Soms sla ik mijn Lief ….

Of schop ik hem. Niet heel vaak hoor, en ook niet heel hard. Maar ik doe het wel.

Want hoé irritant is het om naast iemand te liggen die binnen vijf minuten nadat je de muziek en het licht hebt uitgedaan, nog even fijn hebt gezoend en welterusten hebt gezegd, gewoon al ‘miles away’ in dromenland is terwijl jij om half drie ‘s nachts nog steeds met wijdopen ogen naar het plafond ligt te staren? Of, zoals gisteren in mijn geval, dom naar het lichtje van de plafondairco ligt te kijken. Ik kan je vertellen: héél irritant. Tot op schoppen af irritant.

Naast me hoor ik een heerlijk ontspannen diepe ademhaling. Ik luister ernaar en probeer hetzelfde te doen want ‘ik wil ook slapen!’ Maar helaas pindakaas.

Ik tel van 100 naar 0 en weer terug. Drie keer. Er komt niet eens een gaap. Ademhalingsoefeningen van yoga dan.  Nog steeds niks. Waarom doezel ik bij de savasana altijd lekker weg en gebeurt er nu niets? Ja, ‘tuurlijk, bij yoga heb ik eerst 1,5 uur hard mijn best gedaan en werk ik toe naar die ontspanning maar dat moet ik toch ook zo kunnen?

Mijn boek maar even pakken dan. Dat helpt eigenlijk altijd. Lichtje aan. Naast me hoor ik wat protesterend gemompel. Ha, hij is weer wakker! Met mijn voet schop ik zachtjes om te zien hoe wakker hij al is. Nog niet echt. Ietsje harder schoppen dan maar. 

‘Wat is er?!’ 

‘Slaap je al?’

‘Nee, nu niet meer. Wat is er?’

‘Ik kan niet slapen’

‘Dan moet je je hoofd stilzetten en stoppen met malen en denken’.

‘Maar hoé dan?!’

‘Gewoon. Ga slapen Liefie’

En hij draait zich om en slaapt door. En ik kan dat dus niet uitstaan. Hoezó ‘zet je hoofd stil’? Als ik wist hoe dat moest, had ik het wel gedaan. Ja toch? 

In plaats daarvan is het in mijn hoofd een gekkenhuis van komende-gaande-en-terugkerende gedachten. Ik voer hele gesprekken met mensen die ik waarschijnlijk nooit meer ga zien, maar ooit heb gekend. Ik oefen gesprekken die er nog aan gaan komen. En natúúrlijk gaan die in werkelijkheid heel anders, dus waarom ik dat doe, geen idee. Wat dat betreft ben ik ernstig jaloers op zus K. die wél altijd precies het goede weet te zeggen. Zelf ben ik er zo een die achteraf denkt ‘Dát had ik moeten zeggen, en dát. O, en dít ook!’ Beetje jammer wel. 

Ik denk aan mensen die ik mis. Aan waarom familierelaties soms zo gruwelijk moeilijk zijn. Ik vraag me af of zij ook aan mij denken. Ik denk aan alles wat ik beter kan doen in plaats van nutteloos te liggen.

Ik denk aan alle domme acties die ik heb uitgespookt. De dingen die ik niet heb gedaan maar wel had moeten doen. Met een beetje pech komt een ander deel van mijn brein daar dan nog even doorheen met een oorwurm van Nick & Simon. Kun je het erger bedenken? En zie dat dan maar weer uit je hoofd te krijgen.

Soms denk ik dat het komt omdat ik vroeger nooit naar bed wilde, toen vond ik slaap zwaar overrated. En dat slaap nu wraak neemt. ‘Toen wilde je me niet, nu krijg je me niet’. Zoiets.

Ook ernstig irritant: Als ik wanneer ik naar de slaapkamer loop, al echt voel dat ik moe ben.  Maar op het moment dat ik mijn hele avondritueel achter de rug heb en richting bed loop, is er een monstertje dat zegt ‘Há, got ya! Just kidding, no sleep for you tonight!’

En als ik dan relaxed onder mijn Crispy sheets lig, op het randje van slaap, dat mijn hersenen zich dan ineens afvragen: ‘Hebben pinguïns eigenlijk knieën?’  Denk maar niet dat je dán nog kunt slapen. Het gevolg? Ik slaap niet als gevolg van slapeloosheid maar als gevolg van de wifiverbinding die ook altijd wakker is. Want nadat ik heb uitgevogeld wat het antwoord is (ja, ze hebben knieën) begin ik na te denken over vakanties en voor ik het weet, zit ik een uur op PinHigh een zeven-sterren-golfresort uit te zoeken.

Bovendien, omdat het nu eindelijk een paar dagen zomers warm is – vandaar ook de airco – is het te warm om onder het dekbed te liggen maar als ik erboven ga liggen, is het wáchten op mijn aanbidders. Ik bedoel, ik weet dat ik een lekker ding ben maar om nu met z’n drieën tegelijk op me te duiken? Ik vind het wat overdreven. Ze maken me zo gek dat ik om me heen ga slaan en uiteindelijk mezelf in mijn gezicht mep. Ja, ik doe dat als er muggen om mijn hoofd zoemen.

Oma zei vroeger altijd ‘Slaap je niet, rust je toch’. Dat geloofde ik toen al niet en nu nog minder. Maar opstaan, Netflix aanzetten en gaan bingewatchen is ook niet de beste oplossing. Want dan is het ineens half zes ‘s morgens en ligt er nog een hele dag voor me. Wat nog niet zo erg zou zijn als ik er overdag geen last van had. Maar dat heb ik wel. Ik gaap. De hele dag. Komt ook zo lekker professioneel over. Not. Als ik dat bij een ander zie, denk ik ook ‘Gôh, doe ‘ns gek en ga op tijd naar bed zodat je fris en uitgerust aan de slag kunt’. En dan heb ik het nog niet over de 50 tinten donkere kringen onder mijn ogen. Kortom:  ‘s morgens bij het opstaan ben ik al moe, ‘s middags zou ik een moord doen voor een dut, en ‘s avonds? Dan lig ik weer wakker. Dus draai ik 20 keer, leg mijn benen in rare houdingen en beweeg mijn armen van boven naar beneden. Ik heb namelijk besloten dat dat gewoon meetelt als workout.

Het ene onderzoek zegt dat je op moet staan, het andere dat je gewoon in bed moet blijven liggen. Beiden heb ik talloze keren gedaan, en ik heb nog steeds geen idéé wat werkt. Volgens Lief is dat niet zo raar, maar ja, één van zijn favoriete quotes is ‘Geloof geen onderzoek dat je niet zelf hebt vervalst’.

Overigens is er ook een Japans spreekwoord dat zegt dat als je niet kunt slapen, dat dit komt omdat je wakker bent in iemand anders zijn/haar droom. Bij deze dus het vriendelijke edoch dringende verzoek aan iedereen die over mij droomt daarmee op te houden. Echt, het wordt zeer gewaardeerd.

Aan de andere kant: het schijnt dat mensen die intelligenter zijn moeilijker in slaap vallen omdat hun brein actiever is. Maar wat ik me ‘s nachts dan dus weer afvraag is ‘Intelligenter dan wát?’ Als het in vergelijking is met Einstein, prima, maar als ze het over een naaktslak hebben, voel ik me niet écht aangesproken. Misschien is dat iets om vannacht uit te zoeken.