Toch (weer) bezweken voor de wijn...

Ik ben spontaan, impulsief, soms onnadenkend en soms mateloos. Dat spontaan klinkt nog leuk, impulsief kan al een negatieve klank hebben en de laatste twee zijn eigenlijk al niet best meer. Het hangt natuurlijk ook af van het onderwerp, want ik boek spontaan een fijn restaurant, maar in het verleden heb ik meerdere malen ook heel spontaan ontslag genomen. Zonder nieuwe baan in het vooruitzicht, dat moest ik nog even regelen.



Negen maanden alcoholvrij

Vorig jaar, om precies te zijn op 31 maart 2019, dronk ik mijn laatste glas wijn. Het idee was niet per se om vervolgens helemaal niet meer te drinken, maar het liep nu eenmaal zo. Dat is me al eens eerder gebeurd. De reden dat ik toen heel impulsief stopte, was een kritische optelsom van mijn alcoholconsumptie waar ik, eerlijk is eerlijk, nogal van schrok. Blijkbaar vind ik het lastig maat houden met alcohol.



Géén is makkelijker dan één

Met wijn heb ik hetzelfde als met chocola. Oké, en met chips: ik ben niet zo goed in maar één stukje, of één handje. Het worden altijd drie stukjes en een halve zak. Maar zo gaat het dus ook met wijn: na één glas wil ik nog een glas. Dus nam ik niks meer.



Ik voelde me zó goed, en toch ...



Rationeel weet ik het allemaal heel goed. Ik ken alle gezondheidsvoordelen van een alcoholvrij leven en ik ga niet ontkennen dat ik me superfit en goed voelde. Maar waar ik thee en water drink voor de dorst, drink ik wijn voor de lekker. Frisdrank blief ik niet. Ik ben ook bekend met de fantastische alcoholvrije alternatieven maar ik hou toch meer van wijn. Mocktails zijn vaak te zoet naar mijn smaak, hoe duidelijk ik ook zeg dat ik geen zoet wil. Bovendien zitten er vaak zoveel (verborgen) suikers in dat ik me afvraag hoe gezond ze werkelijk zijn. Niet als excuus hoor, maar voor mij zijn suikers net zo goed een afweging.