Soms moet je gewoon even luisteren...

en doen wat er gezegd wordt.

Jaja, en dat uit mijn mond. Van de week had ik zo’n ‘soms’-moment. Ik was op de sportschool en liep binnen bij mijn Personal Trainer, John, zodat hij wist dat ik er was. In plaats van ‘Oké, doe even je warming-up en dan kom ik er aan’, kreeg ik de uitnodiging om te gaan zitten.

Misschien had ik toen al iets moeten vermoeden maar dat deed ik niet. Tot hij zei: ‘Vorige week klaagde je weer over je Kardashian-kont en dat je daar iets aan (lees: ‘tegen’) wilt doen. Ik heb goed nieuws voor je: je krijgt een pro-actief voedingsplan’. Op dat moment begon er wat te dagen. Het beeld van een akelig apparaat, ook wel bekend als vetmeter, kwam me voor ogen. Het is echt een rotapparaat want behalve dat het dingen over mijn lijf vertelt die ik niet persé hoef te weten, voelt het ook nog eens niet lekker. Vet meten doet John op vier plekken, en elke plek drie keer zodat zeker is dat de waarden kloppen. Vervolgens wordt dat in een programma met formules getikt en komt er van alles uit rollen. Dit keer niks waar ik blij van werd. Om het af te maken, ‘mocht’ ik daarna op de weegschaal en dáár had ik dus echt geen zin in. John was lief genoeg om het schermpje met mijn gewicht af te dekken maar als ik er dan toch sta, sta ik er ook. Dus ik heb gekeken. En kreeg een niet-zo-fijne realitycheck.

Want ook al ontkende ik het glashard, ik wist heus wel dat ik aan het uitdijen ben. Dat ene rokje dat ik zo graag draag, pást nog wel, maar zoals Fred van Leer altijd heel treffend zegt: ‘Dat je je erin weet te wurmen, wil nog niet zeggen dat het je maat is’. Bij mij betekent ‘passen’ dat het los om me heen moet zitten zodat ik het rokje gewoon met de rits aan de voorkant dicht kan doen om ‘m vervolgens makkelijk naar achteren te kunnen draaien. Nou, laten we het erop houden dat ‘ie nog dicht kan, maar van ronddraaien is geen sprake meer. Op foto’s zie ik een steeds dikker wordend hoofd met steeds dikkere bovenbenen, en tot mijn grote horror is het me ook gelukt om een muffintop te kweken...

En dat is weer zo’n moment waarop ik weet waarom John mijn PT is. Hij pakt dit samen met mij aan. Geen gel*l, aan de slag. We hebben MyFitnessPal op m’n telefoon gezet en daar al mijn macro’s ingevoerd zodat ik heel precies en eenvoudig kan bijhouden wat ik gegeten heb, en nog over heb. Of niet natuurlijk ;) Die app heb ik gekoppeld aan mijn FitBit2 die o.a. registreert hoeveel stappen ik zet. Ga golfen of wandelen mensen, die 10.000 stappen zijn dan een eitje!

Het enige wat hij dan weer niét zo goed begrijpt, is dat zijn en mijn definitie van het woordje ‘simpel’ ietwat uiteenlopen. Tijdens het doorspreken van een voedingsplan is je levensstijl natuurlijk heel belangrijk. Ik eet vaak buiten de deur. Ik durf te zeggen ‘vaker dan gemiddeld’. Dat weet hij. En drie keer ‘neen’ zeggen tegen brood, koekjes en toetjes is niet zo erg, maar de 7e en 8e keer wordt het toch iets minder. Daarbij kent hij ook mijn liefde voor, jawel, wijn. En wat zegt hij? ‘Start met het meest simpele: een maandje geen alcohol’. Ik keek ‘m sprakeloos aan. Want ik drink koffie, thee, water en, juist, wijn. Vraag me om de rest van mijn leven niet meer te ontbijten en ik doe moeiteloos met je mee. Tot een uurtje of 11 ‘doe’ ik het prima op een paar koppen goeie koffie. Maar geen wijn? Mán, de laatste keer dat iemand mij daarvoor uitdaagde – ik noem geen namen hoor Claudia Straatmans! ;) – viel ik al na twee weken gruwelijk door de mand. Maar ik weet dat hij gelijk heeft.

Het is namelijk echt heel eenvoudig mensen: 1 gram alcohol is 8 calorieën. Iedereen die weleens samen met mij aan de wijn heeft gezeten, weet dat ik mijn witte wijn altijd in glazen voor rode wijn schenk en me ook dan niet hou aan ‘0,10’ of ‘0,15’. Een glas droge wijn is op dat moment dus bij lange na geen 110 kcal meer, 200 komt meer in de richting en ik ben bang dat ik mezelf dan nog voor de gek houd.

Met een glas of 13 per week, en ook nog één of twee Liquor43 of Drambuie erbij, tikt dat griezelig aan. Op die manier krijg ik elke week met gemak een calorie of 2000 extra (!) naar binnen. Los van al het andere eten. Want dat is ook zo’n ding. Met de aankomst van alcohol, wandelt je wilskracht vrolijk de deur uit. Oftewel, waar je normaal gedecideerd ‘nee’ zegt tegen bitterballen en kaassoufflés, lukt dat met twee glazen wijn op ineens niet meer zo makkelijk. En ach, dan is die dag toch al ‘verloren’ dus dan maakt dat handje gezouten cashewnoten ook niet meer uit. Nou, dat dus. Nu zijn er vast een paar akelige personen die dit verschijnsel niet kennen, maar de meesten weten precies waar ik het over heb.

En dan kan ineens je riem niet meer op het laatste gaatje, tekent die blouse wel heel erg af, en bestel je online je favoriete jeans een maat groter. (au-momentje)

Maar niet meer! Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik pas op dag 3 van de 30 alcoholvrije dagen, maar ik ben vast van plan het vol te houden. Ik heb het ook heel bewust op mijn Facebookprofiel gezet in de hoop dat mijn  vrienden me tegenhouden als ik dreig te bezwijken.

Wat dan weer een beetje jammer is, is dat mijn PT deze verder briljante move maakte op het moment dat ik zes dagen achter elkaar niet thuis eet. Daardoor kan ik dus alleen maar inschatten wat ik binnenkrijg aan eiwitten, vetten en carbs in plaats van het te wegen en meten. Met etentjes in Noordwijk en Amsterdam wordt dat nog een fijne uitdaging. Maar, on the bright side: als het me lukt om de alcohol en toetjes te negeren, ben ik al hartstikke goed bezig. Dat vindt mijn PT ook en dus is het zo. En ja, ik hou jullie op de hoogte…

Voor degenen die nu aan een mooi glas wijn zitten: santé! :)