Sylvia: 'Haal het land van het slot voordat het helemaal kapot gaat!'

Sylvia is voor versoepelingen: 'De belangrijkste patiënt is niet meer het ziekenhuis, de meest urgente patiënt is nu Nederland.'

Gisteren moest ik een pakje afgeven bij een PostNL-punt. Bij ons in het dorp bevindt dat zich in een Primera-winkel. Je weet wel, zo’n gezellige locatie met behalve dat servicepunt, ook de nieuwste boeken, fijne kaarten, een leuk assortiment cadeautjes en onweerstaanbaar lekkere chocoladepindarotsjes.Plus natuurlijk ook de bekende ‘kantoorbenodigdheden’. O ja, en een pinautomaat.

Ik mocht er alleen maar naar binnen omdat mijn smartwatch er de brui aan heeft gegeven en die ter reparatie opgestuurd moest worden. Via een PostNL-punt. Terwijl ik binnen was, keek ik even om me heen. Achter mij, letterlijk binnen handbereik, lag nog een aantal 2022-agenda’s. Ik wil er daar graag nog eentje van hebben, maar de bedrijfsleidster mag helemaal niks-noppes-nada verkopen.

Overijverige BOA’s

Sterker nog, toen ik vroeg of ze er iets aan had als ik dan contant betaalde, vertelde ze me over de ‘laatste waarschuwing’ die ze al heeft mogen ontvangen. Ten tijde van de feestdagen was er bijna continu een BOA in de winkelstraat. Als nu blijkt dat ze ook maar iets heeft verkocht, krijgt ze een boete van maar liefst 8000 euro (!)

Waar diezelfde BOA’s zijn wanneer je tig keer belt over auto’s die in de straat chronisch fout geparkeerd staan, blijft een groot vraagteken, maar dat geheel terzijde.

Geld betalen in plaats van geld verdienen

Toen ik vroeg waarom ze nu dan toch open was, kreeg ik een wrange glimlach: ‘Voor de mensen’.

Het doet mijn hart elke keer pijn als ik de struggles van diverse ondernemers zie. Deze vrouw ook: Het kost haar letterlijk geld om service te blijven verlenen. Want ze moet het licht aandoen, de verwarming moet aan, ze gebruikt elektriciteit en dan moet ze waarschijnlijk ook nog regelmatig mailen/bellen met diezelfde PostNL. Ze is gewoon de hele dag geopend. En krijgt daar peanuts voor. Nog niet eens genoeg voor gas en stroom.

‘Onze prioriteit ligt bij de zorg’

Ál die tijd ging het over de (over)belasting van de zorg: ‘We moeten coute que coute voorkomen dat we code zwart krijgen’. ‘Het allerbelangrijkste is dat de zorg niet omvalt’.

Call me stupid, maar volgens mij is het toch echt zo dat terwijl het aantal besmettingen per dag naar meer duizelingwekkende hoogten stijgt, de IC-bedden steeds ‘leger’ raken, én dat er meer mensen zónder dan mét covid in diezelfde IC-bedden liggen.

En wat zegt onze kersverse minister Kuipers gisteren bij Beau?

‘We moeten er ook rekening mee houden dat als er zo ontzettend veel mensen besmet raken, ziek zijn, dat dat de hele maatschappij ontwricht. Dan zijn er geen mensen meer voor het OV, voor de bouw’.

Het enige wat ik daarop kan zeggen is: ‘Ja? En?!’

Dan is het maar zo dat er minder treinen en bussen rijden. En dan is het maar zo dat de vakken bij de supermarkt wat leger zijn. En dat ik langer moet wachten bij de apotheek.

Wacht echt, dat is een lachertje vergeleken bij wat er nu gebeurt...

Kap eens met het egoïsme

En wat me ook steeds meer irriteert, is dat iedereen alleen maar in z’n eigen straatje praat: ‘wij als winkelier’, ‘wij als rijschoolhouder’, ‘wij als sportschool’...

Newsflash: het is voor iedereen ruk en niet meer vol te houden. Ongeacht je branche, ongeacht je leeftijd, ongeacht je leefomstandigheden.

Ons complete kleine kikkerlandje gaat namelijk gewoon stuk op deze manier. Niet alleen maar één of twee branches. We zitten hier met ons allen in.

Van sneltest naar vaccinatie naar booster én sneltest

We zijn twee jaar onderweg, en ‘life as we knew it’, lijkt verder weg dan ooit. Ik heb me zonder enige moeite laten vaccineren én boosteren.

Manlief en ik, wij houden ons aan de regels, maar we gaan door met ons leven. Want het is precies zoals onze regering, al dan niet demissionair, heeft gezegd: Covid gaat niet meer weg, we moeten ermee leren leven.

En dat ‘ermee leren leven’, beste dames en heren in Den Haag, dat doe je door ook daadwerkelijk te leven. Niet door een land op slot te gooien. Want anders is er straks helemaal geen Primera meer in ons dorp, of een bakker of groenteboer. Dan is iedereen failliet, en/of depressief.