Te kort, lang, dik, dun… Iedereen heeft wel wat!

Het was wederom een moeilijke week. Ik werd heen en weer geslingerd tussen stoppen of doorgaan. Waarom moeten we lijnen? Doen we dit voor onszelf of voor de buitenwereld?

Toen ik begon met lijnen was het mijn gewicht dat mij deed besluiten om er iets aan te gaan doen; ik was geschrokken toen ik op de weegschaal ging staan. Maar dat was niet het enige, ik wilde er ook goed uitzien. En op een of andere manier had ik het idee dat als je maar slank bent je er ook beter uitziet. Eigenlijk maakte ik de denkfout die vele anderen ook maken: 'hoe slanker hoe mooier'.

Lees ook: Inge's blog: 'Bloemkoolrijst, pompoen spaghetti of bietentortilla’s? Wie zegt dat lijnen niet gezond is!'

Van de week ging ik met vriendin Debby lunchen bij mij favoriete restaurant SLA. Debby is klein van stuk, maar in mijn ogen superslank. Toen ik het onderwerp naar voren bracht van ‘slank zijn is mooi’, begon zij heel hard te lachen. Zoals ik worstel met mijn gewicht, worstelt zij met haar lengte. Zij vindt zichzelf niet mooi, ze is te klein.

En natuurlijk kan zij dat compenseren door hele hoge pijlers te dragen, maar dat is het ook niet. Zij komt altijd 'tien centimeter tekort', zoals zij het noemt. En het lopen op hoge hakken gaat nog wel, maar niet meer zoals vroeger. Naarmate ze ouder wordt, merkt ze toch dat een hele dag op hakken steeds moeilijker wordt. Uit haar tas haalt ze een mapje met opgevouwen ballerina’s: “Mijn redders in nood. Ik weet nu al dat ik niet eindig op hoge hakken achter de rollator”, zegt ze lachend.

Maar eigenlijk is dit dus gek. De meeste van mijn vriendinnen die ik spreek zijn niet echt tevreden met hun uiterlijk. De een te dik, de ander te klein, de derde te mager (ja, het bestaat echt) en vriendin X vindt zichzelf weer te lang. Is dit nu echt een vrouwending? Of hebben mannen dit ook? Samen met Debby praat ik hier verder over.

Is het niet zo dat de buitenwereld in grote mate bepaalt hoe jij je voelt, hoe je eruitziet en wat je doet? Ik volg een beetje de gebeurtenissen rondom #metoo. Allereerst omdat ik schrik van de hoeveelheid mensen die hierbij betrokken blijken te zijn, en in de tweede plaats vanwege de uiteenlopende reacties die er zijn. Het gaat van 'terecht' tot 'onterecht'.

Veel kwesties zijn - naar mijn mening - ontstaan als gevolg van de omgevingsdruk om te voldoen aan een verwachtingspatroon. Dat kan stimulerend werken, maar het drijft je ook naar de grenzen. Dan wordt het kiezen tussen #metoo of #menot.

Debby en ik zijn het hierover eens. Dit is echt een probleem voor zowel mannen als vrouwen: het verwachtingspatroon van je omgeving en de beïnvloeding hiervan op je handelen. In mijn directe omgeving verwacht er een groep dat ik die vijftien kilo ga afvallen en weer een andere groep uit mijn omgeving verwacht dat er een moment komt dat ik zeg: ”Sorry folks, het is niet gelukt”.

Welke groep ga ik teleurstellen? We gaan het zien. Voor deze week is het groep twee… Ik ben weer acht ons afgevallen, dus ik ga vrolijk door!

Debby en ik nemen afscheid, maar spreken wel af dat als een van ons het ‘moeilijk’ heeft met het verwezenlijken van verwachtingspatronen we elkaar even appen. Gedeelde smart is halve smart, toch!