Sinds wanneer is de AH omgedoopt tot Efteling?

“Corona is het enige waar ik het deze week pertinent niét over ga hebben”. Zo zei ik heel stellig tegen mijn Lief toen we, veel minder dan één meter van elkaar verwijderd, in bed lagen. Maar ik kan er niet omheen. Ook ik ben er veel mee bezig. Meer dan ik prettig vind, want eigenlijk vind ik dat ik met corona op dezelfde manier om moet gaan als met mijn mailbox: twee keer per dag openen. Oftewel: twee keer per dag nieuws kijken en niet de hele dag.



Tegelijkertijd wíl ik weten wat er speelt, wat er gezegd wordt. In ons land beperken we ons, vooralsnog, tot ‘social distancing’. Gelukkig is dat niet hetzelfde als ‘social disconnecting’.

Waar doe je goed aan?

Het moeilijke van die constante stroom aan informatie vind ik het filteren: wat klopt er, waar kan ik iets mee en waar moet ik iets mee? Gelukkig durf ik wel van mezelf te zeggen dat ik over gezond verstand beschik en vertrouw ik vooral daarop.



Met het hele gezin de hort op

Dat gezonde verstand lijkt helaas niet bij iedereen aanwezig. Toen ik mij gisteren richting de Albert Heijn begaf, viel me één ding in het bijzonder op: er liepen complete gezinnen rond. En het is op die momenten dat ik me echt afvraag wat er nu precies omgaat in de hoofden van die ouders.



Want even serieus: wat maakt dat je denkt dat de supermarkt is veranderd in een pretpark? Dat je denkt: “weet je wat, we gaan gezellig met het hele gezin ‘naar de appie’. Op ons dooie akkertje ook, lekker rustig door de winkel banjeren”? Ik kan er met mijn verstand niet bij. Prima dat we boodschappen doen (met máte graag!) maar wel met maar één persoon, zo beperkt mogelijk en zo snel mogelijk.



Oudere mensen zijn niet alleen kwetsbaar...

...maar velen van hen zijn ook gewoon reuze eigenwijs. Niet dat dit nu per se leeftijdsgebonden is, maar in deze context viel ook dat me op. Het lijkt alsof heel veel ‘oude mensen’ nog steeds per se zelf boodschappen willen doen. Mijn eigen lieve schoonouders vallen ook in die categorie. Gelukkig heb ik ze ondertussen zover dat ze plechtig hebben beloofd niet meer zelf boodschappen te doen en in plaats daarvan mij te bellen, maar tóch...



Zij zeggen letterlijk “Wat ik zelf kán doen, dóé ik ook zelf. We redden ons prima. Maandag nog samen boodschappen gedaan”. Het is natuurlijk ook verbonden met het ‘coûte que coûte’ zolang mogelijk onafhankelijk willen zijn. Aan de andere kant zeggen ze ook: "Ach meis, als het zo is, dan is het zo”. Daar zit een bepaalde berusting in. Ergens vind ik dat bewonderenswaardig, maar als ik me realiseer wat ze écht zeggen, slaat de schrik me om het hart. Want ook al zijn ze 76 en 83, we willen ze nog lang niet kwijt.



Samen sterk

Dus aan íédereen die dit leest: zullen we alsjeblieft samen op elkaar passen? Wees niet koppig. Blijf thuis als het kan, en neem geen risico. Vraag die hulp! Je zult nog verbaasd zijn hoeveel mensen er klaarstaan.

Lieve allemaal, een welgemeende digitale knuffel. Zoals de Italiaanse premier Conte zei: “We houden nu even afstand om elkaar straks des te steviger te kunnen omarmen”.