Sylvia blogt: "Waarom de donorwet een goed idee is…" 

Afgelopen week was Pia Dijkstra weer volop in het nieuws met 'haar' Donorwet. Er is veel ophef, met name door de, laten we eerlijk zijn, ernstig misplaatste opmerking 'Garantie geef je op stofzuigers'. Dat was ongepast, ongevoelig, en meer dan 'en beetje dom'. 

Maar, laten we alle ruis even weghalen en teruggaan naar de basisvraag: Als jij of iemand van wie je heel veel houdt, ernstig ziek is en alleen kans heeft op overleven met een orgaan, wil jij dan dat er een orgaan beschikbaar is? Want dát is de kern. 

Ophef

Zelf begrijp ik alle ophef niet. Als je organen bruikbaar zijn, dan stel je ze gewoon beschikbaar opdat iemand anders nog een kans heeft op een leven. Wat moet ik ermee? Ik ben dood. Ik ben er niet meer. Ik heb ze niet meer nodig. Echt niet. 

De steeds terugkerende vraag van de 1e kamerleden: 'Maar wat als iemand twijfelde en er dus niets is ingevuld?'

Hier is wat ik dan zeg: Hoe kun je dit soort dingen bij een ander neerleggen, puur en alleen omdat jij te beroerd bent om je hier een mening over te vormen? Ik vind dat serieus egoïstisch en oppervlakkig.

Denk na

Je denkt toch ook na over de samenlevingsvorm die je met je partner aangaat? Ga je samenwonen met of zonder samenlevingscontract? Trouw je op huwelijkse voorwaarden of in gemeenschap van goederen? Als je kinderen hebt: wie worden hun peetouders? Waar gaan ze heen als jou / jullie het allerergste overkomt? Toegegeven, het zijn niet de meest opbeurende onderwerpen, maar je moet het wél regelen. En dat is hier niet anders mee. 

Je kunt dat heel simpel doen: Door er nú, van tevoren, over na te denken. Door er met je parter / ouders / familie / vrienden over te praten. Plan er voor mijn part een speciale avond voor. Bestel pizza, open een fles goede wijn en práát. Over je idealen, over je angsten, over je overtuigingen, en kom tot een besluit. 

En daarna ga je even drie minuten naar deze site en vul je je keuze in.

Normaal begraven?

Klaar. Bovendien voorkom je hiermee dat je je nabestaanden opzadelt met een, in sommige gevallen, gruwelijk dilemma, voorkom je onnodige ruzies tussen bijvoorbeeld je partner (die zeker is dat jij donor wil zijn) en je ouders (die dat om religieuze redenen niet willen). Ik noem maar een dwarsstraat. Dat wíl je toch niet?

Wat ik in mijn omgeving heb gehoord: 'Maar kan ik mijn partner dan nog wel normaal begraven?'

Ja, dat kan. Bij een donoroperatie hebben ze veel aandacht voor het uiterlijk van de overledene. De chirurg neemt niets weg op plekken die zichtbaar zijn bij het opbaren. Bovendien wordt alles netjes dichtgemaakt. De persoon die is overleden, kan dus ook gewoon worden opgebaard en begraven of gecremeerd. 

En als het om religie gaat: noem mij één stroming waar naastenliefde niet belangrijk is. Dus wat houdt je dan tegen? 

Emotie

Natúúrlijk is het ontzettend heftig als het gaat om jouw man/vrouw, of je kind. Dan wordt het nóg erger. Maar zoals Lief en ik altijd zeggen: Regel het juist wanneer je samen gelukkig bent en het beste voor hebt met elkaar, met elkaar praat over alles wat je bezighoudt. Zodat je je, op het moment dat je voor de moeilijkste dagen in je leven staat, niet ook nog eens bezig moet houden met de vraag 'Wat wilde hij/zij eigenlijk?'. 

Dan is het toch alleen maar heel erg fijn dat je weet dat je handelt volgens de wensen van de persoon waar je afscheid van moet nemen? Mijn Lief weet dat ik wil dat zoveel mogelijk van mijn organen én weefsel wordt gebruikt. Ik ben er heel nuchter in: Waarom zou ik het laten verbranden als ik er misschien wel drie mensen mee kan helpen? Denk hier eens logisch over na…

En daar zit’m waarschijnlijk net de crux. Dit is voor heel veel mensen puur emotie. Ratio komt er niet echt aan te pas. Maar tegen die mensen zou ik willen zeggen: 'Hoe móói is het als je weet dat dankzij jou een man of een vrouw weer kan lachen en wandelen? Dat iemand dankzij jou nog jaren samen kan zijn met zijn of haar kinderen?'

Doneren

En dan komen nu natuurlijk alle mensen die denken dat artsen je eerder dood laten gaan, opdat ze jouw organen voor een lekker bedrag kunnen verkopen. Aan jullie wil ik vragen: Hoe kóm je daarop? Heb je al eens met een arts gesproken die gespecialiseerd is in het hele traject rondom orgaandonatie? Waarschijnlijk niet. Lees daarom eens dit artikel. Natuurlijk ook heel nuttig voor alle andere mensen die nadenken over wat zij willen. 

Weet je, ik kan hier pagina’s vol over schrijven, maar ik zou alleen maar in herhaling vervallen. Denk erover na mensen, vorm een mening en régel het. Voor jezelf, voor de mensen die van je houden, maar voorál voor de mensen die dankzij jouw gift nog een kans krijgen om langer samen te zijn met de mensen waar zij van houden. Wat een mooi afscheidscadeau is dát…

En als je dan tóch nog steeds twijfelt, stel jezelf dan die éne vraag: Als ik ernstig ziek ben en een orgaan nodig heb, zou ik dat dan willen en aannemen? 

Is je antwoord 'nee' dan moet je helemaal zelf weten of je donor wordt. Maar, is je antwoord 'ja' dan moet je zelf ook donor zijn.