Sylvia legt nog één keer uit wat 'victim blaming' is (en waarom je het niet moet doen)

Slachtoffers krijgen vaak te maken met opmerkingen vanuit hun omgeving die hen het gevoel geven dat de gebeurtenis hun eigen schuld was. Lees deze column van Sylvia en je weet waarom je soms beter gewoon even je mond kunt houden.

Het is nog helemaal niet zo lang geleden dat Fred van Leer, en daarvoor Patricia Paay, vol in de schijnwerpers stond door een seksvideo. 

(c) Brunopress

De hoeveelheid mensen die toen reageerden met uitspraken als ‘wees dan ook niet zo dom om een video te maken’, de manier waarop al die opmerkingen kwamen, en het belachelijk maken van Fred, maakte me onpasselijk. Het totale gebrek aan empathie vind ik niet te bevatten.

Slachtoffers krijgen de volle laag

Geschiedenis leert ons genoegzaam dat Nederlanders niet echt slimme of snelle leerlingen zijn, en fast forward naar januari 2022, wordt dat weer bevestigd, dit keer met jonge vrouwen die al hun moed bij elkaar hebben geraapt om naar voren te stappen en eindelijk durven te zeggen: ‘Ook mij is geweld aangedaan’.

‘Hoe kun je zoiets dénken? En het dan ook nog tíkken!’

Dat het stinkende riool Twitter dan zijn luiken wijd open zet, verbaast me niet eens meer, maar ook op Facebook zie ik reacties waarvan ik alleen maar kan zeggen: ‘Hoe kun je zoiets dénken? En het dan ook nog tíkken!’

Vrouwen (!) die over Nienke Wijnhoven zeggen ‘Hou je tieten dan ook in je jasje!’. Om vervolgens van andere vrouwen bijval te krijgen. Het maakt in één keer duidelijk waar het elke keer zo gruwelijk misgaat in onze maatschappij. Ik plaatste deze visual onder hun commentaar:

De reactie was dat Nienke het zichzelf onmogelijk maakt want ze had zich niet passend gekleed.

Slachtoffers die online worden weggezet als dom, uitdagend, sl*t en ander ‘moois’. ‘Het is gewoon aandachtvragerij, het komt van twee kanten, ze willen te graag dus ze werken er zelf aan mee’. O ja, en laten we deze dooddoener niet vergeten: ‘Dan mep je hem toch van je af!’, want die komt uiteraard ook met grote regelmaat voorbij.  Aan al die dames en heren:

"Rules for dating my daughter: … Her body, her rules." RT if you, too, have a feminist father. (h/t @buzzfeed) pic.twitter.com/yTnmp2GIpw

— Everyday Feminism (@EvrydayFeminism) June 22, 2014

Beginnen bij het begin

We moeten dit aanpakken bij de basis. Lessen weerbaarheid op school, want dit soort mannen zijn roofdieren. Net als lover boys: ze pikken de ietwat naïeve, niet de meest mondige, meisjes er feilloos uit. Het begint met een opmerking om te kijken hoe er wordt gereageerd, en ze weten exact met wie en hoe ze dan steeds een stap verder kunnen gaan.

Daarnaast natuurlijk ook onderwijs over wat grensoverschrijdend gedrag nu precies is. En laat ik daar duidelijk over zeggen dat voor mij niet alles #MeToo  is. Maar opmerkingen met een seksuele lading zijn per definitie een no-go. En het is belangrijk om te weten dat ze gemaakt worden omdat het helpt bij het aantonen van een patroon in de cultuur binnen een organisatie. Dus ook al is Kirsten Berkx niet betast, en is er ‘slechts’ gezegd dat ze een geil broekje draagt, het is domweg not done!

Denk je anders het volgende even in

Jouw dochter volgt een opleiding tot fotograaf, en loopt daarom stage bij een beroemde fotograaf. Dat vindt ze natuurlijk geweldig, ze leert er veel, mag mee naar shoots. En dan komt ze thuis en zegt:  ‘Hé mam, hij zei dat ik een geil broekje aan heb...’. 

Ik mag toch hopen dat dan alle alarmbellen afgaan, je actie onderneemt en je dochter daar nooit meer komt. Om maar even duidelijk te maken dat dit niet alleen speelt in de muziekwereld waar jonge mensen heel veel over hebben voor een succesvolle zangcarrière, iets wat maar voor heel weinigen is weggelegd.

‘Maar waarom wachten ze zo lang?’

Om die vraag te beantwoorden hoef je enkel de (digitale) kranten maar open te slaan. Elke dag kun je lezen over jarenlang misbruik. In alle lagen van de bevolking. Daarbij kun je je ook amper voorstellen dat niemand iets heeft opgemerkt. Dat snap ik, ik denk dat óók.

En tegelijkertijd begrijp ik dat die moeders soms in zulke penibele omstandigheden verkeren dat ze ervoor kiezen het niet te zien. Hoe vreselijk en hartverscheurend dat ook is. En het komt zelfs voor dat áls zo’n meisje dan eindelijk iets durft te zeggen, dat notabene moederlief degene is die zegt: ‘Je moet hem ook niet uitdagen met die korte rokjes van je! ’.



En de schade die dáár wordt aangericht herstellen? Dat is een lange weg. Want uitgerekend thuis, je eerste basis, daar waar het veilig moet zijn, krijgen sommigen dus al te horen dat het hun schuld is. Stap dan nog maar ‘ns naar voren als er een Jeroen Rietbergen aan je zit. Ik geef het je te doen.