Remco Campert bleef tot zijn dood getrouwd met zijn werk

Verdrietig nieuws: dichter en schrijver Remco Campert is afgelopen nacht overleden. Nouveau's chef-redactie Marion, cultureel kenner én fan, over de taalvirtuoos.    

Hij was de laatste jaren broos, maar die schittering in zijn ogen verloor Remco Campert nooit. In Amsterdam, waar hij woonde, overleed hij op 92-jarige leeftijd. Zijn levenspartner Deborah Wolf  maakte dat namens de familie, onder wie zijn dochters Emanuela en Cleo, bekend.

Camperts timing was ongeëvenaard, wat hem een meesterlijk verteller maakte

Tot hoge leeftijd kon Campert nog meeslepend voorlezen en vertellen, met iets minder adem dan vroeger, maar met nog altijd een ongeëvenaarde timing waardoor hij ook zo meesterlijk en ontroerend was op een aantal cd’s waarop hij te horen is. Op een cd met Benjamin Herman reciteert hij zijn gedicht over de huid van een geliefde… ‘Je huid, je huid en dat je altijd maar…’

Remco Campert, 1964

Meisjes en vrouwen, daar bracht de dichter en auteur, die hoorde tot de Vijftigers, zijn leven lang odes aan. Eigenlijk was het een ode die begon toen hij het schrijven en het dichten ontdekte en die duurde tot hij zijn laatste adem uitblies. Over de vergankelijkheid van het leven schreef hij, zelfs over de vergankelijkheid van zijn eigen bestaan.

Maar hij schreef ook over die glanzende huid, het eeuwige zonlicht dat er op scheen, de schaduwen van zomerbomen en het gevoel dat het nooit voorbij zou gaan.

Huid, peau, skin, Haut

je huid ademt in alle talen.

Wat doe je me aan?



Op winternamiddagen

streel ik met voorzichtige vingers

je huid, glanzend in de schemering.



Onder je huid bonst je hart,

brengt mijn hart, fladderend als een vlinder,

tot rust.



In gulzige liefde

verslind ik je

met huid en hart

Uit Licht van mijn leven, 2014

Getrouwd was hij met zijn werk, het schrijven en dichten was zijn leven. De vrouwen die een plek kregen in zijn bestaan, hadden die plek doorgaans niet lang. Deborah Wolf was een uitzondering, al wist ook zij dat ze nooit helemaal op de eerste plaats stond bij de kunstenaar met wie ze veertig jaar lief en leed deelde.

Alleen Campert kon de sfeer van die tijd, die lichtheid en het gevoel dat het ‘altijd maar door zou gaan’ zo mooi treffen

Remco Campert brak in 1961 door met zijn roman Het leven is Vurrukkulluk. Een mix van drie lichte liefdesverhalen. Over twee jongens die verliefd worden op de mooie en mysterieuze Panda. Over een man die zijn vrouw verdenkt van overspel en over twee oud-geliefden die elkaar weer tegenkomen. Alleen Campert kon de sfeer van die tijd, die lichtheid en het gevoel dat het ‘altijd maar door zou gaan’ zo mooi treffen. 

Regisseur Frans Weisz, actrice Kitty Courbois en Remco met zijn dochter Emanuela, in 1963

Zijn oeuvre is een schat die we allemaal - deze zomer nog - moeten gaan (her)lezen. En luister vooral ook naar zijn stem op de cd: Campert: De tijd duurt één mens lang, een prachtproductie met onder andere Benjamin Herman en Gideon van Gelder. Zoete melancholie.

In 1979 kreeg hij de P.C. Hooftprijs, waarvan de versierselen hem werden opgespeld door minister Til Gardeniers. 

En in 2015 kreeg Campert uit handen van koning Filip van België de Prijs der Nederlandse Letteren.

Iedereen hield en houdt van Remco Campert die prachtig in een stralende zon werd gezet in verschillende documentaires.

In een daarvan vertelt hij over zijn leven en dicht hij zelfs over zijn eigen einde - als hij zal neerdalen als stof over Amsterdam, de stad waar hij leefde en uiteindelijk stierf. De stad waar zijn leven vurrukkulluk was en hij er woorden voor vond die voor altijd voortleven.

‘Het levenslicht zag ik in Den Haag

maar in Amsterdam, Van Eeghenlaan zeven,

temidden van dichters

zagen mijn wóórden het licht’

- Remco Campert

Foto's (c) Brunopress