Sylvia blogt: "Oké, ik heb dus ‘cottage knieën’. En nu?"

Afgelopen week is er in Engeland een nieuw prinsje geboren. Louis Arthur Charles is het 3e kind van William en Catherine en daarmee 5e in de lijn van troonopvolging. Dat is op zich al een bijzondere gebeurtenis natuurlijk, maar wat het pas echt miraculeus maakt, is dat Catherine een paar uur na de geboorte al op de stoep van het ziekenhuis staat om daar haar jongste spruit aan de wereld te laten zien.

En met ‘wereld’ bedoel ik ook echt ‘wereld’: Letterlijk honderden mensen stonden haar op te wachten. De deur ging open en camera’s begonnen te draaien, foto’s werden met duizenden tegelijk gemaakt. Ga er maar aan staan, terwijl je een uurtje of zeven geleden nog lag te puffen. En het is de manier waaróp ze dit nu al voor de derde keer doet, waar mijn mond van open valt.

Kate is een pláátje

Want ze is een pláátje. Dansende lokken, glanzende lippen, een stralende lach, én…hakken. Jawel, mensen, hakken. En ja, daar zit een klein leger aan stylisten en kappers achter, maar dan nóg… Ik kijk er vol bewondering, én vertedering naar. Zie een stralende moeder, verliefd op haar jongste spruit.

Maar waar ‘men’ het in de media vooral over had, waren haar knieën. Dat die er zo mooi uitzagen en niet alsof ze van ‘cottage cheese’ waren gemaakt. Persoonlijk heb ik nooit geweten dat ‘cottage cheese knieën’ voorbehouden waren aan zwangere vrouwen.

Heel eerlijk? Ik wilde dat het zo was. Maar helaas blijkt dit een aperte leugen. Het levende bewijs daarvoor ben ik zelf. Ik heb namelijk van die freaking lelijke knieën. En dat zonder ooit ook maar één baby uitgepoept te hebben.

Dikke knieën

Ongeacht mijn gewicht, of dat nu 60 of 68 is, heb ik lelijke dikke knieën. En voor je nu heel sociaal-wenselijk begint te roepen dat dat heus heel erg meevalt en dat ik prima knieën heb… Afgelopen week vroeg iemand me of ik nou nog steeds met mijn brace liep. Het skiongeluk was immers al een week of zes geleden. Nou, nee dus. Dit is gewoon mijn knie. Kijk maar even naar de rechter, die is precies zo.

Weet je wat ik ook heb? Putten in mijn benen. Niet alleen wanneer ik zit, ook wanneer ik sta. Ergo: geen leuke sexy shorts of rokjes voor mij. Nou ja, met panty kan een rokje nog wel maar die korte shorts laat ik aan me voorbijgaan.

Zelfliefde

Maar zal ik je het gekste eens vertellen? Sinds ik een week of twee geleden dit filmpje deelde op mijn persoonlijke profiel én fanpage, is er iets veranderd. Ik weet niet precies wanneer en hoe die shift heeft plaatsgevonden, maar het is gebeurd.

Een stuk zelfacceptatie. Misschien zelfs wel zelfliefde…

En het gevolg daarvan is dat ik in Rome, waar ik nu ben, een jurkje aan heb dat een stuk knie laat zien. Dat ik een leuke zwarte jeans met coating draag zónder diep ongelukkig te worden van mijn spiegelbeeld.

Dat voelt ernstig lekker

En dan komt het meest onverwachte én allermooiste: Dat iedereen maar steeds zegt dat ik er zo goed uitzie. Gelukkig en stralend.

Ik heb geen modellenlijf. Nooit gehad, en op m’n 45e vermoed ik niet dat ik het nog ga krijgen. Maar ik mag er evengoed zijn. Ook met die eeuwige zes, oké, zeven, kilo te veel. Waarschijnlijk waag ik binnenkort ook wel weer een poging om die eraf te krijgen, maar het is niet meer zo dominante doorn in mijn oog als vroeger. En laat me je iets vertellen: Dat voelt ernstig lekker!

Dus, vanuit Rome, met een glas vino in mijn hand, wens ik jou ook een heerlijk weekend! En hou van jezelf…de wereld wordt er mooier door.