Ken je de drie grote ‘V’-s van Corona?

Dit hele ‘Corona-tijdperk’ brengt een aantal uitdagingen met zich mee waar ik van alles van vind, lees: allergisch voor ben, zoals bijvoorbeeld de ‘corona-pillow-challenge’.

Serieus, doe gewoon ff normaal. Ja, het is belangrijk om positief te blijven maar om je nu ineens te gedragen als een kleuter?

Krijten op de stoep

Toch is dat soort ‘über positiviteit’ en geneuzel niet wat ik het lastigst vind. Het lastigst vind ik namelijk het ‘sociale aspect’. Ik ben freelancer: ik tik stukjes, interview mensen en schrijf hun verhaal op enzovoorts. Dat schrijven doe ik vanuit huis. Verder sport ik in het ‘normale’ leven vaak, maar in de basis ben ik dus sowieso al heel veel thuis. En dat bevalt me prima: mijn eigen koffie en muziek, in mijn eigen omgeving, heerlijk rustig. Niemand die iets van me moet. Maar nu? Nu moet je ineens met iedereen socializen. Ik voel me zowat schuldig omdat ik niet elke dag met mijn halve ‘contactpersonenlijst’ video-bel of skype…

…geen bijzondere leuzen met stoepkrijt heb gemaakt, laat staan dat ik slingers in de tuin heb, compleet met parasol, tropische cocktails en muziek. Ik ben er gewoon niet voor in de stemming.

Mijn hoofd zit vol met die drie V’s...

Ze staan voor vriendschap, vreugde en verdriet, en ze gaan hand in hand.

Voor mijn Lief, die toch altijd al veel werkte, maar nu meer uren maakt dan ooit opdat ons bedrijf er over een half jaar ook nog staat. Heel eerlijk? Híj is mijn prio nummer 1. Ik probeer zo goed mogelijk voor hem te zorgen want, samen met alle mensen!, werkt hij zich uit de naad om ‘de tent’ hier doorheen te loodsen, en hoe je het ook wendt of keert, dit brengt ongekend veel stress en zorgen met zich mee. Ik klink als een ‘tradwife’, een ‘traditionele huisvrouw’, maar het is zo.

Vrienden

En dan zijn er nog een paar mensen die de hele dag door mijn hoofd gaan:

De vader van vriend P.: die heeft sowieso al een fragiele gezondheid en dan positief getest worden op Corona? We schrokken ons een ongeluk. Gelukkig mocht hij, na twee weken in het ziekenhuis en een zorghotel, met Pasen weer naar huis.

Vriendin A. wil ik alleen maar vasthouden. Haar lieve mams ligt op de IC en het gaat niet goed. We houden ons hart vast.

En dan is daar nog M., mijn lieve kanjer van een vriendin, we gaan ruim 30 jaar terug samen. Toen ze me deze foto stuurde, sprongen de tranen in mijn ogen.

Zij is één van die mensen die werkt op de IC, middenin de frontlinie. Ik ben beretrots op haar, maar maak me ook zorgen om haar.

Het is voor deze mensen dat ik weet waarom ik zoveel mogelijk thuis blijf. Het is voor M., zodat haar werk niet voor niets is, ze niet voor ‘jan-met-de-korte-achternaam’ haar leven op het spel zet.

Laten we samen nog even doorbijten. Voor de mensen waar we van houden.

#stayhome  #staysafe  #flattenthecurve

Liefs,

Sylvia