Sylvia blogt: "Mensen, ik vínd dit spannend!"

Ik gebruik allerlei bijvoeglijke naamwoorden voor mezelf, en een woord dat er niét bij zit, is ‘mooi’.

Nu is dat soort woorden natuurlijk ernstig relatief, ‘mooi’ is een heel rekbaar begrip. Zelf associeer ik het met mensen die ik prettig vind om naar te kijken, oftewel: hoe ik eruit zou willen zien. En dan denk ik aan een Penélope Cruz, een Merle Dandridge en een Sarah Rafferty.

Fotogeniek, ik ben het domweg niet

Fotogeniek is ook zo’n woord. Ik ben het domweg niet. Daar word ik ook nog ‘ns heel regelmatig aan herinnerd wanneer ik met mijn favoriete echtgenoot op de foto ga. Die is het namelijk wél, en dat maakt het nog erger, want ik wil dus dat er 50 foto’s gemaakt worden in de (meestal ijdele) hoop dat er iets bruikbaars tussen zit.

Vervolgens zie ik 49 keer een goeie kop (hij), en 50 keer een onderkin/grote neus/ eivormig hoofd/ vlashaar/ te kleine ogen/ongelijke wenkbrauwen/ontbrekende facings op mijn bovengebit.

Mensen die een portret van zichzelf laten maken, vind ik derhalve een soort van exotische vogels. Elke keer naar je eigen hoofd kijken, waaróm? Tenzij je een narcist bent natuurlijk. Alhoewel vast irritant voor je omgeving, lijkt dat me dat bij tijd en wijle trouwens best lekker… Gewoon een dagje denken dat je perfect bent, alles (beter) weet, en superaantrekkelijk ook nog.

Lieve reacties

Na mijn blog over mijn terugval, kreeg ik van heel veel mensen, ontzettend lieve en fijne reacties. Vaak stonden er woorden in als “lief, warm, open, kwetsbaar, dapper, humor, én, ook: ‘mooi mens’ “. Het zegt alles over mij dat ik daarbij in mijn achterhoofd toch elke keer een stemmetje hoor dat zegt “Jaja, het zal allemaal wel’.

Één van de mensen die me een privé-bericht stuurde, was Mylene Cremers, een kunstenares. Ik kende haar alleen van social media, waar ik haar volg, omdat ik veel van de dingen die ze maakt, mooi vind. Ze maakt schilderijen. Vaak van mensen en dieren, soms wat abstracter.

Dat doen natuurlijk wel meer mensen. Wat haar anders maakt, en wat ik zo bijzonder vind, is dat ze volledig autodidact is, én een serieuze visuele beperking heeft door een ski-ongeval jaren geleden. Maar toen ze me vroeg om samen een ‘artventure’ aan te gaan, was een portret van mij nu niet direct het eerste wat er in me opkwam.

En tóch lieve mensen, is dat precies wat er gaat komen…

Artventure

Toen we elkaar deze week voor het eerst ‘live’ ontmoetten, was er direct een klik en voor we het wisten, waren we 2,5 uur verder. Als zij naar mij kijkt, ziet ze blijkbaar heel andere dingen dan ik in de spiegel zie…

Zij ziet zachte dingen, mooie dingen en ook al vind ik dat écht heel raar om te horen, ik wil het wel graag geloven. Ik wíl geloven wat mijn Lief en vriendinnen zeggen: Dat ik er mag zijn, dat ik prima en leuk ben zoals ik ben.

En met Mylene ga ik nu dus dit avontuur aan. Dit ‘Artventure’ zoals zij het heel toepasselijk noemt. Komende weken gaat ze aan de slag, dus hopelijk kan ik jullie over een poosje het resultaat laten zien!

Ik vind het hartstikke eng, en ik ben nu al nerveus voor het resultaat. Iets met het ‘Tjitske Reidinga-effect’. Een geweldige vrouw met een heerlijk gevoel voor humor, en ik vergeet nooit meer hoe zij schrok van haar eigen portret: Let vooral op haar reactie bij nr. 2 (0:50)

Voor mij wordt dit een heel spannende persoonlijke ontdekkingsreis, maar zo leuk om dit met iemand samen te doen!

Benieuwd naar wat Mylene zoal maakt? Kijk dan maar eens in haar, openbare, Facebook-album