'Om drie uur 's nachts bestelde ik als een bezetene alles wat ik bestellen kon'

Karin Kuijpers schrijft in Nouveau over haar leven. Ditmaal een gevalletje koortsachtige hebberigheid, stress en intens blij zijn met de buit.

Ik interviewde Sabine Marcelis, de ontwerper die twintig mooie objecten maakte voor een Zweedse woongigant. Ze werden gepresen­teerd op de rooftop van de Van Nelle Fabriek.

De zon glinsterde op bordeauxrode salontafels, de witte kroonluchter van glazen buizen, de mooie champagneglazen, de oranje donutschaal. Het zou ongetwijfeld storm gaan lopen met deze collectie, voorspelde de pr-dame.

Ik wilde álles hebben

In mijn hoofd nestelde zich het idee dat ik alles van deze collectie wilde. En zou krijgen ook. Vanaf 1 februari zou de Marceliscollectie te koop zijn in Nederland, maar ik zag dat de verkoop in Frankrijk al vijf dagen eerder begon.

Dat kwam mooi uit, want dan was ik in mijn huisje in de Loir en zou ik mijn auto volstoppen met Sabine. Heel naïef dacht ik ook nog: wie kent Sabine Marcelis nou hier? Dom. De collectie was in ongeveer drie seconden uitverkocht.

Plan B

Ik moest dus met een beter plan komen. Ik hoorde dat er maandag 30 januari in Barendrecht een pre-sale zou zijn en dat ze mogelijk de dag erna Sabine gewoon verkochten.

Ik stapte die dinsdag in de Loir in mijn auto en tikte ‘Barendrecht’ in op de navigatie. Ik zou om 19.30 uur arriveren, een halfuur voor sluitingstijd. Ik reed als een waanzinnige – de bonnen volgen vast nog – en het lukte me om om 19.29 uur voor de deur te staan.

Gierende stress

Ik liep gelijk door naar het zelfbedieningsmagazijn om de spullen te halen. Met een medewerker nam ik mijn wishlist door. De meeste producten waren echter te koop in de showroom boven. Shit, shit! Moest ik weer terug naar boven. Winkel bijna dicht. Wat te doen? Wat er wel hier was?

‘De salontafels in limited edition, mevrouw.’

Yeahhh!!!

‘Nog 13 op voorraad,’ zegt de medewerker. ‘Stelling 11, vak 32.’

Ik ren ernaartoe, maar tref niks naks salontafels aan.

De medewerker loopt mee en con­stateert ook: ‘Niks, naks’. Hij belt met een collega, die zegt dat ze gaan sluiten en hij geen onderzoek meer kan doen. Fok, fok­kerdefok.

Voor de showroom is het te laat, maar ik troost me met de gedachte dat ik morgenochtend wel precies weet waar ik het zoeken moet.

Hebberigheid...

Ik hoop dat jullie in elk woord mijn stress lezen. Mijn hoofd was gevangen in het net van geniale marketeers – en mijn eigen hebberigheid, die mij tot het uiterste dreef. Online was mijn hoop.

Om drie uur ’s nachts was ik nog op en bestelde ik als een bezetene alles wat ik kon bestellen. Alleen dat salontafeltje ging dan weer net niet online. Bummerrr. Vijf uur later stond ik met een brak hoofd bij stelling 11, vak 32 waar – yeahhh!!! – dat tafeltje stond.

Hóp, naar Amersfoort

Nu nog de rest van de online bestel­ling. Die bleek ik met mijn dronken hoofd ’s nachts bij woonwarenhuis Amersfoort te hebben geplaatst. Zonder blijk te geven van enig vermogen tot zelfre­flectie toog ik vervolgens spoedig naar Amersfoort om de rest op te halen. Waarna ik met gekalmeerde neuronen huiswaarts keerde. De buit was binnen.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in