Karin wringt haar lever uit en doet de peuk in de ban

Het moet, vindt Karin Kuijpers, dus is januari haar maand van de grootse gebaren. Stoppen met roken, stoppen met drinken. Alleen voor drinken heeft ze een paar wildcards.

“Ha ha, mijn eerste wildcard begint op 4 januari als ik dus net gestopt ben met alles wat het leven leuk maakt, maar alles wat datzelfde leven ook een stukkie korter maakt. Als je niet uitkijkt.



Op 2 januari ’s avonds volg ik online het programma ikstopermee.nl waarin drs. Hugo Hairwassers je op komische wijze binnen vier uur van het roken afpraat en dan steek je er nooit meer eentje op.



Behalve ik dan.



Ik kan zijn programma dromen, want ik doe het geloof ik al voor de vijfde keer. Geeft niets, in die vier uur van Hugo bouw ik mijn motivatie op en dan hou ik dat roken weer even voor gezien. Meestal een maand of tien om dan de laatste twee maanden van het jaar zoveel te paffen dat ik het jaarlijkse gemiddelde weer haal van een stuk of vijftien per dag. Pfff…



Ik ben een levenslange nietes/welles roker, ook al zou ik het liever anders zien.



Met drank ligt dat anders. Wijn is mijn dagelijkse trouwe metgezel. Mijn troost, mijn vreugd. Zei Lily Bollinger van het befaamde champagnemerk Bollinger niet ooit: ‘Ik drink alleen champagne als ik gelukkig ben en verdrietig. Of als ik alleen ben. Of gezelschap heb. Of honger heb. Anders raak ik het nooit aan, misschien alleen nog als ik dorst heb.’



Prachtige quote waarin ik me herken. Ook ik heb lang gedacht dat ik het deed omdat ik zo’n genietbeest ben. Tadaaa, Karin de culinair journalist… pfff… die overal op de wereld eet (en drinkt).. dus uhh mij pakken ze niet.



Maar eerlijk, het werd mij te gortig. Als mijn zoon aankondigt Dry January te gaan doen, hij werkt in de horeca, zeg ik spontaan ‘ik doe mee’. Een maand niet drinken lijkt me doodeng, maar we spreken wel een paar wildcards af, de verjaardag van de kleinzoon die 2 wordt op 16 januari en 4 januari wanneer tweesterren-chef Fred Mustert zijn nieuwe restaurant in Rotterdam opent en wij als pers vijfgangen met wijn moeten proeven. Met de nadruk op ‘moeten’.



Enfin, 3 januari rond 18.00 uur begint het te kriebelen. Nee, de kurk mag niet van de fles, alle restjes zijn op dus er is no way back. Ik neem een 0.0 biertje van Heineken. Niet dat ik ooit bier drink, maar de smaak lijkt op die van alcohol en die bevalt me best. De rest van de week, op die 4de na, gaat eigenlijk wel prima. De trots die ik voel als ik de volgende ochtend opsta is het grootste cadeau. Niet zozeer omdat ik beter slaap, dat komt pas de week erna, maar meer dat ik iets heb gelaten wat een keiharde gewoonte was. Ik heb dus echt wel controle over mezelf.



Ik ben mijn lever aan het uitwringen. De cravings naar mijn glas chardonnay (Bread & Butter) of mijn glas Spätburgunder (Burggarten) vervang ik door een snoepje of een priming die ik van Tony Robbins heb geleerd. Een soort oerschreeuw met je armen om je geest weer strak te krijgen. Google maar eens. Natuurlijk is het soms moeilijk, maar blijheid zegeviert, ook bij mijn zoon.



De verjaardag van mijn kleinzoon was dolle pret met aardig wat coupes champagne (in onze familie is het traditie geworden om kinderverjaardagen nogal extreem in drank en oesters et cetera te vieren). De dag erna is het weer even tandhakken, maar dat kom ik te boven. Lekkere wijn waar de alcohol is uitgetrokken, een 0.0-tje dus, ben ik nog niet tegengekomen. Alleen hele, hele vieze. Ik houd het op bier, water, thee en kombucha.



Het allerergste is het verlies aan concentratie. Die van mij is zo groot als een fruitvlieg. Verschrikkelijk dus. Een stuk schrijven is niet te doen, dus neem ik af en toe een Ritalin om mijn taken te volbrengen. Het klinkt als ‘vrolijk op naar de volgende verslaving’, maar eh ‘nee hoor, mij pakken ze niet. Echt niet.’

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in