Sylvia blogt: "Waarom ik een levenstestament heb…"

‘De dood’. Om allerlei redenen ben ik er veel mee bezig. Mensen waar ik van hou, zijn ernstig ziek, ondergaan operaties, maar zijn hopelijk nog een paar jaar hier. Anderen gaan dood. Tot nu toe gelukkig niet degenen die het dichtst bij me staan.

Een heel lieve vriendin van mij is met recht een levensgenieter. Ze is een jaar of wat ouder dan ik en leeft elke dag alsof het een feestje is, terwijl haar leven dat echt niet altijd geweest is. Maar dat weerhoudt haar er niet van om elke dag slingers op te hangen. Als zij ziek zou worden, zal ze knokken en alles doen om beter te worden.

Zó wil ik het

Mijn Lief, die aller- allerliefste van mij, heeft het er eigenlijk liever niet over terwijl ik er juist veel over praat. Mijn ‘uitvaartwensen’ staan al jaren op papier.

Dat gaat over dingen als een houten kist, soort bloemen (afhankelijk van het seizoen worden dat zonnebloemen of pioenen of orchideeën ?) muziek, volgauto’s én, het belangrijkste: géén koffietafel maar wijn, champagne, pizza en sushi op een plek waar Lief en ik het fijn hadden samen.

Haal herinneringen op, maar doe dat niet alleen met tranen en mistroostigheid. Lach ook; om de leuke dingen, de grappige momenten, en de mooie dingen. Ik ben één keer op zo’n uitvaart geweest. Gelachen en gehuild, en pas ’s avonds laat naar huis. Vanaf dat moment wist ik: Zó wil ik het.

Met als kanttekening: ‘Tenzij mijn Lief het anders wilt’. Want ik ben er niet meer, dus bot gezegd maakt het voor mij precies nul verschil.

Minder makkelijk

Dit zijn de praktische en eenvoudige dingen. De minder makkelijke dingen gaan over euthanasie en reanimatie, en de periode die aan dat hele doodgaan voorafgaat. Vorige week waren we bij de notaris om een paar dingen te bespreken en toen kwam ook het levenstestament ter sprake.

Zelf was ik al eens eerder naar een bijeenkomst daarover geweest dus ik weet al wat ik wil. Ik heb ook niet voor niks een donorcodicil waarin staat dat ze alles mogen gebruiken. Kleine kanttekening voor de artsen: Ik ben natuurlijk wel een beetje gek en bezeerd dus m’n hersenen en hart kun je denk ik maar beter laten zitten… Dat wil ik een ander niet aandoen.

Maar, zonder gekheid: Ik wil zo lang en zo goed mogelijk zelf zeggenschap hebben over wat er met mij en mijn spullen gebeurt. Voor mij is dus vastgelegd dat ik aanspraak wil kunnen maken op euthanasie, én, stel, ik kom terecht in een ernstig verkeersongeluk, dan wil ik niét gereanimeerd worden. Ik wil niet door als kasplant, ik wil niet in een rolstoel.

En daarmee zeg ik niet dat alle mensen die daar wel voor kiezen, het in mijn ogen niet goed doen. Sterker nog, ik heb bewondering voor ze. Voor hun levenswil, hun optimisme. Want dat zijn twee dingen die ik domweg niet in die mate heb. Ik ‘hang’ gewoon niet zo aan het leven.

En het gevoel hebben, terecht of niet, dat ik anderen tot last ben, is het allerlaatste wat ik wil. Jarenlang in een ziekenhuis, of een verpleeghuis, ik pas ervoor.

Ik ben blij dat het geregeld is

En nu ligt dat vast. Mijn Lief zit er anders in. Hij vertrouwt meer op de wetenschap, op vooruitgang, en denkt dat er nog van alles mogelijk is…Het belangrijkste? We accepteren én respecteren elkaars mening en gevoel. Want dit zijn heel persoonlijke beslissingen die niemand voor een ander mag nemen. En juist daarvoor is dus dat levenstestament.

Je stelt daar een bewindvoerder aan die beslist over je geld in de ruimste zin van het woord, maar óók over je medische behandeling. Ik ben blij dat het geregeld is met een notariële akte. Lief en ik weten van elkaar wat we wel niet willen.

Lieve mensen, regel je zaken. Je kunt alles voor je uitschuiven, maar je kunt het ook maar gewoon goed geregeld hebben. Daarmee zorg je namelijk niet alleen voor jezelf, maar ook voor de mensen waar je van houdt. En dat is misschien nog wel belangrijker…