jaren in een adoptietraject. En dat is ‘serious business’, want je wordt van boven naar beneden gescreend. Je doopceel wordt gelicht alsof je op het punt staat een bank te beroven.

Terwijl het programma loopt, dwalen mijn gedachten af naar alle verplichte zaken waar wij doorheen moesten, alles waar wij een GOED op moesten scoren voordat we door mochten naar de volgende ronde.

Bewijs van Goed Gedrag. Voordat je mag adopteren moet je een bewijs van goed gedrag overleggen. Jahaa, er bestaat echt zo’n document met die naam. Ik had er nog nooit van gehoord, maar opeens draaide alles om deze heilige graal: HET DOCUMENT. Dat te pakken te krijgen was niet makkelijk, ambtelijke molens werken traag, maar als je ‘m dan hebt, voel je je bijna uitverkoren: goedgekeurd door de Staat der Nederlanden.

Huisbezoek Kinderbescherming. Drie keer krijg je een medewerker van Kinderbescherming over de vloer. Doorgezaagd word je, binnenstebuiten gekeerd. Alles word aan je gevraagd: je visie op kinderen, of je blijft werken (lees: eigenlijk moet je stoppen), hoe je eigen hechting met je ouders was. Het is bijna een wonder als je het stempel ‘approved’ krijgt.

Je financiën moeten op orde zijn. Adoptie is loeiduur, belachelijk eigenlijk, want zo sluit je ook weer een groep wensouders uit. Terwijl ik dit tik, denk ik aan de wrange situatie uit ‘Vier Handen’. De tienerouders diep, diep in de schulden, verveelden zich, vriendlief had een Wiii gekocht. Waarop Bekende Moeder Patty Brard ontzet riep: “Jongens dat kan niet. Geen geld. Wel een Wii. Koop dan iets voor de baby.” Moeder antwoordde: “Het is ook voor de baby, de joystick is roze."

Doen wat de rechterlijke macht zegt. Het ‘finalizen’ van een Amerikaanse adoptie gebeurt na een jaar bij een Nederlandse notaris. Er wordt gebeld met een Amerikaanse rechter. Wij met onze hand op ons hart ‘I do solemnly swear’ (en dat terwijl niemand ons kon zien). Slapstick was het, als het niet bittere noodzaak was.

Ondertussen pruttelt mijn tienjarige naast me: ”Een vriend van 29 jaar is toch stokoud?” “Per ongeluk een kind krijgen, wat is dat?” en de allermooiste: “Ik ga nooit dingessen, da’s vies, ik ga wel adopteren.”

En dat schiet er nog een ding door mijn hoofd:

Ik gun alle moeders ter wereld een leuk kind, zoals deze. Dat. En de kracht om te stoppen met roken.

Deze column verscheen vorige week op KekMama.nl, maar na vanavond is er weer nieuwe stof om over te schrijven. Straks, om 20.30 uur op NPO3, gaat de uitzending over Quintana (17). Ze hoopt dat ze zwanger is van haar grote liefde Dalo, maar er blijkt ook nog een ander in het spel. Komt er een vaderschapstest? Zangeres Giovanca ondersteunt de tienermoeder.