Janny van der Heijden: 'De vlek op mijn neus bleek een melanoom'

Janny van der Heijden schrijft voor Nouveau maandelijks een column over de wereld waarin ze leeft, lacht, huilt en zich verwondert. Deze keer vertelt ze openhartig over het telefoontje dat ze kreeg van haar chirurg.

Misschien had ik verbaasd moeten zijn dat de chirurg, die me twee weken hiervoor geopereerd had, me op dit tijdstip belde. Maar mijn ‘buikgevoel’ had me al voorbereid.

De uitslag van het pathologisch onderzoek liet namelijk wel erg lang op zich wachten en bovendien waren de hechtingen van de verwijderde moedervlek opengesprongen.

‘Ik vind het vreselijk je dit bericht te moeten geven,’ hoorde ik hem zeggen. ‘Het is geen goed nieuws. Het is een melanoom en je zult opnieuw geopereerd moeten worden.’

Ik hoorde hem doorpraten terwijl het in mijn hoofd begint te ratelen. Opnieuw uitsnijden, te groot om te kunnen hechten, huidtransplantatie in mijn gezícht, triage van der­matoloog, oncoloog en plastisch chirurg.

En dan zegt hij: ‘Ik realiseer me heel goed dat ik je overval met dit bericht. Laat het even rustig tot je door­dringen, dan bel ik je morgen en dan kijken we hoe we het gaan aanpakken’.

Als hij me de volgende dag terugbelt, heeft hij al van alles geregeld. Academisch ziekenhuis, reconstructief plastisch chirurgen, een oproep binnen twee weken. Goud waard is deze arts, ik ben aan goede handen overgedragen.

Waarom ik dit per­soonlijke voorval vertel? Niet om medelijden of aandacht op te roepen, maar om je op het hart te drukken je gevoel te volgen. Je niet te laten wegsturen.

Wat in mijn geval bij de huisarts wel gebeurde: de ‘vlek’ op mijn neus werd weggewuifd. Pas weken later drong ik bij een vervanger aan op een doorverwijzing, omdat ik hem weg wilde hebben.

Daarom: vertrouw op je gevoel. Rare verkleuringen bij een moedervlek, veranderd toiletbezoek, een knobbeltje of deukje in je borst, het zijn signalen die een serieuze benadering vragen. Wees alert op je lijf. Niet elk signaal is een noodsignaal, maar wel een aanwijzing dat je op moet letten.

Hoe dankbaar kun je zijn wanneer je geholpen wordt door kundige artsen en invoelende verpleging, maar ook door vriendelijke mensen bij de receptie van een ziekenhuis. Je gezien en gehoord voelen, waardoor je je angst en twijfel kunt uiten.

Nóg duidelijker wordt het belang van een dierbare privéomgeving. Iets wat misschien minder opvalt als alles goed gaat. Het zijn de kleine attenties, soms zelfs uit onverwachte hoek.

Het gaat niet om grootse woorden of gebaren. Een appje, bloemen, een boodschap die wordt gedaan, een bordje dat extra voor je wordt gekookt, een ritje naar het ziekenhuis, een oprechte vraag hoe het met je gaat, het zijn allemaal dingen die intens verwar­mend zijn. Een simpele hand op je arm of woorden als ‘ik denk aan je’ zijn al genoeg.

Inmiddels ben ik opnieuw geopereerd. Er is een huidtransplantatie vanuit mijn nek gedaan, er zitten nu geen foute cellen meer op mijn neus. De wonden zijn herstellend. Ik heb er alle vertrouwen in dat het verder hierbij blijft en dat ik over een tijdje mijn littekens en nieuwe stuk huid met make-up kan verzachten. Trouwens, zijn het niet juist de imperfecties die ons karakter geven? Hoe zei mijn held Leonard Cohen het ook alweer?

 There is a crack, a crack in everything. That’s how the light gets in!

Foto: Ester Gebuis

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in