Hoe fijn: er komt toch iets goeds voort uit deze hele Corona-situatie!

Ongelooflijk maar waar: net wanneer ik denk dat Covid19 echt alleen maar ellende over ons uitstort, ontdek ik een paar positieve aspecten. In ieder geval voor mensen zoals ik: ronduit klef met mensen waar ik van hou, maar ook net zo ronduit afstandelijk met mensen waar ik minder mee heb. En met de realisatie dat we nu een ‘nieuwe etiquette’ hebben, stemt dat mij ineens best optimistisch voor de toekomst.

Want ja, er verandert veel, en lang niet alles ten goede, maar dat is des te meer reden om naar die fijne facetten te kijken.

Wat dacht je bijvoorbeeld van de ‘invention from hell’ die nu definitief verdwenen is? Ik heb het hier natuurlijk over die drie vermaledijde, maar tot een paar maanden geleden, onontkoombare, afschuwelijke ‘luchtzoenen’. Ik heb ooit een heel blog gewijd aan dit zwaar ongemakkelijke sociale verschijnsel.

Iets met baarden en snorren waar etensresten of druppels in hangen, mensen die een minuut eerder nog een sigaret in hun mond hadden, of - gruwel! - mensen met een vies, nat, bezweet gezicht. Even voor de goede orde: ik geef mijn eigen vent niet eens een knuffel wanneer hij is wezen hardlopen. Ga eerst maar douchen. En zo nog wat zoen-dingen waar ik een tíkje allergisch voor ben.

Het andere, net zo onaangename, is wanneer we voor het eerst kennismaken met iemand. Met name in de zakelijke sfeer, lijkt het geven van ‘een stevige hand’ tot hogere kunst verheven. Ik zweer het: ál die mensen hebben dezelfde ‘managementcursus’ gevolgd: “Sta stevig, je voeten wat breder dan je heupen, armen over elkaar, en neem rúimte in! En, het belangrijkste: geef een stévige hand!”. En dat doen al die aapjes dan dus ook braaf. Met als gevolg dat ik, met mijn trouwring om mijn rechter ringvinger, met enige regelmaat de pijn letterlijk verbijt en één keer, ik verzin het niet, een bloedende vinger had. Zó ‘stevig’ was die hand. Mijn vinger was kapotgesneden door de rand van mijn ring.

En wat dacht je van het andere uiterste? Een klef slap zweethandje. Wáár veeg je vervolgens je hand aan af? Met een jeans kan dat prima, maar wat als je een mooie zijden jurk aan hebt? Bovendien is het kunst dit een beetje subtiel te doen, anders is het wel heel onaardig voor de persoon tegenover je.

En, last but not least, omdat mensen nu dus veel minder in je ‘personal space’ komen, is de kans op blootstelling aan minder appetijtelijke lichaamsodeurs ineens een stuk kleiner. Voor al deze dingen geldt nu een heerlijk ‘thanks but no thanks’.

Ik ben iemand die niet bepaald blij wordt van mensen die ik niet goed ken, of niet mag, en die toch in mijn ‘persoonlijke ruimte’ komen. Lees: op minder dan 75 cm. Met dank aan corona heb ik nu het perfecte excuus om mensen op afstand te houden. Kom maar door met de ‘nieuwe etiquette’, ik ben er helemaal klaar voor!