Sylvia blogt: "Lieve Netflix, ik kan niet mét en niet zonder je..."

Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ik kan heel prima mét Netflix. Zónder Netflix daarentegen, betekent een serieuze afkickkuur met alle bijbehorende niet-zo-fijne-randverschijnselen.

De reden dat ik zeg dat ik niet ‘met’ kan, is dat ik zo slecht maat kan houden met ‘m. Het is net zoals ‘één glas wijn’, dat is ook net niks. En zo werkt het met Netflix ook. Één aflevering van Homeland werkt niet, het moeten er minimaal drie zijn.

Bingewatchen

Ik durf gerust over mezelf te zeggen dat ik een waanzinnig goeie bingewatcher ben. Gewoon van ’s ochtends 9 tot ’s avonds 11. Ik kan dat. Alleen: ik moet ook nog wat andere dingen doen, en die gebeuren nu eenmaal niet vanzelf. En dan ben ik al een mega-luxe-poes met een geweldige hulp dus ik hoef de boel alleen maar een ‘beetje bij te houden’, en als ik geen zin heb om te koken, en Lief ook niet, gaan we een hapje eten.

Maar ja, die andere saaie dingen moeten nu eenmaal ook. Je weet wel: aankleden en tandenpoetsen enzo, en boodschappen doen.

In het verlengde daarvan snap ik ook nooit zo goed wat mensen bedoelen wanneer ze zeggen dat ze nooit televisie kijken… Want natuurlijk kan ik Netflixen op m’n p.c. en tablet, maar het leukst is natuurlijk op een mooi groot scherm.

Bedoelen ze dan niet gewoon dat ze geen ‘lineaire t.v. meer kijken’? Want dat snap ik dan weer heel goed. Los van het feit dat ik een aan nieuws verslaafde wederhelft heb, én we samen NCIS kijken, ben ik ook geen t.v.-fan. Tenzij het goeie series zijn, maar ja, die staan natuurlijk ook op Netflix en daar kan ik in drie dagen een heel seizoen kijken, zónder de doorn in ons aller oog: reclameblokken….

Nét niet

Wat dan wel weer jammer is, is dat ik ook bij Netflix wat picky aan het worden ben. Dat is net als bij daten via een website of app: Als er ook maar iéts niet goed is: néxt please!

Je weet wel, een date met witte sokken, dat ís het gewoon niet. Of, zoals mij ooit overkwam, eentje die loog over zijn lengte en daar kwam ik pas achter toen ik ‘m live zag. Maar ja, dan heb je al moeite gedaan dus probeer je toch een beetje leuk die date door te komen, ook al wéét je diep van binnen allang dat het ‘m niet gaat worden.

Dat had ik laatst dus ook bij de Spaanse serie ‘Las chicas del cable’. Kwam met razende recensies voorbij, maar na twee afleveringen ben ik toch afgehaakt.

Verder kijk ik veel liever series dan films. Dan heb ik namelijk meer te kijken, en van die serie moeten er dan ook al minimaal twee seizoenen zijn. Overigens sta ik hier niet alleen in, vriendin Y. heeft precies hetzelfde.

Must see series

Alhoewel ik voor de ‘twee-seizoenen-regel’ ook weleens uitzonderingen heb gemaakt zoals daar zijn Bloodline en Greenleaf. En: dat bleek terecht. Mocht je ze nog niet gezien hebben: Gauw kijken! Bovendien zijn er van allebei inmiddels al twee seizoenen, én is seizoen drie bij beiden ‘in de maak’.

In een andere blog heb ik al eens veel voorkomende populaire series geroepen, dus hier een aantal andere. Ze zijn niet ‘feel good’ maar persoonlijk vind ik ze wel uitzonderlijk goed geslaagd. Gaan we:

The good fight: Eindelijk eens een geslaagde ‘spin off’, en wel van één van mijn meest geliefde series ‘The good wife’. Voor de insiders: Mét Diane Lockheart. Maar je kunt dit ook prima kijken zonder de 7 seizoenen van The good wife als voorproefje.

Sinner: Nog zo’n uitzondering want maar één seizoen, maar: kijken! Bovendien is seizoen twee in de maak. Een lieve vrouw is met haar gezin op het strand en compleet out of the blue staat ze op en steekt iemand dood. Waarom?!

Seven seconds: Een Afro Amerikaanse jongen, 15 jaar pas, wordt doodgereden door een witte agent en dit wordt in de doofpot gestopt… Absolute ‘must see’.

Top of the Lake: Ik heb seizoen twee nu bijna uit. Het is geen ‘makkelijk wegkijken’. De hoofdpersoon, Robin, heeft rafelrandjes net als de andere karakters. Niemand wordt mooier gemaakt, lijven zien eruit zoals lijven eruitzien, er gebeuren akelige dingen, en heftige jeugdervaringen werken lang na.

The affair: Deze serie grijpt je en laat je niet meer los. Extra apart: je kijkt steeds vanuit een ander personage, waardoor het moeilijker is om te bepalen wat nu werkelijk waar is. En dan heb ik het, hoe verrassend, over de affaire die speelt, maar óók over een misdaad.

Gypsy: Over hoe een gewone vrouw, psychologe, getrouwd, moeder, verzeild raakt in een tweede, geheim, leven.

Voor je nu denkt dat Netflix alleen maar series te bieden heeft, dat is niet zo. Je vindt er ook de meest geweldige documentaires. Van Planet Earth (met adembenemende beelden) tot Auschwitz tot ‘What the Health’ (schokkend) en ‘Global Waste’ (over voedselverspilling).

Ik heb deze blog uiteraard bewust nu gepland, want de komende drie, misschien wel vier, dagen heb je heerlijk vrij. Met een lang Paasweekend voor de boeg is dít je kans! Zeg al die akelige verplichtingen af, bespaar jezelf de horror van een bezoek aan één of andere triestige woonboulevard en blijf lekker thuis.

Nestel jezelf met een glas thee/ wijn en wat lekkers op de bank, al dan niet met gezelschap ( <- brengt ook nadelen met zich mee hè, want dan moet je een serie allebei leuk vinden, ik zeg het maar even) en dompel je onder in een romantische / spannende / onbehaaglijk makende / humorvolle serie!

You can thank me later ;)

Ps: onderschat ook niet de educatieve waarde van Netflix! Dankzij Netflix weet ik hoe ik de perfecte moord moet plegen, ben ik een excellent advocaat én een briljant chirurg in één …

Bovendien weet ik nu dat ik in mijn volgende leven terug wil komen als een kruising tussen Alicia Florrick, Elisabeth (ja, dé) en Grace Greenleaf.