Karin: 'Allebei hebben we een pens gekregen, maar het licht in onze ogen behouden'

Na een huwelijk van dertig jaar koos journalist Karin Kuijpers voor een leven als single. In Nouveau schrijft ze over wat ze tegenkomt op haar pad. 'Oude' vriendinnen, bijvoorbeeld.

Mijn vriendin Yolande kwam logeren. Ze woont in Australië en was even in Nederland. We zaten samen op de Vrije Hogeschool in Driebergen, een jaar van bezinning voor mensen die na de middelbare school niet weten wat ze willen.

Ik dus. En zij dus. Een jaar waarin ik meer heb geleerd dan op de mavo, de havo en het vwo. Ik leerde praten met bomen (doe ik nu niet meer hoor), deed aan euritmie (een expressieve dansvorm), ging een week naar de kathedraal van Chartres om ’s ochtends om vijf uur het zonlicht door de glas-in-loodramen te bewonderen (doe ik ook niet meer).

We onderzochten in onze groep van vijftien mensen ons eigen levensmotief aan de hand van de leer van Rudolf Steiner, antroposoof. Raakten allemaal in een identiteitscrisis, maar leerden van oprichter prof. dr. Bernard Lievegoed dat jezelf vragen stellen belangrijker is dan het vinden van antwoor­den. Simpelweg omdat vragen je in beweging brengen en je op dingen brengen die anders zijn dan het antwoord dat je aanvankelijk dacht te krijgen.

Het was eigenlijk een jaar van zelfontwikkeling voordat dat woord bestond. Yolande en ik woonden in een kraakflat in Zeist. We rookten, dronken vieze wijn en blowden, naar ons idee allemaal nodig om erachter te komen wie we waren. Het was 1979.

Erna gingen we drie maanden backpacken in India. Slapen tussen de kakkerlakken op stations, in de trein tussen dronken soldaten, vervolgens op een vrachtboot naar Indonesië. Allemaal om onszelf te ontdekken.

Drieënveertig jaar later haal ik Yolande in Rotterdam van de trein. Ze is nog even klein. Net als ik. We hebben allebei een pens gekregen, maar het licht in onze ogen behouden. Vanaf de eerste seconde is het zoals toen. Ze heeft niets van haar eigen­zinnigheid verloren. Ik was en ben meer een pleaser, een extravert. Bij Yolande wist ik nooit precies wat ze dacht. Een introvert, een denkertje. Uit haar mond kwamen en komen nog steeds gedachten die ik bewonder.

We eten dimsum bij Tai Wu, erna draait ze een shaggie. Ik besluit mee te doen for old times’ sake. Dan stel ik voor een dikke joint te halen. Dat doen we. Yolande staat bij de coffeeshop versteld van het softdrugsmenu. We kopen hasj en wiet. Twee dagen lang zullen we stoned zijn, vergezeld van goede wijnen.

We drinken, paffen en blowen erop los, gaan onder andere terug naar de Vrije Hogeschool om onze antroposofische wortels te voelen en stellen onszelf vragen. Halen we genoeg uit het leven? Hebben we de top van onze persoonlijkheid gevonden?

De antwoorden blijven vaag, maar dat vindt Lievegoed vast oké, besluiten we. We steken nog een jointje op. Mijn zoon Sam komt langs, de kamer staat blauw.

Hij maakt een foto van ons en appt die naar zijn zus met de mededeling. ‘Kijk, dit is je moeder met haar vriendin. Twee gekkies die om half elf ’s ochtends apestoned en half dronken zijn.’ Maar ons kan dat niks schelen, want ‘reunited and it feels so good.’

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in