Waarom het behalen van je doel helemaal niet zo belangrijk is...

Ken je dat? Dat je ’s morgens wakker wordt en bij het idee van opstaan en je tanden moeten poetsen niet verder komt dan maar één gedachte: ‘Hoé dan?’ Het voelt als ‘drapetomania’, de overweldigende behoefte om weg te rennen van alles en iedereen, van het leven dat je leidt.

Soms heb je er overduidelijke redenen voor; ben je iemand waar je veel van houdt verloren, of misschien zit je middenin een serieuze relatiecrisis, ga je scheiden na 10 of 20 jaar huwelijk. En soms is de reden minder helder, kun je er zelf niet eens echt je vinger op leggen.

Het resultaat is hetzelfde: je zit in een periode waarin het allemaal niet zo lekker loopt. Je rommelt maar wat, je probeert het, elke dag opnieuw, maar je doel lijkt, of ís dat ook echt, nog zo gruwelijk ver weg, dat de moed dwars door je schoenzolen heen zakt.

Dat komt omdat je vaak vergeet (ik ook!) om onderweg om je heen te kijken. Ja, de weg is lang, en hij gaat af en toe vies steil omhoog, maar langs die weg groeien bloemen. Bloeien rode klaprozen tussen paarse lupines en jij kunt daar zomaar stilstaan en ervan genieten... Even heel diep in- en uitademen en beseffen dat je best doen echt goed genoeg is.

Wees je bewust van de stappen, of stapjes, die je al wél hebt gezet, koester ze. Wees trots op jezelf omdat je het probeert. Bovendien: als het je lukt om je oog (die focus) van het eindresultaat af te halen, valt er ineens een kilo of tien van je schouders en voel je je niet meer die soldaat met volle bepakking halverwege een snikhete derde dag van de Nijmeegse Vierdaagse. Op het moment dat het einddoel niet meer je hoofddoel is, ben je een lichter mens. In ieder geval figuurlijk ?

Dat komt doordat we onderweg het meeste leren. Létterlijk. Het is namelijk de manier waarop je omgaat met je problemen, met je verdriet, waar je van leert. Het gaat om het proces. Laat een hobbel in de weg je reis niet voortijdig beëindigen.

Weerstand, een tegenslag her en der, horen er ook gewoon bij. Het maakt je sterker, weerbaarder, leert je omgaan met teleurstelling. Maar vooral leren ze je het mooie te waarderen. Want hoe kun je nu intens genieten van die wondermooie kleine dingen als je geen idee hebt hoe ‘lelijk’ eruitziet?

Blijf bezig met wat je iedere dag kunt doen, die eindstreep komt vanzelf in zicht. Of niet. Je weet pas of dat erg is als je er bent. Tegen de tijd dat je dat weet, ben je alweer heel veel verder. Want je hebt geleefd, hebt ervaringen opgedaan. Misschien heb je dan wel heel andere inzichten en doelen.

Terwijl je onderweg bent, struikel je misschien weleens, ga je misschien wel twijfelen aan jezelf en wil je misschien wel opgeven. Mocht je zo’n dag hebben, onthoud dan dit:

(Uitprinten, inlijsten en boven je bed hangen mag ook ? ! )