Met moeders naar Groningen!

Een tijdje geleden is mijn moeder onwel geworden tijdens het wandelen met haar wandelclub. Na een spoedopname in het ziekenhuis bleek dat een van haar hartkleppen niet goed werkt. Diagnose: aortastenose (volgens google: een vernauwing van de uitstroomopening van de linkerhartkamer). Tijdens het familiegesprek met de artsen wordt één ding heel duidelijk: moeders is nog zo actief dat ze haar zeker gaan behandelen. Ze krijgt een nieuwe hartklep, maar niet via een openhartoperatie. De klep wordt via de lies naar het hart gebracht en geplaatst. Een relatief kleine ingreep die vaak bij ouderen gedaan wordt.

We worden naar huis gestuurd: wachten op de oproep voor de ingreep. Na twee weken met een ongelukkige moeder duurt het me te lang. Mijn moeder, die elke dag op straat is en leeft van haar clubjes, zit nu opgesloten in haar huis. Ze mag zich niet inspannen omdat dan de kans bestaat dat ze weer opgenomen moet worden. Zij wordt daar niet vrolijk van en ik ook niet. :)



Ik neem contact op met de behandelend arts om duidelijkheid te krijgen wanneer ze wordt geopereerd. Van schrik laat ik de telefoon uit mijn handen vallen: augustus/september in het gunstigste geval. Dit kan écht niet, wat een abnormale wachttijden in de ziekenhuizen in Amsterdam. Ik deel het nog maar even niet met haar. ’s Avonds op de bank, nog niet helemaal bekomen van de schrik, ga ik op internet zoeken UMCG (Universitair Medisch Centrum Groningen), een wachttijd van één week. Ik herhaal mijn zoekopdracht maar het antwoord blijft gelijk. Dit is de oplossing. Ik whatsapp Claudia, onze hoofdredacteur: morgen ben ik later. Ik ga dit tot op de bodem uitzoeken. Na een aantal omzwervingen ben ik eruit. Het klopt en iedereen wil meewerken: het Spaarneziekenhuis in Haarlem, het UMCG in Groningen en niet te vergeten de zorgverzekeraar. Moeders gaat naar Groningen.

Nu komt het moeilijkste gedeelte: hoe gaan we dit oplossen en hoe vertel ik het haar? Niet in haar vertrouwde ziekenhuis, geen vriendinnen die langs kunnen komen en binnen twee weken? Ik neem haar mee uit lunchen en deel mee wat we gaan doen. Ze kijkt mij aan en tranen van blijdschap schieten in haar ogen. Nog nooit heb ik iemand zó blij gezien en alle negatieve kanten worden in één keer van tafel geveegd. We gaan naar Groningen, we gaan naar Groningen! Ik kom thuis en manlief laat mij een boekingsbevestiging zien, een huisje voor zes personen op een vakantiepark net buiten Groningen. Kunnen we elke dag naar moeders in het ziekenhuis en ook nog een beetje samen vakantie vieren. Wat een schat! Ik houd jullie op de hoogte, ben nu mijn koffer aan het inpakken morgen vertrekken we!