'Sta ik toch zo maar in een top 10 met mijn adoptie-verhaal'

Hoofdredacteur Claudia wordt over 2 maanden en 26 dagen 50, en vindt dit haar beste jaren ooit. Claudia: “Wie had kunnen denken dat ik op mijn bijna 50ste nog eens in een Top Tien zou belanden. Nee, niet in een missverkiezing (ben je mal), of als-een-vrouw-op-leeftijd-die-meedoet-met-Idols, maar met een column.” 

“Over mijn dochter, geadopteerd door mij & mijn man toen ze vijf daagjes oud was. Een van de best gelezen blogs van 2016 op KekMama.nl. Kreeg een juichende mail van Kek hoofdredacteur Sara: “Joehoe, je staat in de top tien, TOP TIEN.”

Herhaal je successen, zei mijn oude bladendokter Rob van Vuure altijd. En daarom ook op dit Nouveau-podium mijn “evergreen”:

“Mama, word ik nu teruggestuurd?”

Ik sta gehaast mijn tas in te pakken voor een etentje met vriendinnen, en opeens hoor ik mijn dochter deze vraag stellen. “Mmmm”, mompel ik nog, “waar heb je het over?”

“Nou”, zegt mijn Fardau (10 jaar), “We hebben vandaag in de klas het Jeugdjournaal gekeken en daar zeiden ze dat adoptie niet goed is.” Wambam, meteen staan mijn zintuigen op scherp. Ik laat mijn tas uit mijn handen vallen en kijk haar indringend aan.

Want ja, ik had zelf het bericht van de Raad van de Jeugdbescherming een dag eerder op de NOS App gelezen. Een bericht dat meteen wrevel bij mij opriep. ‘Nederland moet stoppen met het adopteren van kinderen uit het buitenland. De behoefte van de wensouders mag niet voorop staan. Het is beter als kinderen in het land herkomst opgevangen worden’. Geïiriteerd was ik hierover, alsof elk land de mogelijkheid heeft om überhaupt zelf kinderen op te vangen, en ook: hoezo behoefte wensouder?

Maar ik schoof het bericht een beetje terzijde, vond het typisch weer zo’n 'advies' van een bureaucratische organisatie die het woord LIEFDE en MEDEDOGEN niet in haar spreadsheets verwerkt krijgt.

Maar als mijn dochter hier toch een staartje van mee krijgt en aan zichzelf gaat twijfelen, ja, dan word ik hels. En dan wil ik zo’n mevrouw Jolande Calkoen van de Raad opbellen en vragen waar ze zich op baseert? De Raad is toch een onafhankelijk adviesorgaan? Waarom dan een gekleurd, negatief persbericht uit laten gaan met de strekking: móét stoppen. Met de meeste van de 300 kinderen die elk jaar door Nederland worden opgenomen, gaat het namelijk goed. Ik kan me voorstellen dat in het verre verleden, toen oudere kinderen uit hun omgeving werden weggehaald, dat voor de hechting problematischer was. Maar inmiddels moet je als de eerder genoemde wensouder aan zo’n veel wetten/eisen voldoen, dat het überhaupt al een wonder is als je gematcht wordt.

Lees ook: 11 X waarom deze nerdhobby zoooo 2017 is

Mijn man reageert meteen alert op Fardau’s vraag. “Nee, natuurlijk word je niet teruggestuurd. Je bent Nederlands. Jij bent onze dochter. Je hebt een Nederlands paspoort. Je bent onze dochter. Helemaal officieel onze dochter.”

“O gelukkig”, zegt Fardau. “Dit is toch waar ik woon? Heb het zo enorm naar mijn zin. Hier is alles: mijn vriendinnen, mijn musical-les en ik kan Snoopy (de logeerhond) nooit meer missen.”

Daarmee leek voor haar de kous af en ging ze over op een ander onderwerp. Maar in mezelf vreet het door. Ik ben in de gunstige omstandigheid dat ik Fardau kan geruststellen, dat mijn man er is en dat we allebei juridisch onze weg weten. En dat we ook uit eigen ervaring weten hoe goed adoptie kan uitvallen. Natuurlijk sluiten we de ogen niet voor misstanden, wat die zijn er ook. De Raad verwijst in haar persbericht naar de adoptie-industrie en dat in sommige landen een ‘vraaggestuurde markt’ is ontstaan. Dat niet elke biologische ouder precies weet wat adoptie inhoudt, en hoe schrijnend, niet weet dat haar kind niet meer terugkeert. Zoals te zien was in de Deense documentaire Mercy, Mercy. Gejankt heb ik daarbij. Ja, die gevallen zijn er. Ook al zijn in Nederland de controles zeer zorgvuldig.

Maar ik zou het nog schrijnender vinden dat door incidentele cases adoptie stopgezet zou worden. Of zoals dagblad Trouw het verwoordt: ‘de stekker er uit wordt getrokken’. Dat - excusez de woordspeling -: het kind met het badwater wordt weggegooid.

En terwijl ik dit tik, denk ik aan het NOS-interview met de volwassen vrouw uit Haiti: “Zonder adoptie had ik niet meer geleefd.”

Ik ga mezelf niet verdedigen of goedpraten in dit blog. Wat ik vooral wil, is laten weten dat adoptie iets moois is. Dat het in ons geval draait om liefde, liefde, liefde. Dat elk kind ter wereld het waard is om in de best mogelijke omstandigheden op te groeien. En dat mijn dochter de leukste, knapste, liefste is, met dreadlocks die meedansen als ze blij is.

Snap je het een beetje? Dat ik trots ben op mijn dochter, dit verhaal en mijn Top Tien notering? Heb de smaak te pakken, nu wil ik natuurlijk ook bij de laatste Tien van Idols komen (ja-als-die-vrouw-op-leeftijd-die-ook-nog-zo-nodig-moet ).