Inge blogt: Sportschool of Chanel zonnebril?

Gisteren ben ik naar de introductie geweest van de Milon Circle in de nieuwe sportschool in ons dorp. Ik moest alleen, want de griep heeft Petra nog steeds in haar macht.

Een heel leuke ervaring met één groot nadeel. het is dúúr! Je gaat een abonnement aan voor minimaal een jaar en betaalt daar dan 79 euro per maand voor. Daar train je daar dan 2 à 3 keer per week voor en elke sessie duurt 35 minuten. Ik moet eerlijk bekennen, zoveel betalen voor iets waar ik eigenlijk helemaal niet leuk vind, vind ik echt moeilijk.

Zonnenbrillenfetish

Ik was uitgegaan van ongeveer 40 euro per maand. Dit is op jaarbasis een verschil van een kleine 500 euro! Ik denk gelijk aan de nieuwe Chanel boetiek in Amsterdam, waar ik nog steeds een keer naar toe moet ter bevrediging van mijn zonnebrillenverslaving. Als ik geld over heb - ongelooflijk, maar het gebeurt soms - dan denk ik gelijk: Welke zonnebril kan ik hiervoor kopen? 

Elke vliegvakantie begint op Schiphol standaard met het kijken naar en soms kopen van een zonnebril. Ik moet bekennen, ik heb er ongeveer twintig. De keuze is voor mij dus niet moeilijk. Ik ga voor een gewone sportschool en een nieuwe zonnebril. Krijgt Petra toch haar zin.

Mijn gewicht blijft constant

Afvallen doe ik op dit moment niet meer. Mijn gewicht blijft constant, ook fijn om te kunnen zeggen. Wat ik wel merk is dat ik alle culinaire verleidingen die ik tegenkom makkelijk kan weerstaan.

Wij hebben bij Sanoma een grote bedrijfskantine, met heel veel verleidingen. Elke middag gaan wij met de redactie hier onze lunch halen. Was ik vroeger altijd nieuwsgierig wat het frituurgedeelte te bieden had; nu loop ik er met een boog omheen. Ik vind het zelfs stinken. De saladebar is nu mijn grote vriend. Elke dag een andere salade en mijn lunch kan niet meer stuk.

Macarons

Oeps! Ik moet toch met de billen bloot. Een van de voordelen van het werken op een redactie is dat je regelmatig wordt verrast door leuke of lekkere dingen. Afgelopen donderdag werden wij op de redactie getrakteerd op heerlijke macarons in verband met Wereldvrouwendag.

Ik kon daar dus echt niet van afblijven. Er waren drie verschillende smaken en ik heb ze allemaal geproefd. Maar toen was ik er ook wel klaar mee. Hier merk ik een duidelijk een verschil. Vroeger had ik het liefst de doos gepakt en was ik stiekem in een hokje gaan zitten om alles op te eten.

Gezondigd en genoten

Weliswaar met een gigantisch schuldgevoel achteraf dat ik me niet kon beheersen. Het was vaak het begin van een gigantische vreetbui (sorry, anders kan ik het niet noemen). Alles wat los en vast zat, ging in mijn mond. Met als eindresultaat een gigantisch rotgevoel en boosheid op mijzelf.

Hoe anders is het nu:

Ik heb gezondigd, ik heb genoten en ik heb mijzelf daarna weer onder controle gekregen om nee te zeggen tegen de volgende verleiding die voorbij kwam. Een echte overwinning.